Ο Τάσσος Τάσσος και εμείς Γκόλφω

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου – και τώρα που έφυγε και είτε μαγειρεύει κάτι στη Λευκωσία ή ψήνει, όπως είπε πως του αρέσει, σούβλες στο εξοχικό του στον Πρωταρά, στη Μύκονο –σα να λέμε- της Κύπρου, είναι ώρα να πούμε δυο λόγια πιο νηφάλια για την εξωφρενική αυτή επίσκεψη που μας επιφύλαξε την περασμένη εβδομάδα.

Λοιπόν, ο κ. Τάσσος μας δουλεύει. Και με τη φιλοξενία και την ανοχή που του επιδαψίλευσαν ο Πρωθυπουργός και η υπουργός Εξωτερικών δεν είναι να απορεί κανείς που έχει πιστέψει ότι μπορεί να μας δουλεύει όλο και πιο χοντρά.

Τι μάθαμε, λοιπόν, επ’ εσχάτοις; Πρώτον, ότι οι Κύπριοι αδελφοί μας μας ενημέρωσαν για τη συμφωνία τους με το Λίβανο αφού είχε υπογραφεί. Για την Αίγυπτο μας είχαν πει δυο λόγια – τόσο ευγενείς και προνοητικοί… Γιατί ξεχάστηκαν; Είναι απλό – το είπε ο Τάσσος, το είπε και ο Λιλλήκας. Έπεσε πολλή δουλειά και τους πήρε αποκάτω. Υπογράφτηκε στα βιαστικά –προφανώς για κάποιο περίεργο λόγο βιαζόταν και ο Λίβανος…- και μας τηλεφώνησε την ώρα της υπογραφής. Με το ένα κρατούσε την πέννα, με το άλλο το κινητό. Αλλά επειδή δεν είναι πλάκα, η ουσία είναι μία: το μάθαμε πριν ή μετά την υπογραφή. Με τη μορφή συνεργασίας ή παραχώρησης κατόπιν εορτής; Και η απάντηση είναι απογοητευτική: η Αθήνα το έμαθε αφού είχε μπει η υπογραφή – ένα λεπτό ή ένα μήνα, είχε πια λίγη διαφορά…

Ο κ. Τάσσος είναι ευγενής άνθρωπος. Μας είπε και κάτι άλλο. Ότι δεν θέλει να μας βαραίνει με τα δικά του. Σε καμμία περίπτωση δεν θέλει να μας εμπλέξει με τις αποφάσεις της Κύπρου να γίνει πετρελαιοπαραγωγικός κολοσσός. Τα πετρέλαια είναι μεγάλη δύναμη. Μπορεί η Κύπρος να γίνει Μπαχρέιν, ή Ντουμπάι. Μπορεί πάλι να γίνει και Κουβέιτ. Και Σαντάμ θα βρεθεί, υπάρχει με ακατονόμαστη διεθνή ανοχή και λέγεται Τουρκία. Υπάρχει κάποιος Μπους να βοηθήσει την Κύπρο; Ασφαλώς όχι. Το ξέρουν όλοι – ακόμη και ο Τάσσος. Αν κάποιος βοηθήσει, που θα βοηθήσει – είναι η Ελλάδα. Η Ελλάδα έβαλε την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα εγγυάται την άμυνα της Κύπρου έχοντας δηλώσει ως αιτία πολέμου τυχόν εμπλοκή, η Ελλάδα στέλνει τους στρατιώτες της στην Εθνική Φρουρά. Η Ελλάδα, λοιπόν, εκ των πραγμάτων σηκώνει αυτά που ο Τάσσος υποτίθεται δεν θέλει να μας φορτώσει – εκτός αν εννοεί ότι θα ζητήσει να φύγει η ΕΛΔΥΚ, οπότε με γεια του με χαρά του, αλλά να δω ποιόν θα πείσει… Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν έχει απλώς δικαίωμα να έχει λόγο πριν μπαίνουν οι υπογραφές. Η Ελλάδα, λοιπόν, έχει υποχρέωση να απαιτεί λόγο – και οι πολίτες της απαιτούν από την ηγεσία τους να προβάλει και να κατοχυρώνει αυτή την απαίτηση.

Ο κ. Τάσσος, πάντως, μας έχει ψιλό γαζί. Δεν είναι μόνο που ξεχνιέται και η κλήση μας προωθείται. Εκείνος θέλει να έχει λόγο για όλα – τελευταία ζήτησε να αλλάξει και το βιβλίο της έκτης δημοτικού, μαζί με όλη τη χορεία των ελλαδιτών ομοϊδεατών. Η Κύπρος θέλει να αλλάξει ένα βιβλίο για τα σχολεία της Ελλάδας – αν δεν της αρέσει για τα δικά της μπορεί να παραγγείλει άλλο. Κατά τα άλλα, όποτε βολεύει τον κ. Τάσσο, είναι ανεξάρτητο κράτος, όποτε προτιμάει αυτόνομος εταίρος κι όποτε ζορίσει αδέρφια και συναπόφαση και μαζί το κεφάλι μας στο ντορβά.

Ένα πάντως πρέπει να του αναγνωρίσει κανείς. Ξέρει να παίζει το παιχνίδι. Για εμάς, όμως, είναι εν ου παικτοίς.