Ημιυπαίθρια χώρα

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου – και δεν είναι η υπόθεση Παλαιοκώστα που αποτυπώνει καλύτερα από κάθε άλλο θέμα των ημερών την κατάσταση της Παλαιοκώσταινας. Αυτή είναι η γελοιογραφική της εκδοχή, το γκροτέσκο, το εξωφρενικό στοιχείο που κάνει πιο εντυπωσιακό και δημοφιλές το παράδειγμα. Αλλά υπάρχει κάτι άλλο που μαγειρεύεται στα υπουργο-γραφεία και πηγαίνει βαθιά στην κακομοιριά και τη γύμνια του ελληνικού κράτους.

Ο υπουργός Δημοσίων Έργων, ο κ. Σουφλιάς, που είναι επίσης Χωροταξίας (μπορείτε να την απολαύσετε κοιτώντας γύρω σας όπου θέλετε σε φορά 360 μοιρών) και Περιβάλλοντος (που το αγαπάει τόσο ώστε δεν θέλει με τίποτα να γίνει χωριστό υπουργείο και να του λείψει)…

… ο κ. Σουφλιάς, λοιπόν, άτυπος αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως και «Νέστορας» της παράταξης, δέχεται εισηγήσεις από τους άφραγκους της οδού Νίκης να υπογράψει ένα σχέδιο νομιμοποίησης των ημιϋπαίθριων χώρων. Τι είναι «ημιυπαίθριος»; Μην βιαστείτε να απαντήσετε με βάση την ετυμολογία. Το δαιμόνιον του Έλληνος εργολάβου και η αθλιότητα του ελληνικού κράτους έχουν παρέμβει ώστε «ημιυπαίθριος χώρος» να καλείται ένα δωμάτιο σαν όλα τα άλλα, ή ακόμη ένα τμήμα διαμερίσματος, το οποίο απλώς είναι παράνομο, δεν περιλαμβάνεται στο συντελεστή δόμησης.

Πώς χτίστηκε, λοιπόν, αφού είναι εκτός συντελεστή; Χτίστηκε ως μπαλκόνι, βεράντα, ταρατσούλα ή κάτι τέτοιο, και υποτίθεται ότι θα ήταν για τέτοια χρήση. Οι πολεοδομίες, βεβαίως, στους ελέγχους, στους εκατοντάδες χιλιάδες ελέγχους που έκαναν, χάρη στη βοήθεια ενός φακέλλου ποτέ δεν αναρωτήθηκαν γιατί άραγε να υπάρχουν σωλήνες καλοριφέρ σε μια ανοιχτή βεράντα; Δεν φτάνει το φαινόμενο του θερμοκηπίου, θέλει να ζεστάνει κι άλλο τη φύση ο ιδιοκτήτης;

Όλοι ήξεραν φυσικά, κι όλοι το έλεγαν, ότι «μετά τα συμβόλαια, ένα αλουμίνιο είναι, έχουμε και δικό μας άνθρωπο» - κι έκλεισε το δωμάτιο. Και πουλιόταν με μια μέση τιμή – ούτε διαμερίσματος, ούτε μπαλκονιού. Υπ’αυτή και μόνο την έννοια ο χώρος είναι ημιυπαίθριος…

Θυμάμαι κάποτε έναν εργολάβο-κατασκευαστή να περιγράφει ως τέτοιο ημιυπαίθριο το ένα τέταρτο του σαλονιού που πουλούσε σε πολυκατοικία της Αγίας Παρασκευής. Τον ρώτησα, καλά, αν έρθει η Πολεοδομία, αυτό πώς θα ξηλωθεί; Γέλασε ο άνθρωπος, βρήκε πρωτότυπη και την απορία και εξήγησε πως «μην ανησυχείτε, έχουμε τον τρόπο μας»…

Ο τρόπος του είναι σήμερα ο τρόπος της Πολιτείας. Όπως τα αυθαίρετα, που ποτέ κανένα δεν έπαθε τίποτα, έτσι και οι ημιυπαίθριοι δεν χρειάζονται νομιμοποίηση. Είναι τόσο πολλοί ώστε η νομιμοποίησή τους έχει ήδη επέλθει λόγω της μαζικότητας του φαινομένου. Απλώς τώρα το κακομοίρικο κράτος που θέλει τους πολίτες του ημιπαράνομους, για να το φοβούνται, που θέλει τους αυθαιρετούχους να ελπίζουν σε κάθε εκλογές στη νομιμοποίηση, που θέλει τους πολίτες φοροφυγάδες να περιμένουν την επόμενη περαίωση, που θέλει τα ηλεκτρονικά μέσα να λειτουργούν 20 χρόνια χωρίς άδειες για να παζαρεύει στα θολά νερά, αυτό το κακομοίρικο κράτος, τώρα που κοντεύει να μπατιρίσει, βρήκε τρόπο να επιβάλει, υποτίθεται, τη νομιμότητα και στα διαμερίσματα. Όσοι είχαν πάρει ημιυπαίθριο και τον μετέτρεψαν στο αλουμινοπερίκλειστο TV-ρουμ, όπου καταναλώνει τη μισή ζωή του ο μέσος άνθρωπος, αυτοί τώρα μπορούν να πάρουν το επίζηλο χαρτί, με τη σφραγίδα και τη βούλα, δίνοντας πόσο; Εκατό ευρώ; Εκατόν πενήντα; Πόσα λείπουν από τον κ. Παπαθανασίου; Πόσα μπορεί να του στείλει ο κ. Σουφλιάς; Μέχρι να έρθουν οι επόμενοι για να κάνουν τα στραβά μάτια σε άλλες παρανομίες και να νομιμοποιήσουν, με το αζημίωτο, παλιότερες και να κυλά η ζωή μας ήρεμη και ευτυχισμένη…