Παιδεία πεδίο συναίνεσης: πρακτικά μέτρα

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου – και θα έχετε ίσως κι εσείς βαρεθεί να ακούτε ότι τα κόμματα επιθυμούν, επιδιώκουν, τρελλαίνονται για συναίνεση. Αλλά δυστυχώς δεν μπορούν να την καταφέρουν, διότι φταίνε οι πολίτες που δεν την επιβραβεύουν, φταίνε οι ψηφοφόροι που τους απειλούν με το πολιτικό κόστος.

Για την ώρα, το μόνο στο οποίο προτάθηκε πράγματι συναίνεση είναι η άρνησή της. Ο κ. Παυλόπουλος ζήτησε να συμφωνήσουν τα δύο μεγάλα κόμματα (γιατί συναίνεση εν προκειμένω σημαίνει να συμφωνήσουν οι μεγάλοι, ενώ οι μικροί μπορούν να ακολουθήσουν τη γνωστή συμβουλή του Θωμά Μητρόπουλου). Γιατί να συμφωνήσουν; Για να εφαρμοστεί ο νόμος Παυλόπουλου, ώστε να υπάρχει αυτοδυναμία. Δηλαδή να μην υπάρχουν κυβερνήσεις συνεργασίας. Δηλαδή να μην δούμε ποτέ την κεντρική θεσμική έκφραση της συναίνεσης. Συμφωνήστε να μην συμφωνήσουμε ποτέ και με κανέναν, η διαφωνία θρέφει την εναλλαγή στην εξουσία.

Εντάξει, αυτές είναι οι προθέσεις. Αλλά πάει πολύ να φορτώνονται στην κοινωνία, ότι δήθεν αυτή δεν θέλει και δήθεν αυτή αντιδρά. Η δημοσκόπηση της MRB που δημοσιεύει σήμερα ο Ελεύθερος Τύπος δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο αμφιβολίας. Ποια είναι η βάση της συναίνεσης; Η κοινή διαπίστωση του προβλήματος. Εννιά στους δέκα, δηλαδή όλοι, δεν έχουν πια ούτε την ελάχιστη επιφύλαξη. Στην Παιδεία πιάσαμε πάτο. Χρειάζονται αλλαγές και χρειάζονται τώρα. Στο Πανεπιστήμιο, στο Λύκειο, στο Γυμνάσιο, στο Δημοτικό, στις εξετάσεις. Παντού. Το έχουν καταλάβει οι πάντες.

Αυτή είναι η βάση της συναίνεσης. Η κορυφή πού είναι; Οι πολίτες θέλουν αλλαγή. Η καλή τους πίστη φαίνεται στις διαθέσεις τους έναντι εκείνων που ανέλαβαν το διάλογο. Αλλά η ευθύνη της ηγεσίας, πολιτικής και ακαδημαϊκής, είναι προφανώς διαφορετική. Δεν είναι άλλος ένας διάλογος, μακροσκελής έως ατέρμονος, που θα καταλήξει σε άλλο ένα σχέδιο, που σε λίγο θα γίνει κι αυτό tabula rasa. Το βάρος τώρα είναι πολιτικό. Και υπάρχουν πειστήρια αξιοπιστίας. Ας ξεκινήσουν από το ευκολότερο. Ένας διάλογος δεν είναι ανάγκη να είναι συνολικός. Μπορεί εύκολα να χωριστεί σε τομείς και θεματικές. Και σε επιμέρους ζητήματα. Ας δηλώσουν, λοιπόν, στην έναρξη τουλάχιστον οι διεκδικητές της εξουσίας πού συμφωνούν. Και ας το κάνουν αμέσως πράξη – αν όχι πράξη νομοθετική, τουλάχιστον δέσμευση ότι αυτά θα περιληφθούν στις τελικές αποφάσεις. Να ξέρουμε, δηλαδή, τι ΔΕΝ θα χρειαστεί να συζητήσουμε ξανά και ξανά.

Η πρόγνωση είναι αρνητική. Το τελευταίο δείγμα γραφής της κυβέρνησης είναι η κατεδάφιση της πολιτικής της Μαριέττας από τον Ευριπίδη και η ισοπέδωση της πολιτικής Ευριπίδη από τον Άρη. Το τελευταίο δείγμα γραφής του ΠΑΣΟΚ είναι το πανηγύρι του άρθρου 16, ένα πολιτικό all time classic για τα εγχειρίδια του μέλλοντος. Αλλά η κοινωνία, επιτέλους, πιέζει. Αυτή τη φορά θα είναι, επίσης, καλό να πιστώσει την πρακτική συμβολή και να χρεώσει το «κουβέντα να γίνεται»…