Σχεδόν κυβέρνηση

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου – άλλη μια μέρα που η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση.

Με χαρά σας ενημερώνω ότι για την ώρα το ψυχικό μασάζ στον κ. Γιάννη Μανώλη έχει πιάσει τόπο και ο βουλευτής με τις περισσότερες τηλεοπτικές εμφανίσεις δεν θα στερήσει τα κανάλια από ατελείωτες ώρες δωρεάν ζωντανού προγράμματος. Ούτως εχόντων των πραγμάτων και χωρίς να αποκλείεται κάποια νέα έκρηξη τις επόμενες ώρες, μπορώ να καθησυχάσω τους κατά σειρά ανησυχούντες: ο κ. Παπαδάκης και ο κ. Αυτιάς θα έχουν εκπομπή και ο κ. Καραμανλής θα έχει κυβέρνηση πηγαίνοντας σήμερα στη Βουλή να μιλήσει για την οικονομία. Λέμε τώρα…

Επίσης, στα υπουργικά έδρανα θα κάθεται ο κ. Δένδιας, υπουργός Δικαιοσύνης. Είναι ευχής έργον που σήμερα έχουμε προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση αρχηγών, γιατί η δύσκολη ώρα για τον κ. Δένδια είναι όταν πρόκειται να ψηφιστεί δικό του νομοσχέδιο. Δυστυχώς ο κ. Δένδιας μπορεί να εκτελεί όλα τα άλλα καθήκοντα και να έχει όλες τις άλλες προνομίες ενός υπουργού, εκτός της δυνατότητας να νομοθετεί. Για τους άλλους υπουργούς, η κυβέρνηση έχει 151 ψήφους. Για τον κ. Δένδια όχι. Ο κ. Γιανέλλης, της Λέσβου, το είπε καθαρά και ξάστερα. Εάν δεν γίνει εφετείο στη Μυτιλήνη, ψήφο σε νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης δεν δίνει.

Η κυβέρνηση έχει ασφαλώς τη δεδηλωμένη. Αλλά αυτή η δεδηλωμένη είναι υποθηκευμένη. Την έχει κατά θέμα, κατά περίπτωση, κατά συγκυρία. Η Κοινοβουλευτική της Ομάδα είναι συμπαγής, εκτός εάν βαθύνει κάποια λακκούβα στην Τροιζηνία, οπότε ο κ. Μανώλης θέτει θέμα ιδεολογικής σύγκρουσης ριζοσπαστισμού και νεοφιλελευθερισμού. Εκτός εάν ραγίσει κανένα χαντάκι στον Ανάβαλο, ποταμό που αρδεύει τη φαιδρά και τις άλλες πορτοκαλιές στο Άργος, οπότε ο Πρωθυπουργός δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Εκτός αν πούνε στον Τραγάκη να του τραβήξει λίγο το αυτί κι εκείνος του τραβάει ρομπατσίνα ξεγυρισμένη, κι εκείνος εκνευριστεί και θυμηθεί ότι οι 151 είναι η καλύτερη εγγύηση για το ότι ο Πρωθυπουργός είναι primus inter pares. Και για το primus μην κόβετε και το λαιμό σας.

Έτσι δύσκολα βγαίνουν οι μέρες, μία-μία, με το στανιό. Ο Ζαγορίτης καλοπιάνει τον Τραγάκη, ο Δένδιας καλοπιάνει το Γιανέλλη, ο Αβραμόπουλος τρέχει να υποσχεθεί μεταξύ γιατρών και προμηθευτών, ο Χατζηδάκης κάνει γαλιφιές στο Βγενόπουλο μήπως και πάρει την Ολυμπιακή και ο Παπαθανασίου χαϊδεύει τα αυτιά του Αλμούνια για να μην ακούει.

Ας υποθέσουμε τώρα ότι δεν είστε ακροατής του Σίτυ που πηγαίνει στη δουλειά, αλλά ένας διεθνής τραπεζίτης, ένας σκληρός μπανκέρης, όχι από αυτά τα γκόλντεν μπόυς που έχουν εντελώς φαλίρει, αλλά από εκείνους που έχουν ακόμη πέντε φράγκα στην άκρη και ετούτους τους δύσκολους καιρούς διευκολύνουν, με το αζημίωτο, τους πολλούς που έμειναν στεγνοί από ρευστό. Ας υποθέσουμε ότι είστε μπανκέρης στο Λονδίνο και τα μαθαίνετε όλα αυτά για την Ελλάδα, ότι την παρατηρείτε αυτή τη χώρα, την κυβέρνηση, την πορεία και τις προοπτικές της. Ειλικρινά, τώρα: θα της δανείζατε;