Ο Κίμων και η αισθητική

Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου – και ακόμη και στο σκληρό, κυνικό κόσμο της πολιτικής επιβιώνουν ζητήματα αισθητικής.

Ο Κίμων Κουλούρης θα μπορούσε, αλλά δεν έφυγε γι’αυτό. Ο αγαπημένος των τηλεοπτικών παραθύρων –καλώς ή κακώς- έχει συσσωρεύσει ένα ιστορικό ίζημα πάνω του. Συμβολίζει την ιστορικότητα του ΠΑΣΟΚ. Αλλά ποια; Όχι τη διαδρομή της σύνθεσης τάσεων από τους τροτσκιστές μέχρι την Ένωση Κέντρου, που δημιούργησαν το πολιτικό φαινόμενο του 74-81. Αλλά την ιστορικότητα της ανοχής απέναντι στο προπατορικό αμάρτημα του ΠΑΣΟΚ, την ελληνοποίηση του περονισμού.

Το ΠΑΣΟΚ, κόμμα εξ ορισμού και από τη συγκρότησή του πολυσυλλεκτικό, δεν μπορεί να αρνηθεί τη διαφορετικότητα των απόψεων, την παρουσία των τάσεων, ακόμη και τη σύγκρουση μεταξύ τους. Δεν μπορεί να μην έχει από εκσυγχρονιστές μέχρι Έλληνες Σοσιαλιστές, από ήπιους φιλελεύθερους μέχρι ήπιους κρατιστές, δεν μπορεί να μην εκτείνεται ιδεολογικά και να μην απευθύνεται πολιτικά και εκλογικά σε όλο το φάσμα από τις μετακομμουνιστικές ανησυχίες μέχρι τις αναζητήσεις του κεντρώου φιλελευθερισμού. Αλλά είναι άλλο αυτό κι άλλο να ανέχεται το διαρκές σόου ακροτήτων για την τηλεθέαση και τη σταυροδοσία στο όνομα της διαφορετικότητας.

Ο κ. Κουλούρης είναι το σχολικό παράδειγμα για τη διαφορά ανάμεσα στο λαϊκό ήρωα και τον ήρωα του λαϊκισμού. Ο λαϊκισμός, όπως έχει αποδειχθεί, είναι χρήσιμος μερικές φορές στην πολιτική. Σήμερα, όμως, για την Ελλάδα στη συγκεκριμένη συγκυρία και για το ΠΑΣΟΚ στη δική του συγκυρία, εδώ και αρκετά χρόνια, ποια ήταν η χρησιμότητα μιας τέτοιας επιβίωσης; Ποια αδράνεια τον συντηρούσε μέχρι που έχασε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ώστε προχθές να έχει την τόλμη να κατακεραυνώνει όλες τις προηγούμενες ηγεσίες που ανέχθηκαν το Θόδωρο Πάγκαλο – δηλαδή τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη. Το δικαίωμα του το έδωσε μόνο το γεγονός ότι τον εξέλεξαν βουλευτή τους και τον επέλεξαν υφυπουργό τους, ώστε να τις καταγγέλλει σήμερα με την άνεση του τηλεοπτικού ιεροκήρυκα.

Διαβάζω σήμερα ότι μια σειρά στελεχών του ΠΑΣΟΚ εξέφρασαν τη δυσανεξία τους στην παραβίαση όρων του καταστατικού στον τρόπο με τον οποίο ανακοινώθηκε η απομάκρυνση του Κίμωνα. Άλλοι πάλι παρατήρησαν ότι υπήρξαν δύο μέτρα και δύο σταθμά, ότι δεν αντιμετωπίστηκαν με το ίδιο μέτρο ο Πάγκαλος και ο Κίμων – αν και νόμιζα ότι είναι σαφές πως για το ΠΑΣΟΚ και την πρόσφατη πολιτική μας ιστορία δεν ΕΙΝΑΙ το ίδιο ο Πάγκαλος και ο Κίμων. Για το θέμα του καταστατικού, όμως, είναι παρήγορο ότι τα ανακλαστικά των στελεχών έχουν οξυνθεί από το περασμένο καλοκαίρι, όταν απομακρύνθηκε με πανομοιότυπο τρόπο ο Γιάννος Παπαντωνίου (εκείνος για πολιτική άποψη, και όχι για ύβρεις) – και δεν έκανε κανένας κιχ. Εκτός αν ήταν όλοι στη Μύκονο, τη Βουρβουρού και το Μύρτο – οπότε με τη ζέστη που κάνει υπάρχει πάντα η λύση της επιστροφής εκεί ακόμη και για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας.