Η απάντηση στη σιδηρογροθιά

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου – και βρισκόμαστε λίγο πριν από το τέλος. Λίγο πριν το Πανεπιστήμιο γίνει ένα τεράστιο γήπεδο του Τάε Κβο Ντο, με τους δασκάλους του σάκο του μποξ για την προπόνηση των νυν κουκουλοφόρων και αυριανών βαθμοφόρων του αντιεξουσιαστικού αγώνα.

Μερικά μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας συγκεντρώνουν υπογραφές κάτω από ένα κείμενο. Δεν είναι παράδοξο. Άνθρωποι της σκέψης και του λόγου είναι, δεν έχουν έφεση στον ακτιβισμό με την έννοια του ξυλοδαρμού των διαφωνούντων, όπως οι γενναίοι που εισέβαλαν στο κτίριο Κωστής Παλαμάς επί της οδού Ακαδημίας και έστειλαν απλώς με σιδηρογροθιές στον Ευαγγελισμό τον καθηγητή Γιάννη Πανούση, επειδή η αρθρογραφία του δεν ήταν τόσο προσβλητική των απόψεών τους ώστε να απαιτείται η πλήρης φυσική του εξόντωση. Μια φράση από αυτό το κείμενο – μια φράση που δεν είναι ιδιαίτερα φορτισμένη, είναι μάλλον χαλαρή, ήπια, διαπιστωτική, αλλά συνοψίζει την ουσία των πραγμάτων, την ουσία της ευθύνης όχι μόνον των ανθρώπων που υπηρετούν την ελληνική ακαδημία αλλά και όσων έξω από αυτό έχουν αντίληψη και συναίσθηση της σημασίας των όσων διακυβεύονται μέσα στις πανεπιστημιακές αίθουσες για ό,τι συμβαίνει και θα συμβεί στην κοινωνία και τη χώρα συνολικά. «Απέναντι», γράφουν, «σε αυτή την πρωτόγνωρη για τα μεταπολιτευτικά χρόνια έξαρση βίας και τρομοκρατίας δεν μπορεί κανείς να μείνει αδιάφορος».

Η εγκατάλειψη της αδιαφορίας, η απόρριψη της παραίτησης, η άρνηση της απελπισίας είναι το αναγκαίο πρώτο βήμα, η απαραίτητη προϋπόθεση. Αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να εκφραστεί και να εκφραστεί αμέσως με συγκεκριμένες πράξεις, που να πηγαίνουν γρήγορα πολύ πέρα από ό,τι έως σήμερα γνωρίζαμε ως παγιωμένη συμπεριφορά της πανεπιστημιακής κοινότητας. Αν θέλουν οι πανεπιστημιακοί τη στήριξη της κοινωνίας για να αλλάξουν τα πράγματα στο χώρο τους, έχουν πολλά να κάνουν, μετά από πολύ καιρό που δεν έκαναν σχεδόν τίποτα. Έχουν να αναδείξουν εκπροσώπους με ακαδημαϊκά και όχι συνδικαλιστικά χαρακτηριστικά, έχουν να υπερβούν τις εσωτερικές τους διαφορές μπροστά σε μια πρόκληση που τις υπερβαίνει μαζικά, έχουν στην ουσία να ανασυγκροτήσουν πλήρως το χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και να τον υπερασπιστούν από τη βέβαιη επικείμενη προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης, για άλλη μια φορά, από τους ίδιους που πρωταγωνίστησαν στη διαλυτική του άλωση από τον πιο ακραίο και υστερόβουλο κομματισμό.

Αλλά πρώτα από όλα έχουν να δώσουν ένα διαπιστευτήριο αξιοπιστίας. Πρέπει να δείξουν ότι εγκαταλείπουν το συμβιβασμό. Με απτό και πρακτικό τρόπο. Απλό, αυτονόητο παράδειγμα: υπάρχουν πλείστες περιπτώσεις στις οποίες οι πρωταγωνιστές της βίας, καταληψίες, κουκουλοφόροι ή φυσικοί αυτουργοί επεισοδίων, είναι γνωστοί στις ακαδημαϊκές αρχές. Όσο δεν συγκαλείται κανένα πειθαρχικό, όσο δεν διαγράφεται κανείς τους από το Πανεπιστήμιο, όσο διατηρείται με την ανοχή των θυμάτων τους η φοιτητική τους ιδιότητα, υπό το κράτος του φόβου, του συνδικαλιστικού κόστους και της φυσικής απειλής, καμμία έκκληση δεν θα έχει εχέγγυα ειλικρίνειας.

Είναι το λιγότερο που έχουν να κάνουν. Αμέσως, ως πρώτο δείγμα. Η υπέρβαση τέτοιων ακραίων αγκυλώσεων, η απελευθέρωση από μια ταπεινωτική συνθήκη, θα είναι και γι’αυτούς μια λύτρωση. Αλλιώς μη ρωτάς για ποιόν θα είναι η επόμενη σιδηρογροθιά. Θα είναι για όλους.