Wednesday, February 28, 2007

Μαστιγώστε τους νέους!

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου – αγαπητοί μου αναγνώστες είμαι 42 ετών και το αυτό επιθυμώ και δι υμάς. Εάν πάλι είστε κάτω των 35, λυπούμαι να σας ανακοινώσω ότι είστε μεγάλα κορόιδα.

Διότι εγώ, όπως σας εξήγησε και ελπίζω να ακούσατε ο πρόεδρος της επιτροπής Σοφών για το ασφαλιστικό, έχω διαμορφωμένες οικογενειακές συνθήκες. Βέβαια, εξίσου διαμορφωμένες ήταν και όταν εγώ ήμουν 30 – αλλά αυτό μικρή σημασία έχει και για εμένα και για εσάς και για τον κ. Αναλυτή. Τα βράδια να προσέχετε διότι η χώρα, το κράτος και η κυβέρνησις δεν φέρουν ευθύνη εάν κάποια αβλεψία ή παραφορά σας οδηγήσει σε διαμόρφωση οικογενειακών συνθηκών πριν από τα 35 σας.

Για όσους τυχόν δεν άκουσαν τον κ. Αναλυτή, ενημερώνω ότι εξήγησε πως το ασφαλιστικό καταρρέει (που είναι σωστό), καταρρέει πολύ γρηγορότερα από όσο νομίζαμε ή θέλαμε να νομίζουμε (που κι αυτό είναι σωστό), ότι πρέπει να μείνουν μόνο 4 μεγάλα ταμεία (επίσης σωστό), ότι κάποιος θα πληρώσει (αυτό το ξέραμε ή το υποψιαζόμασταν) και ότι δεν πρέπει να πειράξουμε τους άνω των 35 γιατί έφτιαξαν τη ζωή τους και είναι τυχεροί. Οι υπόλοιποι γεννηθήκατε σε λάθος εποχή.

Θα πληρώσετε, λοιπόν, κορόιδα. Θα πληρώσετε και το δημόσιο χρέος (πάνω από ένα ΑΕΠ) που είχαν την ευγενή καλοσύνη να σας κληροδοτήσουν οι παππούδες σας – για να πήξει η Αθήνα στο ρετιρέ τη δεκαετία του 60 και του 70. Θα πληρώσετε το χρέος που έφτιαξε ο μπαμπάς για να πήξει η Ελλάδα στη BMW στη δεκαετία του 80 και του 90. Σας είχαν στα όπα-όπα. Δουλεύετε τώρα με 600 ευρώ το μήνα και πληρώνετε. Όσα για εσάς είναι όνειρο μακρινό, ως εργασιακή ασφάλεια και παχυλή σύνταξη, για εμάς είναι «κεκτημένα». Και τα κεκτημένα είναι ιερά, ιδίως άμα έχουμε βρει κάποιο κορόιδο να τα πληρώσει, έστω κι αν είναι ο γιόκας μας.

Ετοιμαζόμουν να χαιρετίσω την αντίδραση της ΓΣΕΕ στις δηλώσεις αυτές. Μέχρι που θυμήθηκα ότι συνδικαλιστές ήσαν, και μάλιστα μπροστάρηδες κοινωνικών αγώνων, όπως τους έλεγαν παλιά, εκείνοι που υπέγραψαν την άθλια συμφωνία στον ΟΤΕ. Τι ήταν στην ουσία; Μια συμφωνία εξαγοράς της σιωπής όσων είχαν καβατζώσει θεσούλα με μέσον και σύνταξη, με αντάλλαγμα μεσαίωνα για τους καινούργιους, που θα μπουν με σκληρό ανταγωνισμό και εναλλακτική την ανεργία. Υπέγραψαν για να πάρουν αράζοντας τέσσερις φορές το μισθό που θα παίρνουν οι άλλοι που θα δουλεύουν. Και τώρα μας προτείνουν το μοντέλο αυτό να γίνει μοντέλο για όλο το ασφαλιστικό.

Αγαπητά κορόιδα κάτω των 35 μπορείτε να εξοργιστείτε, μπορείτε να το πάρετε απόφαση, διαφορά δεν έχει. Το πράγμα είναι απλό. Μετρηθήκαμε και βγήκατε λιγότεροι. Στην κάλπη, όλοι έχουν από μία ψήφο και επομένως εκείνοι που έχουν τα «κεκτημένα» θα είναι πιο πολλοί και δημοκρατικότατα θα σας χώσουν στη γαλέρα. Εύχομαι καλή διασκέδαση και δημιουργική εργασία – αναμένοντας μια πρόταση εθελουσίας και πρόωρης συνταξιοδότησης για να αποσυρθώ παρά θιν’αλός και να πίνω μοχίτος στην υγειά σας.

Tuesday, February 27, 2007

Άρπα κόλλα

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου – και θα το θεωρήσετε ίσως παρωνυχίδα, αλλά μπορεί και να μην είναι. Υπάρχει ένα θέμα επάρκειας των ανθρώπων που χειρίζονται τα πιο σοβαρά ζητήματα και με βαρύγδουπο ύφος διεκδικούν θώκους και αξιώματα. Πρόκειται για νόσο μεταδοτική και ενδημική στην Ελλάδα – από την οποία δεν έχουμε μπορέσει να ξεφύγουμε. Είναι η νόσος της ελαφρότητας και της προχειρότητας.

Πριν από μερικές μέρες το υπουργείο Παιδείας παρουσίασε μετά από κυοφορία εννέα και πλέον μηνών το νομοσχέδιο για τα Πανεπιστήμια. Είναι η σημαντικότερη νομοθετική πρωτοβουλία που αναλαμβάνει αυτή η κυβέρνηση. Έχει αναστατώσει τη χώρα ολόκληρη για ένα χρόνο, αφορά τους πάντες, αφορά το κοινό μέλλον και την ταυτότητα της κοινωνίας μας. Δύο μέρες μετά την παρουσίαση, οι δημοσιογράφοι (που κατηγορούνται ως επιπόλαιοι στην κριτική τους) είχαν διαβάσει το νομοσχέδιο-κιβωτό της κυβερνητικής πολιτικής και είχαν διαπιστώσει ότι στη μία σελίδα του προέβλεπε (πολύ σωστά, σημειώνω) κατάργηση της εκπροσώπησης των φοιτητών από τις παρατάξεις τους στις πρυτανικές εκλογές. Και μερικές σελίδες παρακάτω προέβλεπε τα περί των εκπροσώπων των φοιτητών στις ίδιες εκλογές. Το υπουργείο ανέτρεξε στο κείμενο, αναγνώρισε την ανακολουθία και την απέδωσε σε (αλήθεια, έτσι είπαν) τυπογραφικό, εκτυπωτικό σφάλμα. Έφταιγε το πρίντερ και η γραμματέας που έκανε κόπυ-πέιστ. Της είπαν πάτα ένα πριντ και δώστο στην κοινωνία που αγωνιά. Δεν συνέβη κάτι σοβαρό, εκτός εάν η σοβαρότητα είναι κάτι σοβαρό. Αλλά δεν είναι.

Είπα ότι το νομοσχέδιο Γιαννάκου είναι η σημαντικότερη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Εννοούσα μετά το βασικό μέτοχο, που είχε τη γνωστή έκβαση για τους ίδιους ακριβώς λόγους προχειρότητας και προνοητικότητας.

Θα πίστευε κανείς πως έγινε μάθημα. Όχι, βέβαια, σιγά μη μαθαίνουμε από τους κουτόφραγκους. Το ΠΑΣΟΚ έδωσε πριν από μερικές μέρες μια συνέντευξη τύπου. Θυμίζω ότι κατηγορεί την κυβέρνηση για όσα είπα παραπάνω κι άλλα πολλά, και θέλει να πείσει τους πολίτες με κεντρικό επιχείρημα πως έχουμε μια κυβέρνηση διαχειριστικά ανίκανη και γι’αυτό καλά θα κάνουν να το ξαναφέρουν στην εξουσία. Η συνέντευξη αφορούσε ένα θέμα που καίει τους πολίτες. Τα τραπεζικά δάνεια. Εδώ έχει ψωμί, σκέφτηκαν. Ο κακός τραπεζίτης, ο καλός ψηφοφόρος – όνειρο… Και πρότειναν, επισήμως εννοώ, ως θέση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την επιβολή πλαφόν στα επιτόκια. Παρακάμπτω τη λογική που θέλει να πείσει πως πρέπει να επιστρέψουμε όχι στη δεκαετία του 80 και τις κοινωνικοποιήσεις, αλλά στη Γκοσπλάν και τα 5χρονα πλάνα. Η πρόταση είναι άριστη, αν εξαιρέσει κανείς ότι αντίκειται στην κοινοτική νομοθεσία. Και το προτείνει το κόμμα που κατηγορεί την κυβέρνηση για το βασικό μέτοχο. Σημειώνω ότι την πρόταση για τις παρεμβάσεις στο τραπεζικό σύστημα ανέλυσαν τρία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, μεταξύ των οποίων και η κα Τώνια Αντωνίου – παρουσία την οποία εκλαμβάνω ως επιστροφή στα σοσιαλιστικά πατρώα και δείγμα των βασανιστηρίων στα οποία προτίθεται το κόμμα να υποβάλει τους τραπεζίτες εκμεταλλευτές άμα τη επανόδω στην εξουσία.

Πλάκα θα είχαν όλα αυτά, αν δεν αφορούσαν την ποιότητα της εξουσίας που καθορίζει τις ζωές των άλλων.

Monday, February 26, 2007

Ο Τάσσος Τάσσος και εμείς Γκόλφω

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου – και τώρα που έφυγε και είτε μαγειρεύει κάτι στη Λευκωσία ή ψήνει, όπως είπε πως του αρέσει, σούβλες στο εξοχικό του στον Πρωταρά, στη Μύκονο –σα να λέμε- της Κύπρου, είναι ώρα να πούμε δυο λόγια πιο νηφάλια για την εξωφρενική αυτή επίσκεψη που μας επιφύλαξε την περασμένη εβδομάδα.

Λοιπόν, ο κ. Τάσσος μας δουλεύει. Και με τη φιλοξενία και την ανοχή που του επιδαψίλευσαν ο Πρωθυπουργός και η υπουργός Εξωτερικών δεν είναι να απορεί κανείς που έχει πιστέψει ότι μπορεί να μας δουλεύει όλο και πιο χοντρά.

Τι μάθαμε, λοιπόν, επ’ εσχάτοις; Πρώτον, ότι οι Κύπριοι αδελφοί μας μας ενημέρωσαν για τη συμφωνία τους με το Λίβανο αφού είχε υπογραφεί. Για την Αίγυπτο μας είχαν πει δυο λόγια – τόσο ευγενείς και προνοητικοί… Γιατί ξεχάστηκαν; Είναι απλό – το είπε ο Τάσσος, το είπε και ο Λιλλήκας. Έπεσε πολλή δουλειά και τους πήρε αποκάτω. Υπογράφτηκε στα βιαστικά –προφανώς για κάποιο περίεργο λόγο βιαζόταν και ο Λίβανος…- και μας τηλεφώνησε την ώρα της υπογραφής. Με το ένα κρατούσε την πέννα, με το άλλο το κινητό. Αλλά επειδή δεν είναι πλάκα, η ουσία είναι μία: το μάθαμε πριν ή μετά την υπογραφή. Με τη μορφή συνεργασίας ή παραχώρησης κατόπιν εορτής; Και η απάντηση είναι απογοητευτική: η Αθήνα το έμαθε αφού είχε μπει η υπογραφή – ένα λεπτό ή ένα μήνα, είχε πια λίγη διαφορά…

Ο κ. Τάσσος είναι ευγενής άνθρωπος. Μας είπε και κάτι άλλο. Ότι δεν θέλει να μας βαραίνει με τα δικά του. Σε καμμία περίπτωση δεν θέλει να μας εμπλέξει με τις αποφάσεις της Κύπρου να γίνει πετρελαιοπαραγωγικός κολοσσός. Τα πετρέλαια είναι μεγάλη δύναμη. Μπορεί η Κύπρος να γίνει Μπαχρέιν, ή Ντουμπάι. Μπορεί πάλι να γίνει και Κουβέιτ. Και Σαντάμ θα βρεθεί, υπάρχει με ακατονόμαστη διεθνή ανοχή και λέγεται Τουρκία. Υπάρχει κάποιος Μπους να βοηθήσει την Κύπρο; Ασφαλώς όχι. Το ξέρουν όλοι – ακόμη και ο Τάσσος. Αν κάποιος βοηθήσει, που θα βοηθήσει – είναι η Ελλάδα. Η Ελλάδα έβαλε την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα εγγυάται την άμυνα της Κύπρου έχοντας δηλώσει ως αιτία πολέμου τυχόν εμπλοκή, η Ελλάδα στέλνει τους στρατιώτες της στην Εθνική Φρουρά. Η Ελλάδα, λοιπόν, εκ των πραγμάτων σηκώνει αυτά που ο Τάσσος υποτίθεται δεν θέλει να μας φορτώσει – εκτός αν εννοεί ότι θα ζητήσει να φύγει η ΕΛΔΥΚ, οπότε με γεια του με χαρά του, αλλά να δω ποιόν θα πείσει… Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν έχει απλώς δικαίωμα να έχει λόγο πριν μπαίνουν οι υπογραφές. Η Ελλάδα, λοιπόν, έχει υποχρέωση να απαιτεί λόγο – και οι πολίτες της απαιτούν από την ηγεσία τους να προβάλει και να κατοχυρώνει αυτή την απαίτηση.

Ο κ. Τάσσος, πάντως, μας έχει ψιλό γαζί. Δεν είναι μόνο που ξεχνιέται και η κλήση μας προωθείται. Εκείνος θέλει να έχει λόγο για όλα – τελευταία ζήτησε να αλλάξει και το βιβλίο της έκτης δημοτικού, μαζί με όλη τη χορεία των ελλαδιτών ομοϊδεατών. Η Κύπρος θέλει να αλλάξει ένα βιβλίο για τα σχολεία της Ελλάδας – αν δεν της αρέσει για τα δικά της μπορεί να παραγγείλει άλλο. Κατά τα άλλα, όποτε βολεύει τον κ. Τάσσο, είναι ανεξάρτητο κράτος, όποτε προτιμάει αυτόνομος εταίρος κι όποτε ζορίσει αδέρφια και συναπόφαση και μαζί το κεφάλι μας στο ντορβά.

Ένα πάντως πρέπει να του αναγνωρίσει κανείς. Ξέρει να παίζει το παιχνίδι. Για εμάς, όμως, είναι εν ου παικτοίς.

Friday, February 23, 2007

Άσυλο και υποκρισία

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου – και χτες πια το κατάλαβαν όλοι – ακόμη κι όσοι είχαν ανεξάντλητα αποθέματα καλής θέλησης και ευπιστίας. Δεν πρόκειται για το άσυλο. Πρόκειται για ένα μεγάλο πολιτικό πανηγύρι με μπερντέ το άσυλο.

Φυσικά οι ηθοποιοί του μαύρου θεάτρου της Πατησίων το έκαναν πάλι summer school – θερινό. Μπήκαν, βγήκαν, έπαιξαν πετροπόλεμο, έριξαν μερικές μολότοφ, έριξαν και μερικές σφαλιάρες σε μερικούς αστυνομικούς (που δεν πρέπει να είναι παραπονεμένοι γιατί κανείς δεν πληρώνεται καλύτερα για να μην κάνει τίποτα). Κι έφυγαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Τώρα, λοιπόν, που κατατέθηκε ο νόμος-πλαίσιο και πήραν όλοι θέσεις και συμπεράναμε ότι υπάρχουν μετρήσεις που δείχνουν τι λέει η κοινή γνώμη (λες και δεν το ξέραμε – αλλά ας ζήσουν και οι δημοσκόποι…)

… τώρα ξέρουμε τι συνέβη χτες. Οι μολότοφ έπεφταν σαν το χαλάζι και ο λόχος των μαυροσκούφηδων πηγαινοερχόταν στο Πολυτεχνείο, όπου βρισκόταν σε εξέλιξη συνέλευση. Τους θέλουν και τους αγαπούν όλοι – πιστεύουν πως τους συμφέρουν. Οι φοιτητές εξακολούθησαν τη συνέλευση που παρείχε ασπίδα προστασίας – σαν να μην έτρεχε τίποτα. Ούτε θέλησαν να τους απομονώσουν, ούτε θέλησαν να τους εκθέσουν σε κίνδυνο. Οι πρυτανικές αρχές, φυσικά, δεν έκαναν τίποτα. Ούτε τώρα που βαίνει προς κατάργηση συνεδρίασε το περίφημο συμβούλιο ασύλου – γιατί; Για να αποδείξει ότι καλώς το έχουν προγραμμένο, ότι έχουν δίκιο όσοι λένε πως η πανεπιστημιακή κοινότητα είναι εντελώς ανίκανη να προστατεύσει οτιδήποτε. Οι πρυτανικές αρχές,
που πληγώθηκαν με τις νέες ρυθμίσεις για το άσυλο, δεν πήραν το βάρος της ευθύνης για μια άδεια επέμβασης μπροστά στην αναίσχυντη πολεμική δράση με ακαδημαϊκό κάλυμμα. Οι συνδικαλιστές πανεπιστημιακοί της ΠΟΣΔΕΠ σχεδιάζουν κινητοποιήσεις – γι’αυτούς πέρα βρέχει… Οι αστυνομικοί σιδηρόφρακτοι και καταγέλαστοι περίμεναν να τελειώσει μια ακόμη συνηθισμένη μέρα εργασίας, να βγάλουν τις στολές και τα κράνη και να εμφανιστούν στα κανάλια για κουβεντούλα, κατά το απίστευτο έθιμο της εκπροσώπησης της αστυνομίας από τη συνδικαλιστική της υπαλληλία. Το ΠΑΣΟΚ κάπου θα ήταν αλλά δεν το πρόσεξα, ίσως να ήταν πολύ απασχολημένο ετοιμάζοντας τα επόμενα συντροφικά μαχαιρώματα. Και η κυβέρνηση, ενθουσιασμένη, μέτραγε στα φόκους γκρουπ κι άλλους απαυδισμένους μεσαιοχωρίτες να δηλώνουν ότι θα την ψηφίσουν για να βάλει τάξη εκεί όπου η ίδια και ο λατίνος υπουργός της σήμερα μπορούν κάλλιστα αλλά δεν βάζουν τάξη – γιατί αυτό βολεύει πολιτικά και κάθε μολότοφ μεταφράζεται σε ψήφους.

Όλα βαίνουν καλώς και οι όμορφες σχολές όμορφα καίγονται.

Thursday, February 22, 2007

Συμφωνώ και καταψηφίζω...

Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου – και αρνούμαι να το πιστέψω, αν και νομίζω ότι θα χρειαστεί.

Στο ΠΑΣΟΚ συζητούσαν για το νομοσχέδιο της Μαριέττας. Συμφώνησαν ότι δεν πρόκειται για ουσιαστική μεταρρύθμιση – και για να συμφωνήσουν οι «στρατηγοί» της Χαριλάου Τρικούπη πρέπει να είναι από προφανές έως εξώφθαλμο. Κατόπιν αυτού αποφάσισαν να το καταψηφίσουν όλο – μαύρο σούμπιτο: όταν θέλεις πάρα πολύ να χάσεις, όπως λέει και ένας μπεστελλερίστας που κάνει το συγγραφέα, συνωμοτεί όλος ο κόσμος για να το πετύχεις. Σε αυτή την περίπτωση, έχουμε αλλάξει επίπεδο. Συνωμοτούν μόνοι εις βάρος του εαυτού τους. Σημειώνουν μεγάλη επιτυχία.

Μεταξύ των επιχειρημάτων, ότι δεν μπορεί το ΠΑΣΟΚ να υπερψηφίζει έστω κάποιες προτάσεις, την ώρα που ζητάει εκλογές. Πολύ σωστά. Μόνο που αυτό πρακτικά ισχύει για τα πάντα. Εάν δεν γίνει ο τρίτος βαλκανικός πόλεμος, η αξιωματική αντιπολίτευση θα λέει όχι στα πάντα, έστω κι αν μέσα της, ψιθυριστά, τα υποστηρίζει. Αυτό ισχύει για όλα. Αν για την Παιδεία, κατά μείζονα λόγο για όλα τα υπόλοιπα, όπου δεν υπάρχει και μια κεντρική σύγκλιση τουλάχιστον στις διαπιστώσεις.

Εν προκειμένω σημαίνει ότι θα πει στους φοιτητές, τους πανεπιστημιακούς και την κοινωνία ότι ένα χρόνο τώρα έχουν γίνει άνω κάτω τα ΑΕΙ, τα ΤΕΙ, οι οικογένειες και οι πόλεις, ότι ήρθε τελικώς μια πρόταση, είναι ανεπαρκής αλλά κι αυτά ακόμη τα θετικά της (ότι υπάρχουν ορισμένα δεν το αρνείται κανείς) το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να τα ψηφίσει. Γιατί; Γιατί θα πρέπει να πάρουν όλο το πακέτο, που θα τους προσφερθεί στην κάλπη.

Αυτό όμως ακυρώνει την έννοια της αντιπολίτευσης. Ποιος θα ενδιαφερθεί για το τι πρεσβεύει πράγματι το ΠΑΣΟΚ από τώρα έως τις εκλογές, όταν δηλώνει προκαταβολικά πως ακόμη κι αν προταθεί, πάλι θα το μαυρίσει, επειδή ζητάει πρόωρες κάλπες; Και ποιος θα εμποδίσει την κυβέρνηση να προτείνει ό,τι της κατέβει, βέβαιη πως οι πολίτες θα αδυνατούν να ξεχωρίσουν αν το ΠΑΣΟΚ το απορρίπτει επειδή είναι απορριπτέο ή επειδή τα πάντα είναι για το καλάθι, ή μάλλον για την κάλπη…

Στην ουσία, το δίλημμα το είχε η κυβέρνηση. Τι θα έκανε εάν η αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ, αλλά και σε ορισμένα ζητήματα –πολύ λιγότερα- και ο Συνασπισμός (και διαβάστε επ’αυτού τις προτάσεις της ΑΡΣΗς) πήγαιναν στη Βουλή και έλεγαν στην κα Γιαννάκου: «πολύ ωραία, συμφωνούμε στο ένα ή στο άλλο, και πάντως ασφαλώς στον 4ετή προγραμματισμό και την κατάργηση του ενός συγγράμματος. Τα ψηφίζουμε. Και προτείνουμε επίσης μια σειρά επιπλέον ρυθμίσεων που θα καθιστούσαν το νόμο-πλαίσιο πραγματική μεταρρύθμιση». Ή, έστω, αν υπέβαλλαν μια πλήρη εναλλακτική πρόταση, αναλαμβάνοντας και το κόστος για κάποιους που πάντα, σε κάθε αλλαγή, θα δυσαρεστηθούν, αλλά και την ευθύνη απέναντι στην ευρεία κοινωνία.

Θα ήταν μια δύσκολη στιγμή για την κυβέρνηση. Η οποία τώρα θα κάνει ένα κοινοβουλευτικό περίπατο και στο τέλος θα υποστηρίξει ότι αυτό είναι μεταρρυθμιστική πνοή, αυτό είναι αντιπολιτευτική δράση κι αυτό είναι που μας προσφέρεται ως επιλογή.

Wednesday, February 21, 2007

Αντιπρόταση τώρα!

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου – και για το νομοσχέδιο Γιαννάκου, η εικόνα είναι περίπου αυτή που έχουμε περιγράψει ήδη από χθες. Πρόκειται για ρυθμίσεις και όχι για μεταρρυθμίσεις. Είναι ο θρίαμβος του αυτονόητου στα επιμέρους, ο θρίαμβος της αποφυγής του κόστους στα κρίσιμα. Είναι ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση, αν είναι κανείς αισιόδοξος. Αν πάλι είναι απαισιόδοξος, και νομίζω η κατάσταση των Πανεπιστημίων μας δικαιολογεί απαισιοδοξία, το νομοσχέδιο Γιαννάκου είναι μια γερή ανακαίνιση στις σουίτες του Τιτανικού. Αλλά η ελληνική ανώτατη εκπαίδευση πηγαίνει πρόσω ολοταχώς προς το παγόβουνο της παγκοσμιοποίησης. Ο διεθνής ανταγωνισμός στην Παιδεία, με τη Μπολώνια, και στην παγκόσμια αγορά, με την αύξηση της κινητικότητας της εργασίας, είναι τρισκατάρατος, όπως όλα τα παγόβουνα – αλλά είναι εκεί. Όταν, σε πολύ λίγο καιρό, τα Πανεπιστήμιά μας και οι φοιτητές τους (και φοβούμαι και η οικονομία μας) συναντηθούν μαζί του, θα πηδάνε από τα φινιστρίνια στον παγωμένο ωκεανό του ανταγωνισμού και πολύ λίγη σημασία θα έχει η ταπετσαρία της καμπίνας και το πουπουλένιο στρώμα στην κουκέτα, όπου κοιμούνται σήμερα αμέριμνοι όταν δεν έχουν πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στις 12 το μεσημέρι.

Και εντάξει, αυτό έκανε η κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση, τώρα, εξαιρουμένου του ΚΚΕ που αρνείται τον παγκόσμιο καπιταλισμό και ως εκ τούτου έχει λύσει τα προβλήματά του…

… η υπόλοιπη αντιπολίτευση έχει δύο δρόμους. Ο ένας είναι να καταγγείλει το νομοσχέδιο, να το καταψηφίσει και να φύγει. Μπορώ να δω την επιχειρηματολογία, δεν μπορώ να δω το αποτέλεσμα. Η επιλογή έγινε και το νομοσχέδιο θα ψηφιστεί. Είναι βέβαιο πως για την κυβέρνηση θα είναι πολύ πιο απλό να το περάσει εν μέσω καταγγελιών, παρά εν μέσω αντιπροτάσεων. Είναι η απόλυτη ευκαιρία για την αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ και το Συνασπισμό δηλαδή, να δώσουν ένα ουσιαστικό στίγμα πολιτικής για την Παιδεία.

Δεν χρειάζεται καν να κάνουν πολλά. Μπορούν απλώς να διευκρινίσουν πώς εννοούν το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων – και να εισαγάγουν αντίστοιχη τροπολογία. Μπορούν να προσδιορίσουν το ύψος αλλά και τους όρους της αυξημένης χρηματοδότησης, κυρίως για την έρευνα – και να προτείνουν τροπολογία για σταθερούς πόρους με σταθερή κατεύθυνση. Δεν χρειάζεται καν να κάνουν πάρα πολλά: υπάρχουν ήδη κατατεθειμένες οι προτάσεις του ΟΠΕΚ, του ΕΛΙΑΜΕΠ και της ΑΡΣΗς. Αν θέλει η αντιπολίτευση, λοιπόν, να έχει ακροατήριο μια κοινωνία που δεν επιθυμεί απλώς αλλά απαιτεί μεταρρύθμιση και μεταρρύθμιση ΤΩΡΑ, γιατί έχει φτάσει στο μη περαιτέρω με το πλήρωνε και μη ερεύνα, τότε θα πρέπει η συζήτηση στη Βουλή να μην είναι ανάμεσα στο νομοσχέδιο της Μαριέττας και την άρνησή του, αλλά ανάμεσα στο νομοσχέδιο και μια εναλλακτική πρόταση.

Ποιά μεταρρύθμιση;

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου – και μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται κάθε χρόνο, ούτε κατά τη βούληση του κάθε υπουργού, αν και όλους τους κυνηγά το φάντασμα του Παπανούτσου. Είναι κάπως σαν σεισμός. Για να γίνει μεταρρύθμιση χρειάζεται να έχει συσσωρευτεί εκπαιδευτική και ακαδημαϊκή ένταση, να έχει διαμορφωθεί ένα ευρύ κλίμα αποδοχής στην κοινωνία. Συνέβαινε το 1982, τότε που ψηφίστηκε ο περίφημος νόμος-πλαίσιο. Συμβαίνει ξανά σήμερα – αν χαθεί δεν θα είναι μια χαμένη ευκαιρία, θα είναι μια χαμένη γενιά για τα Πανεπιστήμια.

Τα 25 χρόνια που μεσολάβησαν δείχνουν πόσο δύσκολο είναι να αλλάξει κάτι, έστω και δευτερεύον, έστω κι αν όλοι αναγνωρίζουν πως έχει στραβώσει ή έχει σαπίσει. Η Μαριέττα Γιαννάκου έχει μια μοναδική ευκαιρία. Κι όλα δείχνουν ότι με την εισήγησή της σήμερα στην κυβερνητική επιτροπή θα κάνει κάτι, θα είναι κάτι σωστό, και θα περνάει πολύ κάτω από τον πήχυ των προκλήσεων, θα είναι εντελώς δυσανάλογο με το μέγεθος της ευκαιρίας.

Εντάξει, σύμφωνοι. Αιώνιοι φοιτητές – τους ξεγράψαμε. Και ολίγη από άσυλο – αυτό που έχει ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής. Και λιγότερη ψήφος φοιτητών, με ένα ομολογουμένως έξυπνο τρόπο να μην δώσουμε και λαβή να ξεσηκωθούν οι φοιτητοπαρατάξεις.

Αλλά υπάρχουν τρία βασικά ζητήματα, για τα οποία το νομοσχέδιο Γιαννάκου, δηλαδή το αδίκως κουτσουρεμένο σχέδιο Βερέμη, δεν έχει απάντηση:
* πρώτον: για ποιόν υπάρχουν τα Πανεπιστήμια. Θα πει κανείς πως για τα Πανεπιστήμια η διδασκαλία είναι μια συμπαρομαρτούσα διαδικασία και ότι τα ιδρύματα υπάρχουν για την έρευνα και την προαγωγή της επιστήμης; Ότι δεν είναι ανωτάτου επιπέδου μεταλυκειακά, όπου το καημένο επιστήμων τελειώνει, ώστε αφού το χώσουμε στο δημόσιο από τη χαραμάδα να πάρει 10% στο μισθό;
* δεύτερο ερώτημα: βλέπουμε τα Πανεπιστήμια ενταγμένα σε κάποιο μοντέλο ανάπτυξης και ποιο είναι αυτό; Τι τελοσπάντων θέλουμε να κάνει αυτή η χώρα μέσα στην περίφημη παγκοσμιοποίηση και πώς το προετοιμάζουμε μέσα από τα εκπαιδευτικά και ερευνητικά μας ιδρύματα;
Και τρίτον:
* θα τηρηθεί επιτέλους ο συνταγματικός κατά τα άλλα όρος του αυτοδιοίκητου των Πανεπιστημίων; Κι όταν λέμε αυτοδιοίκηση εννοούμε ελευθερία στη διαχείριση των χρημάτων. Αλλιώς Καλή Σαρακοστή.

Friday, February 16, 2007

Καρναβάλι...

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου – τελευταία της Αποκριάς, με λίγη ακόμη προσπάθεια του χρόνου θα είναι αυτονοήτως εθνική εορτή.

Αν δεν ήταν τόσο τραγική αυτή η ιστορία και της ζωής και του θανάτου της οικογένειας στην Αγχίαλο, θα έλεγε κανείς πως συνιστά απόδειξη ότι στη χώρα μας δεν γίνονται διακρίσεις. Δεν είναι μόνο οι νονοί της νύχτας που έχουν τους προσωπικούς τους μπάτλερ στα αστυνομικά τμήματα της χώρας, αλλά και κάθε πολίτης, ακόμη και χτυπημένος από τη μοίρα, μπορεί να κάνει χρήση των προηγμένων υπηρεσιών που προσφέρονται. Δεν καταλαβαίνω τις απορίες. Όταν ένας παγκοίνως γνωστός ψυχοπαθής μπορεί εύκολα να βγάλει άδεια για κυνήγι σε ένα μικρό τόπο, όπου όλοι ξέρουν όλους, γιατί δηλαδή ο Στεφανάκος –που στο κάτω-κάτω δεν είναι και ο πρώτος τυχών στο συνάφι του- να μην μπορεί να βγάλει μια ταυτότητα δι’αλληλογραφίας.

Αλλά είναι μόνο η αστυνομία; Όπου κάποια συγκυρία, κάποιο τυχαίο γεγονός (συνήθως δραματικό) ανοίξει το καπάκι της πραγματικότητας, μια βαριά αποφορά μας καλύπτει. Αλλά έχουμε συνηθίσει και το ξεπερνάμε σε μερικές μέρες. Η υπόθεση του «βιαίου θανάτου», όπως τον λέει συστηματικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αποφεύγοντας την «ανθρωποκτονία», μολονότι ήδη γι’αυτήν προφυλακίστηκε ο δράστης…

… η υπόθεση λοιπόν άγγιξε το θέμα των προμηθειών του ΙΚΑ. Κι αμέσως άρχισε το πανηγύρι. Είναι μόνο το ΙΚΑ; Δεν θα μπορούσε να είναι, ας πούμε, οι προμήθειες οποιουδήποτε άλλου κρατικού ή ημικρατικού οργανισμού; Δεν ξέρει κανείς πώς υπογράφονται οι συμβάσεις και πόσες από τις προκηρύξεις συντάσσονται μετά την επιλογή του μελλοντικού αναδόχου; Ήταν μόνο για την περίφημη κυρία φωτογραφική η διάταξη; Όπου κι αν φτάσεις, όπου κι αν ακουμπήσεις ένα γιγαντιαίο κύκλωμα, ένας ιστός αράχνης πνίγει οποιαδήποτε υγιή δραστηριότητα, εξοντώνει οποιονδήποτε τολμά να αμφισβητήσει πως όλα εδώ γίνονται στο «μιλητό». Ας πω, για παράδειγμα, για τον πιο ανεξάρτητο και ευαίσθητο υποτίθεται χώρο, που σήμερα τα βάζει με την κυβέρνηση: πόσες προκηρύξεις για θέσεις εκπαιδευτικού προσωπικού στα Πανεπιστήμια συντάσσονται με βάση γενικές ανάγκες μιας σχολής ή τμήματος και πόσες επί τη βάσει ενός συγκεκριμένου και συνήθως πενιχρού βιογραφικού, που πρέπει να αποκλείσει όλα τα άλλα; Συμβαίνουν και τα δύο αλλά σε τι αναλογίες; Και πόσες φορές η προκηρυσσόμενη θέση περιγράφεται με τόση τρομερή αναλυτικότητα ώστε να είναι όχι απλώς φωτογραφία αλλά και υψηλής ανάλυσης;

Ζήτω το τριήμερο. Ας πετάξουμε χαρταετό, γιατί πρέπει να πας πολύ ψηλά για να μοιάζει η Ελλάς με ζωγραφιά…

Thursday, February 15, 2007

Ο Κίμων και η αισθητική

Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου – και ακόμη και στο σκληρό, κυνικό κόσμο της πολιτικής επιβιώνουν ζητήματα αισθητικής.

Ο Κίμων Κουλούρης θα μπορούσε, αλλά δεν έφυγε γι’αυτό. Ο αγαπημένος των τηλεοπτικών παραθύρων –καλώς ή κακώς- έχει συσσωρεύσει ένα ιστορικό ίζημα πάνω του. Συμβολίζει την ιστορικότητα του ΠΑΣΟΚ. Αλλά ποια; Όχι τη διαδρομή της σύνθεσης τάσεων από τους τροτσκιστές μέχρι την Ένωση Κέντρου, που δημιούργησαν το πολιτικό φαινόμενο του 74-81. Αλλά την ιστορικότητα της ανοχής απέναντι στο προπατορικό αμάρτημα του ΠΑΣΟΚ, την ελληνοποίηση του περονισμού.

Το ΠΑΣΟΚ, κόμμα εξ ορισμού και από τη συγκρότησή του πολυσυλλεκτικό, δεν μπορεί να αρνηθεί τη διαφορετικότητα των απόψεων, την παρουσία των τάσεων, ακόμη και τη σύγκρουση μεταξύ τους. Δεν μπορεί να μην έχει από εκσυγχρονιστές μέχρι Έλληνες Σοσιαλιστές, από ήπιους φιλελεύθερους μέχρι ήπιους κρατιστές, δεν μπορεί να μην εκτείνεται ιδεολογικά και να μην απευθύνεται πολιτικά και εκλογικά σε όλο το φάσμα από τις μετακομμουνιστικές ανησυχίες μέχρι τις αναζητήσεις του κεντρώου φιλελευθερισμού. Αλλά είναι άλλο αυτό κι άλλο να ανέχεται το διαρκές σόου ακροτήτων για την τηλεθέαση και τη σταυροδοσία στο όνομα της διαφορετικότητας.

Ο κ. Κουλούρης είναι το σχολικό παράδειγμα για τη διαφορά ανάμεσα στο λαϊκό ήρωα και τον ήρωα του λαϊκισμού. Ο λαϊκισμός, όπως έχει αποδειχθεί, είναι χρήσιμος μερικές φορές στην πολιτική. Σήμερα, όμως, για την Ελλάδα στη συγκεκριμένη συγκυρία και για το ΠΑΣΟΚ στη δική του συγκυρία, εδώ και αρκετά χρόνια, ποια ήταν η χρησιμότητα μιας τέτοιας επιβίωσης; Ποια αδράνεια τον συντηρούσε μέχρι που έχασε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ώστε προχθές να έχει την τόλμη να κατακεραυνώνει όλες τις προηγούμενες ηγεσίες που ανέχθηκαν το Θόδωρο Πάγκαλο – δηλαδή τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη. Το δικαίωμα του το έδωσε μόνο το γεγονός ότι τον εξέλεξαν βουλευτή τους και τον επέλεξαν υφυπουργό τους, ώστε να τις καταγγέλλει σήμερα με την άνεση του τηλεοπτικού ιεροκήρυκα.

Διαβάζω σήμερα ότι μια σειρά στελεχών του ΠΑΣΟΚ εξέφρασαν τη δυσανεξία τους στην παραβίαση όρων του καταστατικού στον τρόπο με τον οποίο ανακοινώθηκε η απομάκρυνση του Κίμωνα. Άλλοι πάλι παρατήρησαν ότι υπήρξαν δύο μέτρα και δύο σταθμά, ότι δεν αντιμετωπίστηκαν με το ίδιο μέτρο ο Πάγκαλος και ο Κίμων – αν και νόμιζα ότι είναι σαφές πως για το ΠΑΣΟΚ και την πρόσφατη πολιτική μας ιστορία δεν ΕΙΝΑΙ το ίδιο ο Πάγκαλος και ο Κίμων. Για το θέμα του καταστατικού, όμως, είναι παρήγορο ότι τα ανακλαστικά των στελεχών έχουν οξυνθεί από το περασμένο καλοκαίρι, όταν απομακρύνθηκε με πανομοιότυπο τρόπο ο Γιάννος Παπαντωνίου (εκείνος για πολιτική άποψη, και όχι για ύβρεις) – και δεν έκανε κανένας κιχ. Εκτός αν ήταν όλοι στη Μύκονο, τη Βουρβουρού και το Μύρτο – οπότε με τη ζέστη που κάνει υπάρχει πάντα η λύση της επιστροφής εκεί ακόμη και για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας.

Wednesday, February 14, 2007

Ο ιδιόρρυθμος κύριος Γκαργκάνας

Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου – και καλά αυτός ο Γκαργκάνας είναι ομολογουμένως περίεργος τύπος.

Πρώτα από όλα, όπως απέδειξε η χθεσινή συνέντευξή του και μια αψιμαχία που είχε με δημοσιογράφους, διαβάζει Ριζοσπάστη, πράγμα που δεν περίμενα από τον κ. Γκαργκάνα, αλλά τελοσπάντων ας πούμε ότι πρόκειται για επαγγελματική διαστροφή, αν και παραδοσιακά μεγαλοαστοί ήσαν οι πιο προσεκτικοί αναγνώστες του Μαρξ, του Ένγκελς, τώρα και της Αλέκας.

Δεύτερον, δεν έχει καταλάβει τίποτε. Δεν έχει συνειδητοποιήσει τα μεγάλα ζητήματα της χώρας. Δεν βγαίνει στο μπαλκόνι του, στο παράθυρο του δώματος της Τραπέζης Ελλάδος και να κοιτάξει ακριβώς απέναντι. Να δει τι σημαίνει εμπόριο. Να δει τη λαϊκή αγορά που είναι εγκατεστημένη καθ’ εκάστην στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου – εξαιρούνται οι Πέμπτες που έχουμε αγωνιστικές κινητοποιήσεις και συλλαλητήριο. Να δει αλισβερίσι και καλούς τζίρους, να δει πραμάτεια και νταραβέρι. Να δει όλα αυτά τα ωραία που ο Πάγκαλος με τη φασίζουσα νοοτροπία του θέλει –αν είναι δυνατόν- να τα μπαγλαρώσει ως λαθρεμπόριο, ενώ είναι σαφές ότι πρόκειται για κατεξοχήν δείγμα της πολυπολιτισμικής μας ταυτότητας…

Να δει στην πράξη το εμπορικό δαιμόνιο και την εφευρετικότητα του Έλληνος – εντάξει το Έλληνος εδώ είναι ας πούμε υπερβολή, αφού η πλειοψηφία δεν έχουν άδεια παραμονής, αλλά ας το δούμε με αρχαιοπρεπή ισοκράτεια αντίληψη, Έλληνες είναι κι αυτοί οι παντοειδείς πλανόδιοι, αφού μετέχουν της ημετέρας σύγχρονης Παιδείας. Στα Προπύλαια δεν είναι; Εκεί δεν είναι η έδρα της Παιδείας μας;

Κι αν δεν βγαίνει στο παραθύρι, μήπως και τον δουν, μπορεί τουλάχιστον να δει τηλεόραση – την κρατική, που είναι και σοβαρή. Να δει πώς ανακαλύψαμε το φάρμακο κατά του καρκίνου και ενδεχομένως και το φάρμακο δια πάσαν νόσον – για το υπόλοιπο προφανώς δεν το έχουμε ακόμη εφεύρει…

Ο κ. Γκαργκάνας είναι περίεργος τύπος. Ζει στο κέντρο μιας τέτοιας χώρας, γίνεται μάρτυρας τέτοιας κοινωνικής και οικονομικής ζωτικότητας και εκείνος ανησυχεί πως πέφτει η ανταγωνιστικότητά μας. Δεν είμαστε, φίλε μου ανταγωνιστικοί τύποι. Είμαστε χαλαροί και ωραίοι. Είναι δείγμα πολιτιστικής ανωτερότητας. Αρκεί βέβαια να βρεθεί κάποιος άλλος να μας ταϊζει, τώρα που ξυπνάνε οι κουτόφραγκοι και θέλουν τα ρέστα αναδρομικά από το 94 για μια μικρή, μικρούλα, τοσηδούλα, ούτε 25% αναθεώρηση του ΑΕΠ. Αφού ξέρουμε να γινόμαστε πλούσιοι ακόμη και χωρίς λεφτά – έχει όρεξη κανείς να ακούει τις ξινές προβλέψεις του Γκαργκάνα; Όχι βέβαια. Ραντεβού, λοιπόν, όλοι σήμερα στα προπαρασκευαστικά συλλαλητήρια της Τετάρτης: στις 11 στην πλατεία Αττικής, ή αν βαριοκοιμάστε, στις 12 στα Προπύλαια, ή αν δεν κάνετε σιέστα, στις 3 στην Πολυτεχνειούπολη. Έχει για όλα τα γούστα – εκτός βέβαια από του Γκαργκάνα.

Συντροφικά μαχαιρώματα

Τρίτη 13 Φεβρουαρίου – και μια μεγάλη auto da fe έχει στηθεί για να χωρέσει το Θόδωρο Πάγκαλο.

Είπε αδιανόητα πράγματα. Ότι χώροι ασύλου έχουν άσυλο από το υπουργείο Εμπορίου και το ΣΔΟΕ. Ότι (αυτό το έχουν καταγγείλει και πανεπιστημιακοί για όσους δεν το ήξεραν) γίνεται διακίνηση ναρκωτικών – προφανώς αφού δεν υπάρχει αστυνόμευση. Ότι το πράγμα έχει χοντρύνει και φαίνεται πως γίνεται και κανονικό λαθρεμπόριο – ωραίο μέρος το άσυλο για πάρε-δώσε. Ότι όλα αυτά δεν έχουν καμμία σχέση όχι με την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, αλλά ούτε καν –προσθέτω εγώ- με τους κουκουλοφόρους των Εξαρχείων, που υποτίθεται ότι έχουν κι έναν ιδεολογικό μανδύα για την εξαχρείωση των μολότωφ.

Για όλα αυτά ο Πάγκαλος στοχοποιείται. Για την υστερόβουλη στάση της κυβέρνησης, που και της αρέσουν να τα ακούει και δηλώνει πως αστυνομία στα πανεπιστήμια δεν μπορεί να υπάρξει (καθότι έχουμε άλλα ντράβαλα με το νόμο-πλαίσιο), καμμία έκπληξη. Πολιτική κάνουν.

Για το Συνασπισμό, επίσης καμμία έκπληξη. Είναι απολύτως θεμιτό να εκφράζεται και αντίθετη άποψη και κριτική – στο κάτω-κάτω καλό είναι και η αστυνομία να ξέρει πως δεν την θέλουν όλοι, μερικοί ούτε ζωγραφιστοί και έχουν τους λόγους τους και έχει και η ίδια συμβάλει τα μέγιστα στο να έχουν τους λόγους τους.

Αλλά οι σύντροφοί του στο ΠΑΣΟΚ; Αποστασιοποιούνται και τον αποδοκιμάζουν. Κάνουν δηλώσεις με ξινό ύφος – δημιουργεί πρόβλημα συνοχής στο κόμμα. Εισηγούνται πειθαρχικά μέτρα – εδώ δεν πήραν όταν είπε πως διέλυσαν τη χώρα ως κυβέρνηση, θα τα πάρουν τώρα επειδή διατύπωσε μια πολιτική άποψη. Και με κάθε τρόπο τον ρίχνουν στον Καιάδα της απαξίας. Αναρωτιέμαι: σκέφτονται ποιους παίρνει μαζί τους από τους ψηφοφόρους, εκεί στα Τάρταρα; Μήπως παρασύρονται και οι απαυδισμένοι από την κωμικοτραγική εικόνα των Πανεπιστημίων; Μήπως παρασύρονται όσοι θυμούνται πως το άσυλο είναι «ακαδημαϊκό» και όχι γενικής χρήσης; Μήπως παρασύρονται όλοι οι μικρέμποροι που παλεύουν να πληρώσουν εισφορές και ΦΠΑ και νοίκια και έξοδα, για να βλέπουν κάτι περίεργους τύπους στην Πανεπιστημίου να πουλάνε ό,τι τους έρθει, επειδή τα Προπύλαια ανήκουν σε άλλη επικράτεια; Μήπως παραείναι πολλοί αυτοί που παρασύρει η αποδοκιμασία του Πάγκαλου;

Και δύο ερωτήσεις ακόμη. Πρώτη: πώς συμβαίνει και αρκετοί από εκείνους που υπερασπίστηκαν το άσυλο απέναντι σε πραγματικές απειλές συμφωνούν, ενώ εξανίστανται εκείνοι που το γνώρισαν μόνο ως οίκο εμπορίου; Και δεύτερη ερώτηση: πόσα από τα πολιτικά πρόσωπα, συντρόφους του, που τον έχουν σήμερα δακτυλοδεικτούμενο και προγραμμένο θα είχαν τη διάθεση να κάνουν αντί για μια δήλωση στις κάμερες, ένα ανοιχτό, δημόσιο ου μην αλλά και τηλεοπτικό διάλογο μαζί του για το θέμα του ασύλου και να δούμε στο τέλος του ποιος θα υπήρχε πολιτικά και ποιος θα ήταν εξαφανισμένος…

Monday, February 12, 2007

Άσυλο: ακριβές ιδέες και φτηνά χαϊμαλιά

Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου – και διαβάζω σήμερα έκρηξη ιερής οργής στο ΠΑΣΟΚ και δηλώσεις αποδοκιμασίας του γραμματέα του για την παρέμβαση Πάγκαλου για το άσυλο. Δημιουργεί λέει ο γραμματέας Αθανασάκης «σύγχυση». Όντως – δημιουργεί μια σύγχυση. Δημιουργεί την εντύπωση ότι έχουν απομείνει κάποια ίχνη λογικής και αυτοσυντήρησης. Προφανώς καταλάβαμε λάθος…

Τι είπε ο κ. Πάγκαλος που δεν έχει φρένο στο στόμα του και λέει μερικές φορές ακόμη και την αλήθεια; Είπε πως η ΠΟΣΔΕΠ είναι μειοψηφία – το ξέρουν και οι γάτες φοιτήτριες… Δεν είπε, που είναι κι αυτό ακριβές, ότι τα ποσοστά υπέρ της ΠΟΣΔΕΠ έχουν μια αναλογία αντίστροφη σε σχέση με την επιστημονική επιφάνεια του σώματος: όσο πιο διακεκριμένοι είναι στο επιστημονικό τους πεδίο οι ερωτώμενοι, τόσο λιγότεροι την υποστηρίζουν. Αλλά εγώ θα πω –για να μην δημιουργήσω σύγχυση- πως αυτό είναι εντελώς τυχαίο…

Και είπε και κάτι ακόμη. Διαβάζω επί λέξει: «το πανεπιστημιακό άσυλο δεν σημαίνει καν ότι δεν μπαίνει η αστυνομία στα πανεπιστήμια. Εγώ δεν βλέπω γιατί πρέπει να είναι απούσα η αστυνομία τάξης από τα πανεπιστήμια» και μάλιστα «χωρίς καμμία άδεια» από τις πρυτανικές αρχές.

Το έχουμε υποστηρίξει με την ευκαιρία, που δεν αμφιβάλλω ότι θα μας δοθεί και πάλι, των προηγούμενων επεισοδίων. Η αστυνομία όχι απλώς θα μπορούσε με το υπάρχον νομικό πλαίσιο, αλλά είναι ΥΠΟΛΟΓΗ γιατί δεν επενέβη όταν πέταγαν μολότοφ από την αυλή του Πολυτεχνείου.

Δύο προσεγγίσεις. Η μία ηθική. Ο κ. Πάγκαλος έχει παίξει ξύλο με την αστυνομία τότε που ήταν κάπως πιο επικίνδυνο – στη δεκαετία του 60. Και δεν είναι μόνος του. Υπάρχει ένας αριθμός ανθρώπων που είναι σήμερα είτε διαπρεπείς πανεπιστημιακοί είτε γνωστοί πολιτικοί και που ήσαν πρωταγωνιστές των γεγονότων της Νομικής και του Πολυτεχνείου – με όρους χούντας και όχι Εξαρχείων. Γιατί δεν γίνεται ένα γκάλοπ ανάμεσα σε αυτούς, που νομίζω έχουν κερδίσει το δικαίωμα να έχουν ένα λόγο παραπάνω; Να δούμε εκεί ποια είναι τα ποσοστά υπέρ και κατά του Πάγκαλου…

Δεύτερη προσέγγιση – πολιτική. Στο ΠΑΣΟΚ έχουν χάσει, το λένε και οι ίδιοι, ένα κρίσιμο στρώμα ψηφοφόρων από το μετριοπαθές κέντρο. Αν θέλουν ξανά εξουσία, πρέπει να τους πείσουν. Η συνέντευξη Πάγκαλου απηχεί ή όχι το αίσθημα αυτής της κρίσιμης κοινωνικής μάζας; Γιατί τον αποδοκιμάζουν; Μήπως και δεν πείσθηκε πως έχουν ξεκόψει μαζί της; Δεν λέω ότι δεν μπορεί κανείς να διαφωνεί με τον Πάγκαλο – αλλά πρέπει και να ριφθεί στο πυρ το εξώτερο για όσα είπε; Τι έχει πολιτικό νόημα; Πρέπει να δώσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης την εικόνα πως είναι κόμμα που εκφράζει τα μεσοστρώματα που πληρώνουν με βαρύ κοινωνικό κόστος την αποσύνθεση του Πανεπιστημίου ή
κόμμα διαμαρτυρίας που ψωνίζει χαϊμαλιά από τα Προπύλαια; Και δεν λέει και κανείς κουβέντα…

Ελευθερία στο θάνατο

Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου – και το πρώτο καθήκον ενός κράτους προς τους πολίτες του είναι να τους δίνει το δικαίωμα πριν ακόμη και από το να ζήσουν με αξιοπρέπεια, τουλάχιστον να πεθαίνουν με αξιοπρέπεια.

Η απόφαση να τηρηθεί ο νόμος που έχει ήδη ψηφιστεί από τη Βουλή και να δοθεί, επιτέλους, η δυνατότητα σε όσους το επιθυμούν, αφού τελευτήσουν το βίο τους να αποτεφρωθούν αντί να ταφούν είναι ασφαλώς μια αξιοσημείωτη πρόοδος. Όχι μόνο πρόοδος για το κράτος και τη λογική τού να επιβάλλει αυτό που είναι αυτονόητο κοινωνικό κεκτημένο στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο. Είναι κυρίως πρόοδος ως προς τις αντιλήψεις της κοινωνίας και την δυνατότητα συμβίωσης ανθρώπων με βαθιά διαφορετικές αντιλήψεις για τη ζωή και το θάνατο.

Τα κοιμητήρια, για ιστορικούς λόγους, υπόκεινται σε θρησκευτικό διαχωρισμό. Οι κοινότητες των ανθρώπων ήταν ταυτόχρονα θρησκευτικές και εθνοτικές – οι μικτοί γάμοι αποφεύγονταν και επομένως μπορούσε με σχετική ευχέρεια σε ένα συμπαγές εθνικό κράτος όπως η Ελλάδα το ζήτημα να διευθετηθεί σε θρησκευτική βάση. Χωριστά οι τελευταίες κατοικίες των ορθοδόξων, αλλού των Εβραίων ή των Αρμενίων για παράδειγμα. Σήμερα, θα ήταν εντελώς παράδοξο να επιβάλει κανείς τον ίδιο διαχωρισμό σε όσους επιζητούν την καύση – ουσιαστικά δηλαδή να τους απομακρύνει δια της βίας από τους τάφους των προγόνων τους, εξίσου ιερούς και σεβαστούς ακόμη κι αν έχουν αλλάξει οι θρησκευτικές αντιλήψεις των επιγόνων.

Αλλά υπάρχει και ένα όριο. Η Εκκλησία έχει δικαίωμα να θέτει τους δικούς της όρους σε όποιον θέλει να ανήκει στο εκκλησίασμά της. Για κανέναν δεν είναι υποχρεωτικό και δεν πρέπει να είναι ούτε έμμεσα. Αλλά δεν μπορεί κανείς και να απαιτεί Ορθοδοξία α λα καρτ. Δεν μπορεί και να παραβιάζει την ορθόδοξη πρακτική που για δογματικούς λόγους απαγορεύει στους πιστούς του συγκεκριμένου δόγματος τη μεταθανάτια καύση και να θέλει να ακολουθηθεί το ορθόδοξο τυπικό, με εξόδιες ακολουθίες, παπάδες και εξαπτέρυγα.

Το ποιους όρους θα θέτει στους πιστούς της, το επιλέγει η Εκκλησία. Τους εξηγεί και όστις θέλει οπίσω της έρχεται. Η πολιτεία απλώς δικαιούται να διασφαλίζει στους υπόλοιπους, όσοι κι αν είναι, έστω και ένας μόνος, το δικαίωμα να έχουν την τελευτή που επιθυμούν: ορθόδοξο τυπικό, πολιτική κηδεία, αποτέφρωση ή ό,τι άλλο.

Εκλογές ή παροχές;

Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου – και προφανώς η αντιπολίτευση δεν μπορεί να επιβάλει εκλογές. Μπορεί όμως να επιβάλει εκλογικό κλίμα.

Η υπόθεση είναι ακόμη πιο περίπλοκη και ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Γιατί μετά τη μετωπική στη Βουλή, η αντιπολίτευση δεν επέβαλε την εκλογική ατμόσφαιρα. Έκανε κάτι πιο απλό. Στέρησε από την κυβέρνηση τη δυνατότητα να πάρει πίσω την εκλογολογία που η ίδια, εν είδει απειλής, είχε δημιουργήσει. Δεν ξέρω πότε θα γίνουν οι εκλογές. Νομίζω μάλιστα ότι μετά βεβαιότητος κανείς δεν ξέρει πότε θα γίνουν οι εκλογές, μη εξαιρουμένου και του Πρωθυπουργού, που πιθανότατα δεν έχει αποφασίσει. Δεν υπάρχει όμως καμμία αμφιβολία πως ό,τι κι αν γίνει, όσα συνέδρια κι αν ανακοινωθούν, όσες δηλώσεις κατηγορηματικής διάψευσης κι αν γίνουν, από σήμερα έως τις εκλογές, όποτε προκηρυχθούν, κάθε μέρα οι εφημερίδες και τα ηλεκτρονικά μέσα θα βρίθουν από ρεπορτάζ για το χρόνο των εκλογών, για το επικείμενο του πράγματος και για τη διαρκή αναμονή τους. Η περίοδος είναι προεκλογική – εκκρεμεί μόνο το πόσο θα διαρκέσει…

Η κυβέρνηση είχε ξεκινήσει την εκλογολογία γιατί θεωρούσε πως για πρώτη φορά μια παρατεταμένη εκλογική περίοδος θα ευνοούσε την ίδια κι όχι την αντιπολίτευση, λόγω των εσωτερικών της προβλημάτων. Τώρα ο κ. Καραμανλής είναι φανερό πως θα προτιμούσε να κάνει εκλογές στο τέλος της 4ετίας – θεσμικά πράγματα… Μπορεί; Μπορεί να αντέξει τις παρενέργειες της εκλογολογίας για 12 ολόκληρους μήνες; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω… Τα υπέρ: θεσμική συνέπεια, σταθερότητα, ηγετική εικόνα, προώθηση πολιτικών επιλογών, στίγμα κυρίαρχου του πολιτικού παιχνιδιού. Δύο κατά: πρώτον, το εντελώς απρόβλεπτο – ρωτήστε το Στόιμπερ για τις πλημμύρες, ρωτήστε το Θαπατέρο πώς κέρδισε από μια βόμβα. Και, δεύτερον, το εντελώς προβλέψιμο: από σήμερα έως τις εκλογές ένα μέλημα θα έχουν όλοι. Ό,τι πάρουν, πήραν. Όλοι δικαίως ή αδίκως, πένητες ρακένδυτοι ή υπουργοί με μπλέηζερ θα είναι έξω από το υπουργείο του κ. Αλογοσκούφη και θα ζητούν άλλος επίδομα, άλλος μονιμοποίηση, άλλος διορισμό, άλλος πιστώσεις για να ολοκληρώσει το έργο του. Όλοι θα είναι με το χέρι απλωμένο – φωνάζοντας πως τα υπεσχημένα πρέπει να δοθούν πάραυτα και με το παραπάνω. Έχει ο Αλογοσκούφης; Κι έχει διάθεση ο Καραμανλής να παίξει και να αντέξει αυτό το παραμύθι για ένα ολόκληρο χρόνο; Από αυτό θα εξαρτηθεί πότε θα κάνει εκλογές.

Wednesday, February 7, 2007

Γλυκιά είναι η νύχτα...

Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου – και η υπόθεση Στεφανάκου, ενός από τους γνωστότερους νονούς της νύχτας, που έβγαλε ταυτότητα κανονικά και με το νόμο, με λατινικά στοιχεία, καθότι κι αυτός ένας γνήσιος Ευρωπαίος είναι – αυτή είναι η τραγελαφική πλευρά του πράγματος. Είναι και διασκεδαστική στην ανάγνωση, αφού ο περί ου ο λόγος ειδικεύεται στα κέντρα διασκέδασης.

Υπάρχει όμως και η άλλη, λιγότερο ευτράπελη, όψη. Η νύχτα δεν είναι αθώα. Ποτέ δεν ήταν. Αλλά τα τελευταία χρόνια η νύχτα στην Ελλάδα είναι κάτι διαφορετικό. Υπάρχει μια ποιοτική αλλαγή. Με την διόγκωση της συμμετοχής του τουρισμού στο εθνικό προϊόν (που αφορά κυρίως το καλοκαίρι), αλλά και με την άνθηση της νυχτερινής διασκέδασης ως επιχειρηματικής και κοινωνικής δραστηριότητας, υπάρχει μια μείζων αλλαγή συσχετισμών ανάμεσα στην οικονομία της μέρας και την οικονομία της νύχτας. Είναι μια αλλαγή που δεν αφορά μόνο το χρήμα. Οι αλλαγές στην πρωτεύουσα τα τελευταία χρόνια, με την ανάδυση από την αφάνεια νέων περιοχών, όπως του Ψυρρή, το Γκάζι, ή το Μεταξουργείο, και η αντίστοιχη αλλαγή σε πολλές επαρχιακές πόλης, με την αναμόρφωση ιδιαίτερα του κέντρου τους και την ανάδειξή του σε εστία προσέλκυσης ανθρώπων και επενδύσεων, η ισορροπία ανάμεσα στο τι παράγεται με τον ήλιο ψηλά και τι παράγεται αφότου δύσει έχει αλλάξει δραστικά.

Το χρήμα της νύχτας είναι πολύ – και, όπως όλοι ξέρουν, το χρήμα της νύχτας είναι κυρίως σκοτεινό και μαύρο. Έτσι μεταβλήθηκε και ο συσχετισμός μαύρου και καθαρού χρήματος που κινεί την οικονομία, υπέρ της ανομίας και της ευθείας παρανομίας. Τα κυκλώματα απέκτησαν ισχυρή οικονομική βάση, τομείς της οικονομίας, από ένα τμήμα της κατανάλωσης μέχρι τα ακίνητα αλλά και το χρηματιστήριο που ενίοτε είναι και πλυντήριο, ενισχύθηκαν και εξαρτώνται πια από το μαύρο χρήμα. Σε πολλές περιπτώσεις, όσο λυπηρό κι αν είναι, απέκτησαν και ισχυρές πολιτικές προσβάσεις και επιρροή.

Αυτά συνέβησαν εκ των πραγμάτων. Πόσο προετοιμασμένη ήταν η διοίκηση και μάλιστα το ελεγκτικό τμήμα, όπως η αστυνομία, για να παρακολουθήσει τέτοιες εξελίξεις το μαρτυρά αδιάψευστα η υπόθεση Στεφανάκου. Μπορεί να εμπιστευθεί κανείς σήμερα την αστυνομία για να επιβάλει την τάξη στη νύχτα. Νομίζω πως ξεπερνά κατά πολύ τις δυνατότητές της, ενώ δικαιούται κανείς εκ των πραγμάτων να αμφιβάλλει και για τις προθέσεις και την ακεραιότητά της σε ευρεία κλίμακα – κι ας αφήσουμε την παραμυθία ή τα παραμύθια περί μεμονωμένων περιστατικών. Η λύση, αν υπάρχει, είναι αλλού. Στο κυνήγι της φοροδιαφυγής. Η μόνη λύση για να ελεγχθεί κάπως και να περιοριστεί η ασυδοσία της νύχτας και των νονών της είναι να περιοριστεί η ελευθερία στην κυκλοφορία του μαύρου χρήματος. Τα υπόλοιπα είναι μαύρα μεσάνυχτα – με πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

Ποιά συναίνεση

Τρίτη 6 Φεβρουαρίου – και μια από τις χρήσιμες παράπλευρες συνέπειες της συζήτησης στη Βουλή για την πρόταση μομφής είναι πως έδωσε τέλος στο μεγάλο παραμύθι της «συναίνεσης», ξεχωρίζοντας πού υπάρχει πραγματικά η ανάγκη συγκλίσεων και πού η συναίνεση είναι μια κουβέρτα που καλύπτει, εξαφανίζει και καταπιέζει τις πραγματικές αντιθέσεις της κοινωνίας.

Θυμίζω πως οι μεγάλες επιλογές της χώρας δεν έγιναν με συναίνεση. Η χρυσή περίοδος του Τρικούπη, το εθνικό άλμα του Βενιζέλου, η βιομηχανική ανασυγκρότηση της πρώτης οκταετίας Καραμανλή, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Γεωργίου Παπανδρέου, μέχρι και η ένταξη στην ΕΟΚ – ήταν όλες επιλογές που στηρίχτηκαν με πολιτικό τρόπο, μέσα σε συνθήκες οξύτατης σύγκρουσης. Πέρασαν από την πολιτική αντιπαράθεση, και όχι από τη συναίνεση. Η ΟΝΕ ήταν η πρώτη φορά που υπήρχε μια ευρεία συναίνεση, αλλά κι αυτή στην κοινωνία – καθώς η κυβέρνηση που την υπηρετούσε είχε σε όλη τη διάρκεια της ζωής της μια απηνή αντιπολίτευση, φυσική και εσωκομματική.

Η Παιδεία δεν απαιτεί συναίνεση. Απαιτεί πολιτική επιλογή, συνέπεια και επιμονή, αποδοχή του κόστους της, ανοιχτή συζήτηση, αλλά όχι ατέρμονη. Απαιτεί δηλαδή αποφάσεις και ηγεσία. Η τροπή των πολιτικών πραγμάτων έδειξε τουλάχιστον πως δεν θα ζούμε μέσα σε ένα ιδεολογικό χυλό, όπου η Βουλή θα υποστηρίζει με συντριπτική πλειοψηφία την αναθεώρηση του άρθρου 16, διαστρεβλώνοντας κατά προκλητικό τρόπο τους συσχετισμούς που υπάρχουν στην κοινωνία – κι ας πιστεύουμε εμείς ότι το άρθρο όντως είναι ακατάλληλο, παρωχημένο και εν τέλει αντιδραστικό.

Συναινέσεις χρειάζονται, και γι’αυτό δεν πρέπει η ιδέα να φθείρεται με την κατάχρηση. Συναινέσεις χρειάζονται και υπάρχουν. Περνάει ίσως σχετικά απαρατήρητη, λόγω του γενικού πολιτικού ορυμαγδού, αλλά αυτές τις μέρες βρίσκεται σε εξέλιξη μια επίσκεψη της υπουργού Εξωτερικών, της Ντόρας Μπακογιάννη, στη Θράκη. Αυτό είναι το νόημα της συναίνεσης, εδώ είναι όχι χρήσιμη, αλλά απαραίτητο συστατικό της θεσμικής λογικής των κομμάτων. Η κα Μπακογιάννη προωθεί μια σειρά μέτρων που θα ήταν αδιανόητα πριν από μερικά χρόνια. Ας μην ξεχνάμε πως δεν έχει περάσει παρά μια 15ετία μόλις από τότε που σηκώθηκαν οι περίφημες μπάρες. Η αντιμετώπιση των μειονοτικών ζητημάτων, με τολμηρές θέσεις και συγκεκριμένες κινήσεις, όπως οι πρόσφατες για εκλογή των επιτροπών των βακουφίων και διορισμό ιμάμηδων με συμμετοχή του ΑΣΕΠ, είναι κατεξοχήν θέμα που επιβάλλει συνεννόηση και συνεργασία ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Είναι φανερό πως υπάρχει και πως το σέβονται όλοι.

Όπως είναι πραγματικά παρήγορο ότι αυτό μπορεί και συμβαίνει μέσα σε μια συγκυρία παροξυσμού της υπόλοιπης κομματικής σύγκρουσης.

Friday, February 2, 2007

ΑΕΙ: Εκατό χρόνια μοναξιά

Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου – και υπάρχει κάτι πραγματικά καταπληκτικό σήμερα στον τύπο. Είναι το φύλλο της εφημερίδας «Εστία». Αναδημοσιεύει και διανέμει το φύλλο της Πέμπτης 10 Ιανουαρίου του 1897. Τα αποσπάσματα χρειάζονται μόνο μετάφραση στη Δημοτική – δείγμα και αυτό της επίδοσης των σχολείων μας στην εκμάθηση της γλώσσας.

Ο τίτλος είναι «Το Πανεπιστήμιον εν στάσει» και περιγράφει εξέγερση καταληψιών φοιτητών. Την επομένη ο τίτλος ήταν «Το Πανεπιστήμιον κλείεται». Η ανάγνωση έχει την πλάκα της. «Αι λυπηρότατοι σκηναί» θεωρούνται από την Εστία του 1897 «συνέπεια της όλης αδεξιωτάτης διαχειρίσεως του πανεπιστημιακού ζητήματος». «Μόνον η Πρυτανεία και η Κυβέρνησις επεδείκυον ακατανόητον τύφλωσιν».

Και η Εστία του 1897 εμφανίζεται πολύ πιο διαλλακτική και με κατανόηση για μια κρίση Παιδείας από ό,τι οι περισσότεροι από εμάς σήμερα. «Εις οιονδήποτε Πανεπιστήμιον του κόσμου δια τοιαύτης αδεξίου διοικήσεως και εκφαυλισμένης πολιτικής οι φοιτηταί, νέοι ζωηροί και ευερέθιστοι θα εξεβιάζοντο εις την στάσιν ήν ετήρησαν. … Δεν συμμεριζόμεθα την αυστηράν κρίσιν εκείνων οίτινες αμέριστον την ευθύνην επιρρίπτουσιν εις τους φοιτητάς και μόνους αυτούς και παριστώσι ως κοινούς ταραξίας και ευτελείς στασιαστάς».

Είναι πάντα διασκεδαστικό να βλέπει κανείς πώς η ζωή μας κύκλους κάνει και πώς η ιστορία επαναλαμβάνεται. Έχει όμως ενδιαφέρον να θυμηθούμε επίσης ότι το 1897 δεν είναι μια αθώα χρονιά. Δεν είχε μόνο κρίση στην Παιδεία. Είχε υψηλόν φρόνημα, τη δράση του Εθνικού Ομίλου, είχε αναπεπταμένες τις σημαίες, υψηλά ιδεώδη που καλούσαν σε δράση, είχε πρωθυπουργό το Θεόδωρο Δηλιγιάννη, είχε την Τουρκία να απειλεί με διαβήματα και είχε και μια τραγική κατάληξη της «ευγενούς μας τύφλωσης», όπως με δυο λέξεις περιγράφηκε όλη εκείνη η εποχή σε ένα πρόσφατο βιβλίο, με τον πόλεμο και την ταπείνωση.

Σύμπτωση, βέβαια. Σύμπτωση ή όχι όμως, το 1897 παρέχει περισσότερες πληροφορίες για το τι πρέπει να κάνουμε και τι να αποφεύγουμε από μόνο το Πανεπιστήμιον εν στάσει…

Thursday, February 1, 2007

Θαύμα: πλούτισε η "οικονομία τραβεστί"!

Πέμπτη 1η Φεβρουαρίου – και ο κ. Αλογοσκούφης έχει απόλυτο δίκιο. Είμαστε πλουσιότεροι από όσο νομίζαμε. Για την ακρίβεια: είμαστε πλουσιότεροι από όσο παραδεχόμασταν. Κάναμε τον ψόφιο κοριό. Κάναμε το ελληνικό κόλπο στις Βρυξέλλες. Είχα γνωρίσει πριν από πολλά-πολλά χρόνια ένα ευκατάστατο δικηγόρο της Αθήνας, ο οποίος στη σινιέ γκαρνταρόμπα του είχε και ένα κουστούμι που το αποκαλούσε «της Εφορίας». Το φορούσε μια-δυο φορές το χρόνο, όταν πήγαινε στον Έφορο για συμβιβασμό. Τότε δεν υπήρχαν αντικειμενικά κριτήρια, αυτοπεραιώσεις και τα λοιπά – και η εξουσία ήταν όλη στα χέρια του Εφόρου. Έβαζε λοιπόν το τριμμένο σακάκκι, το μισομπαλωμένο παντελόνι και το στραβοχυμένο γιλέκο και έσερνε ψοφοδεής τα βήματά του μέχρι το γραφείο του άρχοντα των φόρων. Πράγματι, τα εισοδήματα που δήλωνε δεν δικαιολογούσαν κάτι καλύτερο. Μετά επέστρεφε, έκανε ένα μπάνιο, φορούσε ένα κομψό τουήντ και πήγαινε στη δουλειά του.

Αυτό κάναμε κι εμείς με τις Βρυξέλλες. Λέγαμε πως ήμασταν οι φτωχότεροι και δεν ήμασταν. Τώρα έχει δίκιο ο Αλογοσκούφης να λέει τι διαμαρτύρεστε, θα πληρώσουμε 4 δις ευρώ παραπάνω, πολύ καλώς θα τα πληρώσουμε γιατί αυτό μας αναλογεί. Έχει δίκιο και ο Αλμούνια που τα απαιτεί. Εν τη παλάμη και μάλιστα αναδρομικά.

Εδώ τελειώνει η μισή ιστορία. Η άλλη μισή είναι λιγότερο διασκεδαστική. Γιατί εντάξει, πλουτίσαμε. Αλλά πότε ακριβώς πλουτίσαμε; Πότε αυξήθηκε κατά 25% το ΑΕΠ μας; Εκτοξεύθηκε με το που ανέλαβε το υπουργείο Οικονομίας ο κ. Αλογοσκούφης; Υποθέτω δεν το υποστηρίζει κανείς. Η αύξηση αφορά συνολική αναθεώρηση από το 1992, αν δεν κάνω λάθος. Που σημαίνει δύο πράγματα: πρώτον, και σχετικώς αθώο, ότι όλα όσα έχει πει ο κ. Αλογοσκούφης για την οικονομία που παρέλαβε, για την οικονομική κατάσταση των Ελλήνων προηγούμενως και για πολιτικές που καταδίκασαν την Ελλάδα σε φτώχεια και τελευταίοι της Ευρώπης και τα ρέστα θα πρέπει τώρα να αναθεωρηθούν κατά τρόπο ανάλογο του πραγματικού ΑΕΠ. Αφού πλουτίσαμε, ας δούμε και πότε πλουτίσαμε κι ας πούμε και μια λέξη για το τι λέγαμε τότε – αν διαπιστώναμε πλουτισμό ή κατάρρευση, απόγνωση, δυστυχία, πενία, λιμό και οικονομικό κραχ.

Δεύτερον, και λιγότερο αθώο. Αν είχαμε πλουτίσει από χρόνια, γιατί ακριβώς κάναμε την απογραφή. Γιατί δεν κάναμε πρώτα την αναθεώρηση; Γιατί μπήκαμε στην επιτήρηση; Προφανώς από τεχνικό λάθος – αν το καταλαβαίνω καλά. Εάν είχαμε φροντίσει να δούμε πρώτα το πραγματικό ΑΕΠ, πριν τρέξουμε να αλλάξουμε το έλλειμμα με τα παλιά στοιχεία, δεν θα χρειαζόταν επιτήρηση. Με αυξημένο κατά –δεν λέω 25- αλλά 15 ή 20% το ΑΕΠ από το 2004, είναι προφανές ότι τα ελλείμματα θα ήσαν κάτω του 3%. Γιατί πρώτα ευρω-ρεζιλίκι και μετά αναδρομικά; Μας εμπόδιζε κανείς να κάνουμε το αντίθετο; Εν ολίγοις, δηλαδή, ήταν ένα οικονομικό πρωθύστερο, ένα λάθος που χρήζει ερμηνείας και εξηγήσεων, ή ένα πολιτικό πρωθύστερο για το οποίο δεν θα χρειαστούν εξηγήσεις, καθότι ευεξήγητο;