Χωρίς ασφάλεια

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου – και τα ξημερώματα κάποιοι έβαλαν γκαζάκια στο γραφείο του υπουργού που είναι αρμόδιος για τη Δημόσια Τάξη. Λίγες ώρες νωρίτερα κάποιοι άλλοι απειλούσαν ότι θα σκοτώνουν οποιονδήποτε αστυνομικό συναντήσουν, όπου κι αν τον συναντήσουν, ό,τι βαθμό κι αν φέρει. Είναι όλοι ένοχοι, αδιακρίτως. Έχουμε πόλεμο, δηλαδή. Όλοι θεμιτοί στόχοι…

Όσο περνάνε οι μέρες, τόσο περισσότερο ο φόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αναδεικνύεται σε ορόσημο. Όχι αιτία, ούτε αφορμή. Αλλά αφετηρία μιας νέας κατάστασης στη σχέση της αστυνομίας με την κοινωνία, και αφετηρία, επίσης, για την ανάδυση του νέου τρομοκρατικού φαινομένου που εκκολαπτόταν μετά τη σύλληψη της 17 Νοέμβρη και αναζητούσε μια επίφαση υποτιθέμενης ηθικής νομιμοποίησης.

Η αστυνομία, λοιπόν, έχει ένα πρόσθετο έργο. Να φυλάξει τον εαυτό της. Πρέπει να αφιερώσει πόρους και δυνάμεις κατ’αρχάς για να αποτρέψει τις επιθέσεις που είναι προδιαγεγραμμένο και διακηρυγμένο ότι θα δεχθεί, όπως και ήδη δέχτηκε και δέχεται. Όπως είναι απολύτως σαφές σε όλους, η ελληνική αστυνομία δεν είναι προετοιμασμένη όχι για να αναλάβει μια πρόσθετη, δύσκολη αποστολή, αλλά ούτε για να φέρει σε πέρας το μικρότερων απαιτήσεων έργο που είχε προηγουμένως. Αλλά πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο. Όσο πολλαπλασιάζονται οι επιθέσεις, τόσο μεγαλώνει ο φόβος, τόσο πολλαπλασιάζονται και τα αιτήματα για προστασία, για φύλαξη κάθε είδους πιθανών και απίθανων στόχων. Η αστυνομία πιέζεται για διάθεση ανδρών της την ώρα που κι αυτοί που διαθέτει είναι λίγοι και του επιπέδου που γνωρίσαμε χτες το μεσημέρι, με τον διαταραγμένο στον οποίο είχε δώσει πιστόλι και του είχε αναθέσει τη φύλαξη του Αμερικανού πρεσβευτή – ο σωστός άνθρωπος στη σωστή θέση… Μέχρι το βράδυ δεν μπορούσε ούτε καν να δώσει μια συνεκτική εικόνα για το τι συνέβη.

Και όσο οι ανεπαρκείς πόροι διασκορπίζονται τόσο θα διαχέεται το αίσθημα ανασφάλειας τους πολίτες και η εντύπωση του ακαταδίωκτου στους κακοποιούς. Με αποτέλεσμα να αυξάνει η εγκληματικότητα, να μένει εντελώς ατιμώρητη η ελαφρά παραβατικότητα, που όμως εθίζει στην ιδέα του ακαταδίωκτου και καλλιεργεί τη βαρύτερη εκδοχή της. Η ανασφάλεια στους πολίτες θα πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες αντιδράσεις, με περιστατικά αυτοδικίας, ενώ ταυτόχρονα έχει κι ένα βαθιά ταξικό χαρακτήρα, καθώς θα δούμε σύντομα να δημιουργούνται ιδιωτικοί στρατοί, από όσους θα μπορούν να πληρώσουν για να απαλύνουν το φόβο τους για μια πιθανή, ας πούμε, απαγωγή. Περισσότεροι σεκιουριτάδες, περισσότερα περιστατικά σαν το χθεσινό.

Βρισκόμαστε, δηλαδή, στα πρόθυρα της κατάρρευσης της πιο στοιχειώδους λειτουργίας του κράτους, που είναι η παροχή ασφάλειας στους πολίτες-μέλη του. Είναι το αντάλλαγμα για την εκχώρηση μέρους της ελευθερίας τους, είναι μια θεμελιώδης, συστατική σχέση της κοινωνίας αυτή που απειλείται. Ευτυχώς έσβησε, όμως, η φωτιά στο γραφείο του κ. Μαρκογιαννάκη…