Βουλγαράκης αυτομαστιγούμενος

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου – και τον παρεξηγήσατε το Γιώργο Βουλγαράκη. Δεν ήταν κυριολεξία, ένα σχήμα λόγου ήταν αυτή η περίφημη φράση του ότι «είναι πρόθυμος να αυτομαστιγωθεί στο Σύνταγμα, αν του το ζητήσει ο Καραμανλής». Δεν έπρεπε να τους παρασύρει όλους ο ενθουσιασμός στη προοπτική του θεάματος και να τα πάρουν όλα τοις μετρητοίς. Μια κουβέντα είπε, βρε αδερφέ…

Αλλά μια κουβέντα που λέει πολλά. Η ουσία της φράσης Βουλγαράκη πηγαίνει πιο βαθιά στον τρόπο συγκρότησης του πολιτικού συστήματος και στον τρόπο ανάδειξης των κορυφαίων στελεχών του ακόμη και από το μαστίγιο, τη γάτα με τις εννιά ουρές, όπως το αποκαλούσαν όταν χρησιμοποιούνταν για σωφρονισμό όχι προθύμων υπουργών αλλά ανυπάκουων ναυτικών.

Ο κ. Βουλγαράκης δήλωσε πρώτον ότι είναι πρόθυμος να αυτοεξευτελιστεί. Ότι δεν έχει καμμία αναστολή απέναντι στον εαυτό του. Πως, μολονότι πράγματι πιστεύει ότι δεν έχει κάνει τίποτα μεμπτό ώστε να του αξίζει τέτοια τύχη, παρόλα αυτά είναι έτοιμος να οδηγήσει τα βήματά του όσο πιο χαμηλά πηγαίνει στη σκάλα της αυτοεκτίμησης και της δημόσιας εικόνας. Γιατί; Γιατί ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Δεύτερον, ο κ. Βουλγαράκης μας είπε πως θα έκανε τα πάντα για να επιτύχει το στόχο του. Ένα κορυφαίο στέλεχος, πολλές φορές υπουργός και κάποτε με περαιτέρω φιλοδοξίες εμφανίζεται να μην έχει ως σκοπό την υπηρεσία στη χώρα ή την παροχή ενός προτύπου στους πολίτες. Έχει για αποκλειστικό μέτρο επιτυχίας και γνώμονα των πράξεών του το όφελος της παράταξης και τη νίκη στις εκλογές. Χωρίς να εξαιρείται τίποτα από τα μέσα για τη νίκη. Ακόμη και η εσχατιά της αυτοταπείνωσης. Άνευ ορίων, άνευ όρων.

Και τέλος, ο κ. Βουλγαράκης δεν δήλωσε έτοιμος μόνον να υποστεί τον κολασμό, αλλά και να γίνει αυτό σε δημόσια θέα, στο Σύνταγμα, να τον κρεμάσουνε στο μεσιανό κατάρτι. Δέχεται, δηλαδή, τη μεσαιωνική λογική της εκτόνωσης της δημόσιας οργής μέσα από ένα τελετουργικό κατακρεούργησης του υπεύθυνου, ή του θεωρούμενου ως υπεύθυνου, ανεξαρτήτως της πραγματικότητας (γιατί ο πρώην υπουργός, ξαναθυμίζω, δηλώνει αθώος του βατοπεδινού αίματος). Καταλαβαίνει, όμως, την ανάγκη να στηθεί μια auto da fe και να καεί μια μάγισσα. Ας είναι και ο ίδιος, αν τον υποδείξει ο μεγάλος Ιεροεξεταστής, γιατί ως τέτοιον βλέπει τον πρωθυπουργό μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Προπάντων το θέαμα για να εκτονωθεί το δημόσιο αίσθημα. Γιατί ο ο μόνος όρος που έθεσε ο κ. Βουλγαράκης για την αυτομαστίγωση είναι ακριβώς αυτός: να του το ζητήσει ο κ. Καραμανλής, ελέω Θεού πρόεδρος στη λουδοβίκεια, δηλαδή οριακά μεταμεσαιωνική, αντίληψη της πολιτικής.

Είναι λοιπόν έτοιμος να δεχθεί τις παρά μία τεσσαράκοντα, όπως έλεγαν. Οι μαστιγώσεις δεν έπρεπε να ξεπεράσουν τις σαράντα. Το μαστίγιο είχε τρεις άκρες, άρα κάθε χτύπημα μετρούσε για τρία. Στα 13 ήταν οι πληγές 39 και η τελευταία χαριζόταν. Στα καράβια. Στην πολιτική, μπορεί να γλιτώσεις τις 39. Η τεσσαρακοστή, όμως, μπαίνει σε κάλπη και δεν χαρίζεται ποτέ…