Τρίτη 24 Φεβρουαρίου – και μια απόδραση τύπου Παλαιοκώστα δεν είναι ασφαλώς το πρόβλημα της χώρας. Προκαλεί όμως μεγάλη αίσθηση επειδή εικονογραφεί με συμβολική συμπύκνωση το πρόβλημα της χώρας.
Και το πρόβλημα δεν είναι η διάβρωση – είναι η έκταση της διάβρωσης. Δεν είναι ο χρηματισμός – είναι το βάθος του χρηματισμού. Δεν είναι ο ωχαδερφισμός – είναι ο κανόνας του ωχαδερφισμού. Δεν είναι η αδυναμία του κράτους – είναι η πλήρης αδυναμία του κράτους σε όλες τις εκδοχές και τις λειτουργίες του, από την πιο προβεβλημένη και σημαντική μέχρι την έσχατη και άγνωστη. Δεν είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών – είναι η πλήρης κατάρρευση της στοιχειώδους αξιοπιστίας των δημόσιων μηχανισμών ακόμη και για τις εντελώς βασικές δομές, αυτές που δεν μπορούν να υποκατασταθούν από τίποτε άλλο.
Το κράτος μας κάνει ότι υπάρχει και, όπου διατηρεί μια παρουσία, είναι γιατί στηρίζεται σε παρά φύσιν εξωτερικούς μηχανισμούς υποστήριξης, με ιδιωτικά μέσα και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, όπως η διατήρηση των ισχυρών οικογενειακών δεσμών στην Ελλάδα. Η χώρα παρέχει δημόσια Παιδεία – και από πολλές απόψεις, όπου αυτό δεν εξαρτάται από τους γραφειοκρατικούς και απονεκρωτικούς μηχανισμούς, μια δημόσια Παιδεία με αξιοσημείωτες προδιαγραφές και κοινωνική επάρκεια. Αλλά μαζί της έρχεται και η εκτεταμένη ιδιωτική χρηματοδότηση της εκπαίδευσης, όχι της επισήμως ιδιωτικής, αλλά της παράπλευρης φροντιστηριακής.
Η χώρα παρέχει δημόσια Υγεία – ίσως όχι στο επίπεδο υπηρεσιών που θα ήθελε, αλλά με επιστημονική επάρκεια και κοινωνική διάχυση ζηλευτή για πολλές χώρες. Αλλά το ισχυρό σημείο του εθνικού συστήματος υγείας δεν είναι, φυσικά, η λειτουργική του επίδοση. Είναι η βασική του προδιαγραφή, ότι παρέχεται σε όλους χωρίς εξαίρεση, και ταυτόχρονα η ποιότητα των γιατρών του. Που όμως, για να μην γελιόμαστε, συντηρείται χάρη στην παράλληλη γενναία ιδιωτική χρηματοδότησή του, την παγκοίνως γνωστή, και τη στρεβλωτική και προβληματική νοσοκομειακή του υποστήριξη από τον οικογενειακό ιστό.
Μερικά πράγματα δεν γίνονται έτσι, όμως… Όταν φτάνουμε το σκληρό πυρήνα, το πράγμα καταρρέει. Γι’αυτό η διάλυση, που περιμέναμε να αρχίσει από κοινωνικές υπηρεσίες, όπως η υγεία και η παιδεία, ξεκίνησε από το κέντρο: τη δημόσια τάξη, την ασφάλεια, όχι λιγότερο σημαντικό από το φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Εκεί όπου τίποτα δεν μπορεί να υποστηρίξει ή να υποκαταστήσει τους κρατικούς φορείς και τους κρατικούς λειτουργούς.
Πέντε χρόνια μετά την εκλογή του, ο κ. Καραμανλής, κατά πολιτική ειρωνεία, έχει καταφέρει να δικαιώσει αναδρομικά τον εαυτό του. Πράγματι – αυτό που χρειάζεται είναι «επανίδρυση του κράτους». Η συμβολή του, βέβαια, εξαντλείται στην διόγκωση της ανάγκης, αλλά αυτό είναι μια άλλη εκλογική ιστορία…
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
8 comments:
Μεγαλύτερη ανάγκη από την επανίδρυση του κράτους, όπως φαίνεται μετά την ηρωοποίηση του Παλαιοκώστα από τους περισσότερους, είναι η ανάγκη για δική μας απόδραση. Γεγονός στενάχωρο και το πιο επικίνδυνο. Γιατί δεν ξέρουμε πού θέλουμε να πάμε και δεν μας νοιάζει. Οι εκλογές θα είναι άλλη μια απόδραση- όχι των προσώπων από τα ψηφοδέλτια, δική μας. Άλλοι απλώς θα αποδράσουμε στα χωριά μας, άλλοι στα συμφέροντά μας, άλλοι στα ίδια. Θα δράσει κανείς;
Και στην "τάξη και ασφάλεια" λειτουργούν τα ιδιωτικά υποκατάστατα και μπαλώματα. Οι εταιρείες security, οι αποσπασμένοι αστυνομικοί και οι ιδιωτικές φρουρές (ενίοτε "στρατοί"). Αυτά τα ξέραμε, δεν ήρθαν στο φως τώρα με το Air Korydallos. Πέρα από το να νοσταλγούμε την υπουργία Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, σε τι άλλο μπορούμε να ελπίζουμε (τουλάχιστον εμείς οι μη "μπαχαλάκηδες");
Aγαπητε Φοιβο, διαφωνώ με την αποψη σου οτι τιποτε δεν μπορει να αντικαταστησει τον σκληρο πυρηνα του κρατους.
Μπορει φυσικα, το καθε νοικοκυριο ν' αδυνατει να τον στηριξει ατομικα, οπως στηριζει για παραδειγμα, την υγεια και την παιδεια, με τους γνωστους και μη εξαιρετεους τροπους, αλλα ας μη λησμονούμε την ιδιωτικη επιχειρηματκοτητα, η οποια με καθόλα νομιμο τροπο και φυλακές να λειτουργησει μπορει, και ιδιωτικη αστυνομια να ιδρυσει μπορει, αλλα ακόμα και την ίδια την κυβερνηση να ιδιωτικοποιησει μπορει. Υπαρχουν ακομα τοοοσες εναλλακτικες λυσεις!
bullseye.
Ενδεικτικά, προς ενίσχυση του επιχειρήματος: Σε έρευνα που δημοσιεύει σήμερα ο ΕΤ επιχειρείται ποιοτική ανάλυση της διαφθοράς στη χώρα. Πολιτική, δημόσιες υπηρεσίες, υγεία και δικαιοσύνη πρωτεύουν. Απουσιάζει παντελώς το πεδίο "δημόσια τάξη". Εκεί - καθώς δεν είμαστε, ευτυχώς, μετασοβιετική χώρα - λίγο χωρά ιδιωτική πρωτοβουλία, έννομη ή "πλάγια". Εκεί, όντως, το κράτος παίζει μπάλα μόνο του και βιτριολική αλήθεια είναι πως η αποσάθρωσή του βγάζει μάτι.
Cynical, η απουσία κράτους είναι καλό σημάδι σε πολλές δραστηριότητες, αλλά υπάρχουν άλλες, και οπωσδήποτε η δημόσια ασφάλεια, όπου η αυτενέργεια των πολιτών είναι αδιανόητη και επικίνδυνη. Δεν φαντάζομαι να θέλει κανείς να δει ιδιωτικούς στρατούς για τους ισχυρούς του χρήματος και τους υπόλοιπους απροστάτευτους στο έλεος κάθε είδους εγκληματικότητας (περιλαμβανομένης εκείνης που προέρχεται από διεφθαρμένους κρατικούς λειτουργούς).
Aγαπητε Φοιβο,
το σχολιο μου , στο συνολο του, ηταν ακρως σαρκαστικο, και ως τετοιο να το εκλαβεις! Αλλωστε, στην αμερικη λειτουργουν ιδ. φυλακες και δεν θα ηταν περιεργο καποια τετοια κουβεντα ν' ανοιξει κι εδω.
Α! και χθες ακουσα οτι ενας ρωσος πολυ-εκατομμυριουχος αναλαμβανει να χρηματοδοτησει τη χρεωκοπημενη Λετονια, με ανταλλαγμα να την κυβερνησει.
Οταν λοιπον εγραφα χτες ειρωνευομενη, για ιδιωτικοποιηση της κυβερνησης, δεν ήμουν και πολύ στη σφαιρα του φανταστικού, οπως απεδειχθη εκ των υστερων..
Πολύ καλό άρθρο. Το ζήτημα της επανίδρυσης δεν είναι απλά μία ρητορία. Η επανίδρυση του κράτους επί της ουσίας θα μπορούσε να στηριχτεί ακι μόνο σε αποφάσεις κάποιων δικαστηρίων, που ποτέ δε λαμβάνονται υπόψη από κρατικές υπηρεσίες.
Post a Comment