Wednesday, June 11, 2008

Ο δικομματισμός στο ράφι

Στα ράφια των σούπερ μάρκετ γυρίζει η κλεψύδρα της μεταπολίτευσης: καθώς ανεβαίνουν οι τιμές, κατεβαίνει η άμμος που έχει απομείνει για το δικομματισμό που σηματοδότησε τη μετάβαση στην πολιτική σταθερότητα μετά το 1974.
Η εισαγόμενη τριπλή οικονομική κρίση (ταυτόχρονα πετρελαϊκή, επισιτιστική και χρηματοπιστωτική) στερεί ένα ήδη αποσαθρωμένο εσωτερικά πολιτικό σύστημα από την προσδοκία μιας ακόμη «έξωθεν» σωτηρίας, όπως η ευρωπαϊκή ένταξη στις αρχές του 80, η παρατεταμένη ανάπτυξη μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, στις αρχές της δεκαετίας του 90, ή η επιβεβλημένη από τους καταναγκασμούς του ευρώ εξυγίανση μέχρι το 2000. Έρχεται, λοιπόν, η ώρα της αλήθειας μπροστά στον καθρέφτη.
Η απογοήτευση συνιστά το μόνο γενικευμένο και σταθερό χαρακτηριστικό μιας πολιτικής συγκυρίας που αποκτά όρους μονιμότητας. Για πρώτη φορά (Public Issue), οι πολίτες που πιστεύουν ότι οποιαδήποτε μονοκομματική κυβέρνηση, είτε της Ν.Δ. είτε του ΠΑΣΟΚ, μπορεί να αντιμετωπίσει την εισοδηματική κρίση είναι (αθροιστικά) μειοψηφία.
Ο όρος του μεταπολιτευτικού δικομματισμού ήταν απλός: οι δύο μεγάλοι, πολυσυλλεκτικοί πόλοι –τα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας»- ήταν συγκοινωνούντα δοχεία. Το κόμμα της αντιπολίτευσης θεωρούνταν η αυτονόητη εναλλακτική λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας. Σήμερα, η πολιτική αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να διεκδικήσει αυτό το ρόλο μεταγράφεται σε συστημική ανεπάρκεια. Στη δημοκρατία υπάρχουν αδιέξοδα: η διαπίστωση πως η κυβέρνηση αποτυγχάνει στη συγκράτηση των επιπτώσεων της αρνητικής συγκυρίας μετατρέπεται σε κοινωνική νευρικότητα και σε πολιτική ρευστότητα ακριβώς επειδή συμβαδίζει με την απουσία πειστικής κυβερνητικής πρότασης από οποιαδήποτε κατεύθυνση. Η εικόνα του Συνασπισμού στις σφυγμομετρήσεις είναι η γλαφυρότερη αποτύπωση του αδιεξόδου: η «καλύτερη αντιπολίτευση» έρχεται από ένα κόμμα που επιλέγει την συνολική και απορριπτική κριτική προς το εγκατεστημένο σύστημα διακυβέρνησης. Η κοινή γνώμη είναι τόσο απογοητευμένη που προτιμά να διακηρύξει την απόρριψη, παρά να επιλέξει. Τίποτα δεν δείχνει σήμερα πως μπορεί κάτι να αλλάξει έως τις εκλογές – όσο μακριά ή κοντά κι αν είναι.
Η ακρίβεια δεν τσακίζει μόνο τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Ταυτόχρονα, διαλύει τις βάσεις του πολιτικού συστήματος χωρίς να έχουν ακόμη διαμορφωθεί ούτε στο ελάχιστο οι όροι της διαδοχής του.

ΞΑΦΝΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...

... (και όχι πέρυσι, όπως είχε συμβεί στον Τέννεση Ουίλλιαμς) το παρόν μπλογκ βρέθηκε στις συμπληγάδες του καπιταλισμού και ατύχησε...

Δεν πρόλαβε καν να πει ένα "γεια" (αγενέστατο!), ούτε ένα τραγούδι πριν βουτήξει στο Ζάλογγο της εργασιοθεραπείας. Έστω τώρα μια καθυστερημένη και ανεπίκαιρη εξήγηση.

Όπως ίσως γνωρίζουν οι τακτικότεροι από τα κυβερνοστίφη (λέμε τώρα...) των επισκεπτών, οι αναρτήσεις προέρχονταν από το τακτικό ημερήσιο σχόλιο μιας ομότιτλης με το μπλογκ ραδιοφωνικής εκπομπής. Με την αποχώρηση από τον 9.84, εκπομπή δεν υπάρχει και σχόλιο δεν γράφεται. Καμμία δύναμη σε αυτό τον κόσμο δεν είναι ισχυρότερη από την πρωινή ενύπνια οκνηρία, ιδιαίτερα εάν την προηγουμένη έχεις περάσει 12 έως 14 ώρες ξέφρενης διασκέδασης στο γραφείο. Mea culpa, mea maxima culpa.

Τα άσχημα νέα τώρα. Η εκπομπή (ελπίζω ότι) θα ξαναρχίσει το Σεπτέμβρη στο ραδιοσταθμό Σίτυ 99,5 - και οι αναρτήσεις θα ξαναρχίσουν τακτικές καθημέραν.

Εν τω μεταξύ θα γράφω μερικές γραμμές ατάκτως και αραιά. Για όσους, όμως, έχουν μια σπάνια γενετική προδιαγραφή που τους ωθεί στην ανάγνωση δύσπεπτων, μη θερινών κειμένων, θα αναρτώ ένα link για όσα άρθρα δημοσιεύω στον Ελεύθερο Τύπο. Ιδού η αρχή, με θέμα τις τελευταίες δημοσκοπήσεις και την κρίση του δικομματισμού (εξαιρετικό θέμα για σαββατοκύριακο στην παραλία...). Εκτάκτως, αντί συνδέσμου, διαβάστε το, εάν θέλετε, στην αμέσως επόμενη χρονικά (δηλ. στην αμέσως προηγούμενη) ανάρτηση.