Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου – και θα δείτε σήμερα να αρχίζει μια συζήτηση για τα στελέχη του δημόσιου τομέα. Τα επιχειρήματα είναι σχετικά απλά. Η μία πλευρά λέει πως πρόκειται για καλοταϊσμένα «γκόλντεν μπόις», που παίρνουν ο καθένας όσο ένα χωριό σε αγροτικές συντάξεις, η παρουσία και η αμοιβή τους συνιστά πρόκληση και μάλιστα μια πρόκληση που δεν μπορεί να αντέξει η κοινωνία σε περίοδο κρίσης, όταν άλλοι απολύονται, άλλοι δυσκολεύονται να τα φέρουν βόλτα, άλλοι πληρώνονται και ο μισθός μοιάζει με βδομαδιάτικο κι άλλοι πηγαίνουν στη δουλειά τους με το φόβο του αύριο. Είναι το επιχείρημα που υιοθέτησε η κυβέρνηση και ο κ. Καραμανλής ζήτησε να μπει μαχαίρι στους μισθούς.

Η άλλη πλευρά έχει διαφορετική οπτική. Λέει ότι τέτοιες μειώσεις μισθών είναι λαϊκισμός και εν τέλει στρέφεται κατά του δημοσίου συμφέροντος. Για παράδειγμα αυτό είναι σήμερα το κύριο άρθρο του Βήματος. Χωρίς καλή αμοιβή, πώς θα μπορέσει το Δημόσιο και οι υπερτροφικοί φορείς του (αντιγράφω) να κερδίσει τα στελέχη που να είναι ικανά και έντιμα για να κάνουν την εξυγίανση;

Ακούγεται απολύτως εύλογο και εύστοχο, αλλά δεν έχει μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα. Διότι εδώ δεν είχαμε golden boys στο χρώμα του χρυσού. Πρόκειται για χρωματιστά golden boys, τώρα γαλάζια παλαιότερα πρασινωπά και μερικά πονηρά με την ιδιότητα του χαμαιλέοντα που δεν χάνεται ποτέ γιατί ξέρει να αλλάζει χρώμα στο δέρμα του. Στο Σίτυ του Λονδίνου, ή στην Ουώλ Στρητ, εκεί όπου τα γνήσια golden boys διέπρεψαν, έφτιαξαν το όνομά τους και τώρα καταζητούνται μέσα στα ερείπια των εταιρειών και του είδους της οικονομίας που δημιούργησαν, τουλάχιστον ήταν έξυπνοι, ικανοί και μορφωμένοι, εκτός από άπληστοι και αδίστακτοι. Εδώ ήταν αυτοί που γνωρίσαμε από την υπόθεση των ομολόγων: «ανίδεες διοικήσεις».

Επίσης, είναι ελάχιστες, πραγματικά μετρημένες στα δάχτυλα οι περιπτώσεις των δημόσιων οργανισμών ή των ΔΕΚΟ, όπου πράγματι προσελκύσθηκαν στελέχη που είχαν καρριέρα ή θα μπορούσαν να επιλέξουν τον ιδιωτικό τομέα. Κι αυτό γιατί ο διορισμός ήταν πάντοτε άμεσα εξαρτημένος από την κυβέρνηση και το κριτήριό της, με μερικές, ελάχιστες και πασίγνωστες εξαιρέσεις, ήταν η προέλευση – κομματική, όχι επιχειρηματική, όχι επιστημονική. Αυτό που λείπει συστηματικά από αυτά τα στελέχη είναι η διάθεση για δημόσια προσφορά, αυτό που περισσεύει είναι η διάθεση για βόλεμα και συχνά λεηλασία του δημοσίου χρήματος. Στην πρώτη περίπτωση, δεν θα είναι η διαφορά του μισθού που θα κάνει ένα στέλεχος να μην αναλάβει για μερικά χρόνια ένα δημόσιο φορέα.

Εξάλλου, και τόσα χρόνια που οι χρυσοκάνθαροι χρυσοπληρώνονται έγινε καμμία εξυγίανση – σε φορείς που βλέπω στον Ελεύθερο Τύπο σήμερα ότι διακρίνονται στην προσέλκυση των κορυφαίων μέσω κορυφαίων αμοιβών; Έγινε καμμία εξυγίανση στον ΟΣΕ, την ΕΑΒ ή την Ολυμπιακή; Όσο για τα πρωτεία των αμοιβών, αυτά τα κατέχει ο επικεφαλής της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου – που στον ιδιωτικό τομέα θα έσπευδε να τον καπαρώσει η Βατοπέδι Α.Ε.