Άρπα κόλλα

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου – και θα το θεωρήσετε ίσως παρωνυχίδα, αλλά μπορεί και να μην είναι. Υπάρχει ένα θέμα επάρκειας των ανθρώπων που χειρίζονται τα πιο σοβαρά ζητήματα και με βαρύγδουπο ύφος διεκδικούν θώκους και αξιώματα. Πρόκειται για νόσο μεταδοτική και ενδημική στην Ελλάδα – από την οποία δεν έχουμε μπορέσει να ξεφύγουμε. Είναι η νόσος της ελαφρότητας και της προχειρότητας.

Πριν από μερικές μέρες το υπουργείο Παιδείας παρουσίασε μετά από κυοφορία εννέα και πλέον μηνών το νομοσχέδιο για τα Πανεπιστήμια. Είναι η σημαντικότερη νομοθετική πρωτοβουλία που αναλαμβάνει αυτή η κυβέρνηση. Έχει αναστατώσει τη χώρα ολόκληρη για ένα χρόνο, αφορά τους πάντες, αφορά το κοινό μέλλον και την ταυτότητα της κοινωνίας μας. Δύο μέρες μετά την παρουσίαση, οι δημοσιογράφοι (που κατηγορούνται ως επιπόλαιοι στην κριτική τους) είχαν διαβάσει το νομοσχέδιο-κιβωτό της κυβερνητικής πολιτικής και είχαν διαπιστώσει ότι στη μία σελίδα του προέβλεπε (πολύ σωστά, σημειώνω) κατάργηση της εκπροσώπησης των φοιτητών από τις παρατάξεις τους στις πρυτανικές εκλογές. Και μερικές σελίδες παρακάτω προέβλεπε τα περί των εκπροσώπων των φοιτητών στις ίδιες εκλογές. Το υπουργείο ανέτρεξε στο κείμενο, αναγνώρισε την ανακολουθία και την απέδωσε σε (αλήθεια, έτσι είπαν) τυπογραφικό, εκτυπωτικό σφάλμα. Έφταιγε το πρίντερ και η γραμματέας που έκανε κόπυ-πέιστ. Της είπαν πάτα ένα πριντ και δώστο στην κοινωνία που αγωνιά. Δεν συνέβη κάτι σοβαρό, εκτός εάν η σοβαρότητα είναι κάτι σοβαρό. Αλλά δεν είναι.

Είπα ότι το νομοσχέδιο Γιαννάκου είναι η σημαντικότερη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Εννοούσα μετά το βασικό μέτοχο, που είχε τη γνωστή έκβαση για τους ίδιους ακριβώς λόγους προχειρότητας και προνοητικότητας.

Θα πίστευε κανείς πως έγινε μάθημα. Όχι, βέβαια, σιγά μη μαθαίνουμε από τους κουτόφραγκους. Το ΠΑΣΟΚ έδωσε πριν από μερικές μέρες μια συνέντευξη τύπου. Θυμίζω ότι κατηγορεί την κυβέρνηση για όσα είπα παραπάνω κι άλλα πολλά, και θέλει να πείσει τους πολίτες με κεντρικό επιχείρημα πως έχουμε μια κυβέρνηση διαχειριστικά ανίκανη και γι’αυτό καλά θα κάνουν να το ξαναφέρουν στην εξουσία. Η συνέντευξη αφορούσε ένα θέμα που καίει τους πολίτες. Τα τραπεζικά δάνεια. Εδώ έχει ψωμί, σκέφτηκαν. Ο κακός τραπεζίτης, ο καλός ψηφοφόρος – όνειρο… Και πρότειναν, επισήμως εννοώ, ως θέση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την επιβολή πλαφόν στα επιτόκια. Παρακάμπτω τη λογική που θέλει να πείσει πως πρέπει να επιστρέψουμε όχι στη δεκαετία του 80 και τις κοινωνικοποιήσεις, αλλά στη Γκοσπλάν και τα 5χρονα πλάνα. Η πρόταση είναι άριστη, αν εξαιρέσει κανείς ότι αντίκειται στην κοινοτική νομοθεσία. Και το προτείνει το κόμμα που κατηγορεί την κυβέρνηση για το βασικό μέτοχο. Σημειώνω ότι την πρόταση για τις παρεμβάσεις στο τραπεζικό σύστημα ανέλυσαν τρία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, μεταξύ των οποίων και η κα Τώνια Αντωνίου – παρουσία την οποία εκλαμβάνω ως επιστροφή στα σοσιαλιστικά πατρώα και δείγμα των βασανιστηρίων στα οποία προτίθεται το κόμμα να υποβάλει τους τραπεζίτες εκμεταλλευτές άμα τη επανόδω στην εξουσία.

Πλάκα θα είχαν όλα αυτά, αν δεν αφορούσαν την ποιότητα της εξουσίας που καθορίζει τις ζωές των άλλων.