Συμφωνώ και καταψηφίζω...

Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου – και αρνούμαι να το πιστέψω, αν και νομίζω ότι θα χρειαστεί.

Στο ΠΑΣΟΚ συζητούσαν για το νομοσχέδιο της Μαριέττας. Συμφώνησαν ότι δεν πρόκειται για ουσιαστική μεταρρύθμιση – και για να συμφωνήσουν οι «στρατηγοί» της Χαριλάου Τρικούπη πρέπει να είναι από προφανές έως εξώφθαλμο. Κατόπιν αυτού αποφάσισαν να το καταψηφίσουν όλο – μαύρο σούμπιτο: όταν θέλεις πάρα πολύ να χάσεις, όπως λέει και ένας μπεστελλερίστας που κάνει το συγγραφέα, συνωμοτεί όλος ο κόσμος για να το πετύχεις. Σε αυτή την περίπτωση, έχουμε αλλάξει επίπεδο. Συνωμοτούν μόνοι εις βάρος του εαυτού τους. Σημειώνουν μεγάλη επιτυχία.

Μεταξύ των επιχειρημάτων, ότι δεν μπορεί το ΠΑΣΟΚ να υπερψηφίζει έστω κάποιες προτάσεις, την ώρα που ζητάει εκλογές. Πολύ σωστά. Μόνο που αυτό πρακτικά ισχύει για τα πάντα. Εάν δεν γίνει ο τρίτος βαλκανικός πόλεμος, η αξιωματική αντιπολίτευση θα λέει όχι στα πάντα, έστω κι αν μέσα της, ψιθυριστά, τα υποστηρίζει. Αυτό ισχύει για όλα. Αν για την Παιδεία, κατά μείζονα λόγο για όλα τα υπόλοιπα, όπου δεν υπάρχει και μια κεντρική σύγκλιση τουλάχιστον στις διαπιστώσεις.

Εν προκειμένω σημαίνει ότι θα πει στους φοιτητές, τους πανεπιστημιακούς και την κοινωνία ότι ένα χρόνο τώρα έχουν γίνει άνω κάτω τα ΑΕΙ, τα ΤΕΙ, οι οικογένειες και οι πόλεις, ότι ήρθε τελικώς μια πρόταση, είναι ανεπαρκής αλλά κι αυτά ακόμη τα θετικά της (ότι υπάρχουν ορισμένα δεν το αρνείται κανείς) το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να τα ψηφίσει. Γιατί; Γιατί θα πρέπει να πάρουν όλο το πακέτο, που θα τους προσφερθεί στην κάλπη.

Αυτό όμως ακυρώνει την έννοια της αντιπολίτευσης. Ποιος θα ενδιαφερθεί για το τι πρεσβεύει πράγματι το ΠΑΣΟΚ από τώρα έως τις εκλογές, όταν δηλώνει προκαταβολικά πως ακόμη κι αν προταθεί, πάλι θα το μαυρίσει, επειδή ζητάει πρόωρες κάλπες; Και ποιος θα εμποδίσει την κυβέρνηση να προτείνει ό,τι της κατέβει, βέβαιη πως οι πολίτες θα αδυνατούν να ξεχωρίσουν αν το ΠΑΣΟΚ το απορρίπτει επειδή είναι απορριπτέο ή επειδή τα πάντα είναι για το καλάθι, ή μάλλον για την κάλπη…

Στην ουσία, το δίλημμα το είχε η κυβέρνηση. Τι θα έκανε εάν η αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ, αλλά και σε ορισμένα ζητήματα –πολύ λιγότερα- και ο Συνασπισμός (και διαβάστε επ’αυτού τις προτάσεις της ΑΡΣΗς) πήγαιναν στη Βουλή και έλεγαν στην κα Γιαννάκου: «πολύ ωραία, συμφωνούμε στο ένα ή στο άλλο, και πάντως ασφαλώς στον 4ετή προγραμματισμό και την κατάργηση του ενός συγγράμματος. Τα ψηφίζουμε. Και προτείνουμε επίσης μια σειρά επιπλέον ρυθμίσεων που θα καθιστούσαν το νόμο-πλαίσιο πραγματική μεταρρύθμιση». Ή, έστω, αν υπέβαλλαν μια πλήρη εναλλακτική πρόταση, αναλαμβάνοντας και το κόστος για κάποιους που πάντα, σε κάθε αλλαγή, θα δυσαρεστηθούν, αλλά και την ευθύνη απέναντι στην ευρεία κοινωνία.

Θα ήταν μια δύσκολη στιγμή για την κυβέρνηση. Η οποία τώρα θα κάνει ένα κοινοβουλευτικό περίπατο και στο τέλος θα υποστηρίξει ότι αυτό είναι μεταρρυθμιστική πνοή, αυτό είναι αντιπολιτευτική δράση κι αυτό είναι που μας προσφέρεται ως επιλογή.