Ένα σχέδιο, μα ποιό σχέδιο

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου – και χθες ακούσαμε δύο ενδιαφέροντα πράγματα. Πρώτον, ότι η χώρα έχει άμεση ανάγκη από ένα σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης και, δεύτερον, ότι ουδείς είναι διατεθειμένος να το περιγράψει στους πολίτες με την ειλικρίνεια που απαιτείται και τους κινδύνους που αυτή συνεπάγεται.

Ο κ. Καραμανλής διάλεξε τη βαριά ώρα των οκτώ. Ένα μίνι-διάγγελμα για μια μάξι-κρίση. «Χτυπά την πόρτα μας», είπε. Χρειαζόμαστε ένα εθνικό σχέδιο, μας προειδοποίησε. Και το σχέδιο αυτό υπάρχει, μας διαβεβαίωσε. Ποιο είναι; Έλα μου ντε… Αφελείς όντες, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι το σχέδιο με το οποίο μας διαβεβαίωνε ο κ. Καραμανλής και ο κ. Αλογοσκούφης ότι έχουν θωρακίσει την οικονομία μας από την κρίση. Αλλά ποιο είναι; Η τελευταία ανακοίνωση του ΣΕΒ περιλαμβάνει μια πλήρη, αναλυτική και συνεκτική δέσμη μέτρων, άμεσης εφαρμογής, μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων, μια πλήρη πλατφόρμα οικονομικής πολιτικής. Μπορείς να συμφωνείς, μπορείς να διαφωνείς. Αλλά ξέρεις επί ποίου γίνεται η συζήτηση. Η κυβέρνηση έχει παρουσιάσει με τέτοιο τρόπο τέτοιο σχέδιο στους πολίτες; Ποια ήταν η στάση του κ. Καραμανλή το αμέσως προηγούμενο διάστημα, που γνώριζε ότι η κρίση φτάνει; Το μόνο πλάνο που είδαμε να εφαρμόζεται από την πλευρά της κυβέρνησης τις προηγούμενες ημέρες είναι το «Σχέδιο Δώμου κι Εμένα Μπάρμπα». Η πολιτική παροχών προς τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες είναι αναλογική. Κλιμακώνεται κατ’ευθεία αντιστοιχία με το φάρδος του δρόμου που μπορεί καθεμιά τους να κλείσει. Κλείνεις εθνική οδό; Πάρε πεντακόσια εκατομμύρια; Κλείνεις χωματόδρομο; Πάρε δρόμο – κι αυτό στην καλυτέρα των εκδοχών. Άλλοι ψεκάζονται με ευρω-πενηντάρικα, άλλοι ψεκάζονται με ισραηλο-δακρυγόνα.

Χρειάζεται συναίνεση, είπε ο κ. Καραμανλής. Και εννοούσε συναίνεση των άλλων σε ό,τι αποφασίζει ο ίδιος. Ποιον κάλεσε; Κανέναν. Με ποιόν συζήτησε το σχέδιό του; Με κανέναν. Έχουμε σχέδιο και θέλουμε συναίνεση. Μόνο που η συναίνεση έχει νόημα πριν καταρτιστεί το σχέδιο. Μετά είναι παιχνίδι πολιτικών εντυπώσεων.

Δεν χρειάζεται συναίνεση, απάντησε εκ των προτέρων ο κ. Παπανδρέου. Χρειάζονται εκλογές. Μάλιστα. Αισθάνεται αρκετά έτοιμος για να κυβερνήσει. Γι’αυτό έδωσε και την έκτακτη συνέντευξη, για να πει ότι στον παροξυσμό της κρίσης, υπάρχει λύση. Ποιο θα είναι το οικονομικό του επιτελείο; Θα το μάθουμε, μας είπε, όταν έρθει η ώρα. Απλώς υποψιάζομαι ότι, αφού ζητάει τόσο επίμονα εκλογές, αφού διαπιστώνει (και δικαίως) ότι η κατάσταση «δεν πάει άλλο», η ώρα έχει έρθει. Εκείνος προσδιορίζει την ώρα. Εκτός αν εννοεί ότι μας επιφυλάσσονται εκπλήξεις μετά τις εκλογές, οπότε ο ψηφοφόρος θα πρέπει να ξέρει ότι καλείται σε «ραντεβού στα τυφλά».

Ο κ. Παπανδρέου περιέγραψε επίσης ότι δεν μπορεί να πληρώσουν οι φτωχότεροι, δεν μπορεί να πληρώσουν οι μεσαίοι. Επομένως, ποιοι θα πληρώσουν; Υπονοεί οι πλουσιότεροι. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Όταν μια αξιωματική αντιπολίτευση δηλώνει πως μπορεί να βγάλει τη χώρα από μια τέτοια κρίση και ότι ξέρει σε ποιους θα επιμερίσει το κόστος της, έχει υποχρέωση με ρητό και ξεκάθαρο τρόπο να τους προσδιορίσει: και ποιοι και πώς και πόσο. Και αυτό, για μια ακόμη φορά, δεν συνέβη.

Εκτός κι αν εννοεί και αυτή, όπως ο κ. Παπαθανασίου, ότι θα εφαρμόσει το ριζοσπαστικό και πρωτότυπο μέτρο της αύξησης της φορολογίας στα ποτά και τα τσιγάρα, οπότε η κορυφαία πράξη αντίστασης και ανατροπής του συστήματος είναι στο χέρι της κοινωνίας των πολιτών: κόψτε το κάπνισμα, πιείτε σόδες. Και καλή χώνεψη…