Αντιπρόταση τώρα!

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου – και για το νομοσχέδιο Γιαννάκου, η εικόνα είναι περίπου αυτή που έχουμε περιγράψει ήδη από χθες. Πρόκειται για ρυθμίσεις και όχι για μεταρρυθμίσεις. Είναι ο θρίαμβος του αυτονόητου στα επιμέρους, ο θρίαμβος της αποφυγής του κόστους στα κρίσιμα. Είναι ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση, αν είναι κανείς αισιόδοξος. Αν πάλι είναι απαισιόδοξος, και νομίζω η κατάσταση των Πανεπιστημίων μας δικαιολογεί απαισιοδοξία, το νομοσχέδιο Γιαννάκου είναι μια γερή ανακαίνιση στις σουίτες του Τιτανικού. Αλλά η ελληνική ανώτατη εκπαίδευση πηγαίνει πρόσω ολοταχώς προς το παγόβουνο της παγκοσμιοποίησης. Ο διεθνής ανταγωνισμός στην Παιδεία, με τη Μπολώνια, και στην παγκόσμια αγορά, με την αύξηση της κινητικότητας της εργασίας, είναι τρισκατάρατος, όπως όλα τα παγόβουνα – αλλά είναι εκεί. Όταν, σε πολύ λίγο καιρό, τα Πανεπιστήμιά μας και οι φοιτητές τους (και φοβούμαι και η οικονομία μας) συναντηθούν μαζί του, θα πηδάνε από τα φινιστρίνια στον παγωμένο ωκεανό του ανταγωνισμού και πολύ λίγη σημασία θα έχει η ταπετσαρία της καμπίνας και το πουπουλένιο στρώμα στην κουκέτα, όπου κοιμούνται σήμερα αμέριμνοι όταν δεν έχουν πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στις 12 το μεσημέρι.

Και εντάξει, αυτό έκανε η κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση, τώρα, εξαιρουμένου του ΚΚΕ που αρνείται τον παγκόσμιο καπιταλισμό και ως εκ τούτου έχει λύσει τα προβλήματά του…

… η υπόλοιπη αντιπολίτευση έχει δύο δρόμους. Ο ένας είναι να καταγγείλει το νομοσχέδιο, να το καταψηφίσει και να φύγει. Μπορώ να δω την επιχειρηματολογία, δεν μπορώ να δω το αποτέλεσμα. Η επιλογή έγινε και το νομοσχέδιο θα ψηφιστεί. Είναι βέβαιο πως για την κυβέρνηση θα είναι πολύ πιο απλό να το περάσει εν μέσω καταγγελιών, παρά εν μέσω αντιπροτάσεων. Είναι η απόλυτη ευκαιρία για την αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ και το Συνασπισμό δηλαδή, να δώσουν ένα ουσιαστικό στίγμα πολιτικής για την Παιδεία.

Δεν χρειάζεται καν να κάνουν πολλά. Μπορούν απλώς να διευκρινίσουν πώς εννοούν το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων – και να εισαγάγουν αντίστοιχη τροπολογία. Μπορούν να προσδιορίσουν το ύψος αλλά και τους όρους της αυξημένης χρηματοδότησης, κυρίως για την έρευνα – και να προτείνουν τροπολογία για σταθερούς πόρους με σταθερή κατεύθυνση. Δεν χρειάζεται καν να κάνουν πάρα πολλά: υπάρχουν ήδη κατατεθειμένες οι προτάσεις του ΟΠΕΚ, του ΕΛΙΑΜΕΠ και της ΑΡΣΗς. Αν θέλει η αντιπολίτευση, λοιπόν, να έχει ακροατήριο μια κοινωνία που δεν επιθυμεί απλώς αλλά απαιτεί μεταρρύθμιση και μεταρρύθμιση ΤΩΡΑ, γιατί έχει φτάσει στο μη περαιτέρω με το πλήρωνε και μη ερεύνα, τότε θα πρέπει η συζήτηση στη Βουλή να μην είναι ανάμεσα στο νομοσχέδιο της Μαριέττας και την άρνησή του, αλλά ανάμεσα στο νομοσχέδιο και μια εναλλακτική πρόταση.