Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου – και «πότε θα γίνουν εκλογές;». Τα δακρυγόνα που έπεσαν χτες στο λιμάνι του Πειραιά έδωσαν με πολύ περίεργο τρόπο την απάντηση: μην αναρωτιέστε, κανείς δεν ξέρει. Το σκηνικό είναι τόσο ρευστό ώστε να επιχειρεί κανείς να δώσει απάντηση είναι χωρίς νόημα. Για την ώρα, οι εκλογές δείχνουν να απομακρύνονται με τον πιο απογοητευτικό για την κυβέρνηση τρόπο: τα πράγματα πηγαίνουν τόσο άσχημα, η επιχείρηση ανάταξής της έχει κολλήσει πριν περάσει ούτε ένας μήνας από τον ανασχηματισμό, έτσι ώστε η προσφυγή στις κάλπες να ισοδυναμεί με αυτοχειριασμό. Πρόκειται για μια παράδοξη κυβέρνηση – όσο χειρότερα πηγαίνει, τόσο πιο πιθανό είναι να μακροημερεύσει στην εξουσία, όσο χαμηλότερες είναι οι επιδόσεις της τόσο ανεβαίνουν οι πιθανότητες να εξαντλήσει τη θητεία της, όσο τουλάχιστον εξαρτάται από την ίδια.
Για τον κ. Καραμανλή, πάλι, αυτή η αισιόδοξη οπτική δεν υπάρχει. Λένε οι πολιτικοί αναλυτές ότι υπάρχει ένα σημείο στις κυβερνήσεις που είναι το σημείο χωρίς επιστροφή. Όχι γιατί οι ίδιες δεν μπορούν πια να πάρουν μέτρα, να κάνουν κινήσεις ή να διαχειριστούν την εξουσία (που σε δεύτερη φάση και αυτό συμβαίνει). Αλλά επειδή από κάποια στιγμή και μετά, ό,τι και να κάνουν συναντούν ένα τοίχο αδιαφορίας από τους πολίτες. Όλες οι πράξεις και οι αποφάσεις τους κρίνονται με διάθεση αποδοκιμασίας και καταδίκης, αν όχι ειρωνείας και σαρκασμού. Για όσους θυμούνται, η «χάρτα της σύγκλισης» το Σεπτέμβρη του 2003 ήταν ένα εκτεταμένο πρόγραμμα 150 σελίδων, ίσως το πιο συνεκτικό, οργανωμένο και μακροπρόθεσμο πρόγραμμα κοινωνικής αναδιανομής υπέρ των ασθενέστερων. Λίγοι το ξέρουν γιατί ελάχιστοι την διάβασαν. Για την κυβέρνηση Σημίτη εκείνη την εποχή το θέμα πια (στην συνείδηση των πολιτών) δεν ήταν τι κάνει ή τι θα ήθελε να κάνει. Το θέμα ήταν πότε θα φύγει. Συνέβη μετά από λίγους μήνες.
Ο κ. Καραμανλής άγγιξε το σημείο χωρίς επιστροφής με τη συνέντευξή του στη Θεσσαλονίκη. Για ειδικούς, συγκυριακούς λόγους, που συνδέονται με το βάθος της φθοράς που είχε υποστεί το ΠΑΣΟΚ στην μακρότατη περίοδο της διακυβέρνησής του, είχε μια τρίτη ευκαιρία (μετά τις εκλογές του 2004 και του 2007). Τρίτη ευκαιρία πολύ σπάνια δίνεται στην πολιτική, σχεδόν ποτέ στην ίδια θητεία. Με τον ανασχηματισμό και τις κινήσεις που ακολούθησαν έδειξε να προσπαθεί να την αξιοποιήσει. Αλλά ο δρόμος της επιστροφής από την πολιτική κόλαση είναι ανηφορικός και γλιστερός. Αρκεί μια μέρα, μια ανύποπτη μέρα, για να χαθούν όλα. Και αυτό συνέβη στον Πειραιά. Οι αγροτικές κινητοποιήσεις είχαν εκτονωθεί. Έμεναν κάτι περίεργοι Κρητικοί – καμμία σχέση ως μέγεθος προβλήματος με το ζήτημα της Θεσσαλίας, που είχε λυθεί χωρίς ιδιαίτερο κόστος, αν όχι με κέρδη για την κυβέρνηση μετά από πολλή προσπάθεια. Και με μια κίνηση, με μια απόφαση, με ένα ψέκασμα δακρυγόνων, η δύναμη της εικόνας (ανεξάρτητα από το εάν είναι εύλογο να πηγαίνει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης στο λιμάνι χωρίς να ειδοποιηθεί η αστυνομία) δρα καταλυτικά. Από πολιτική άποψη μέσα σε ένα δεκάλεπτο εξαφανίστηκε το πολιτικό προϊόν που είχε παραγάγει ο κ. Καραμανλής από τον ανασχηματισμό έως σήμερα. Βρίσκεται ξανά στην 7η Ιανουαρίου. Και, ως γνωστόν, δεν είναι κάθε μέρα του Αη Γιαννιού…
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Περιγράφετε εξαιρετικά σήμερα το σημείο χωρίς επιστροφή όπου βρίσκεται η κυβέρνηση: "Το θέμα πια στη συνείδηση των πολιτών δεν είναι τι κάνει ή τι θα ήθελε να κάνει. Το θέμα είναι πότε θα φύγει". Άλλης ιδιοσυγκρασίας η Μελίνα, το είχε πει με τον δικό της τρόπο, στον Αντρέα Παπανδρέου, στην ανάλογη τότε συγκυρία: "Πρόεδρε, δεν αρέσουμε πια". Περιεκτικόν όσο το δικό σας τεκμηριωμένο και διαυγές.
Κύριε Καρζή, διαισθάνομαι ότι τρόπον τινά "δικαιολογείτε" την γελοία επιχειρηματογία της ΝΔ ότι ο κ. Παπανδρέου ... έπρεπε να ειδοποιήσει! Να ειδοποιήσει ποιόν? Από πότε οι έλληνες πολίτες ειδοποιούν τα κρατικά όργανα για να επισκεφτούν το λιμάνι ή άλλη δημόσια εγκατάσταση ή για να συνευρεθούν με οποιοδήποτε? Νομίζω ότι χάσαμε το μέτρο...
Post a Comment