Εκλογές ή όχι - το κακό και το χειρότερο...

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου – και η χώρα προφανώς δεν χρειάζεται εκλογές. Μπορεί όμως να αντέξει χωρίς να γίνουν;

Πρώτα από όλα η ίδια η κυβέρνηση. Το τι θα συμβαίνει είναι πια προδιαγεγραμμένο. Μπορεί να τον λένε Μανώλη, μπορεί πάλι να είναι άλλος Μανωλιός, αλλά κάποιος θα είναι. Όταν δεν θα υπάρχει παροξυσμός κρίσης, ο καθένας από τους βουλευτές θα θέλει να στρέψει επάνω του τα φώτα της επικαιρότητας, δηλαδή να κερδίσει μια θέση σε τηλεοπτική καρέκλα, που σημαίνει ότι θα πρέπει να πει κάτι «αιρετικό». Με 151 βουλευτές, καλημέρα κρίση…

Οι δημοσκοπήσεις δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας. Από τη σημερινή κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, εάν συνυπολογίσει κανείς ένα εύλογο ποσοστό ανανέωσης, μόνον οι μισοί ή και λιγότεροι θα βρίσκονται στα έδρανα της επόμενης Βουλής. Που σημαίνει ότι οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος δεν δίνουν σήμερα, ούτε προσέρχονται στις επόμενες κάλπες με στόχο την επικράτηση του κόμματος, αλλά προπάντων την δική τους, προσωπική πολιτική επιβίωση. Η πιο ήπια εκδοχή είναι ο οξύτατος ανταγωνισμός και τα συντροφικά μαχαιρώματα, κυρίως σε βάρος υπουργών που πολιτεύονται στην ίδια περιφέρεια και επομένως έχουν το πλεονέκτημα της νομής της υπουργικής εξουσίας. Η πιο διασκεδαστική εκδοχή είναι οι άλλοτε «εκλεκτοί» και σήμερα «παρίες» που δηλώνουν πως είναι έτοιμοι για οποιοδήποτε αυτοεξευτελισμό, με μόνο αντάλλαγμα μια θέση στο ψηφοδέλτιο. «Είμαι πρόθυμος να αυτομαστιγωθώ στο Σύνταγμα, εάν μου το ζητήσει η παράταξη», δήλωσε έτσι, επί λέξει, ο Γιώργος Βουλγαράκης και εάν γινόταν δημοσκόπηση, συντριπτικά ποσοστά θα δήλωναν πως είναι πρόθυμα να πληρώσουν και εισιτήριο και συνδρομή καλωδιακής για να δουν live ένα τέτοιο θέαμα.

Αυτά, όταν δεν θα υπάρχει κρίση. Όταν ξεσπά, τότε θα φουντώνουν τα σενάρια για την επόμενη μέρα μιας ήττας. Τα σενάρια της διαδοχής. Και θα συγκρούονται τα συστήματα και θα αναδύονται οι επίδοξοι διάδοχοι και θα συγκρίνονται και θα συζητούνται οι στρατηγικές τους και θα σπεύδουν άλλοι στον ένα κι άλλοι στον άλλο να δηλώσουν αιώνια πίστη. Θα ετοιμάζονται, δηλαδή, για την αναμέτρηση, στην οποία θα εμπλέκεται και ο πρωθυπουργός, όπως έγινε, ας πούμε, με τις δηλώσεις Τσιτουρίδη και Ψωμιάδη ότι δεν θα φύγει. Ή θα φύγει; Ή πρέπει να πειστεί να μην φύγει;

Όλα αυτά είναι πολύ ωραία, αλλά κυβέρνηση δεν είναι. Οι πολίτες στις δημοσκοπήσεις δεν θέλουν εκλογές. Έχουν δίκιο. Ξέρουν ότι για τη χώρα σήμερα οι εκλογές είναι λάθος. Αλλά οι πολίτες ζητούν να μην γίνουν εκλογές, επειδή πιστεύουν ότι η προεκλογική περίοδος δημιουργεί κλίμα ακυβερνησίας και εκτιμούν, σωστά, ότι η περίοδος είναι πολύ δύσκολη και η συγκυρία πιεστική για να μην κυβερνιέται η χώρα. Η εναλλακτική, όμως, ποια είναι; Γιατί με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, το ερώτημα δεν είναι τόσο εάν η χώρα θα αντιμετωπίσει έλλειμμα πολιτικής διαχείρισης εφόσον προκηρυχθούν εκλογές, αλλά πολύ περισσότερο εάν θα δει να εγκαθίσταται μια παρατεταμένη και νοσηρή τύποις ομαλότητα και εν τοις πράγμασι ακυβερνησία, στην αναμονή μιας απωθημένης, αλλά πανταχού παρούσας, προδιαγεγραμμένης και παραλυτικής κάλπης.