Παρασκευή 29 Ιουνίου – και ο εθνικός δρυμός της Πάρνηθας δεν υπάρχει πια.
Μπορεί κανείς να αρχίσει να γράφει και να μιλά, χωρίς σταματημό. Μπορεί να μετρά τετραγωνικά χιλιόμετρα καμμένα, τετραγωνικά χιλιόμετρα ευθυνών, μπορεί να καταγγείλει, να εξοργιστεί, να μοιράσει κατάρες και καταδίκες. Αλλά ούτε γι’ αυτό δεν σου πάει η καρδιά σήμερα. Μια γκρίζα σιωπή αιωρείται σαν στάχτη πάνω από την πόλη.
Η τελευταία μεγάλη φωτιά στην Πεντέλη μας είχε διευκολύνει. Δεν είχε απομείνει παρά μία και μόνη σημαντική δασική έκταση – στην Πάρνηθα. Αυτή μόνο είχαμε να φυλάξουμε. Και αποτύχαμε. Σήμερα είναι στάχτη και κάρβουνο. Τι να λέμε τώρα…
Χτες τη νύχτα μερικές χιλιάδες άνθρωποι έδωσαν (κακήν κακώς, αλλά αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία…) μια μάχη με τη φωτιά. Ξενύχτησαν στην Πάρνηθα, στα Δερβενοχώρια, στο Μενίδι, στους Θρακομακεδόνες. Αλλά το λεκανοπέδιο που ανάσαινε από αυτό το δάσος δεν έχει μερικές χιλιάδες κατοίκους, έχει μερικά εκατομμύρια. Οι υπόλοιποι είχαμε μάθει τι συνέβαινε. Όλοι είχαν βέβαια στενοχωρηθεί, όλων είχε πιαστεί η καρδιά, όπως θα πιάνεται από εδώ και πέρα η αναπνοή. Αλλά συνεχίσαμε το βράδυ μας. Πήγαμε σινεμά, κάτσαμε στο μπαλκόνι, πήγαμε στην ταβέρνα, παραγγείλαμε ένα ποτό στο μπαρ, συζητώντας για το «είδες τι γίνεται βρε αδερφέ μου…» Φυσιολογικό, θα πείτε, και ίσως χρήσιμο να αντιμετωπίζει μια πόλη και μια κοινωνία ακόμη και τις μεγαλύτερες καταστροφές επιστρατεύοντας τη φυσική αντίσταση της συνέχειας, τη διατήρηση του ρυθμού της ζωής της. Δεν ξέρω γιατί αλλά ειδικά χτες το βράδυ δεν το σκέφτηκα έτσι. Μου θύμισε περισσότερο τη σκηνή από τον Τιτανικό, όπου το πλοίο βουλιάζει και η ορχήστρα παίζει ακόμη αμέριμνη καθώς οι επιβάτες της πρώτης θέσης χορεύουν στο ρυθμό της άγνοιας και στο μεταίχμιο της απώλειάς τους.
Όσο για το τι θα συμβεί από εδώ και πέρα, το γνωρίζουμε όλοι. Αρκεί μια βόλτα στην Πεντέλη. Θα συμβεί ό,τι έγινε και στο διπλανό βουνό. Η Πάρνηθα θα αναδασωθεί όσο αναδασώθηκε και η Πεντέλη. Θα φυτρώσει ό,τι φύτρωσε και στην Πεντέλη. Θα προληφθούν οι καταπατήσεις όσο και στην Πεντέλη. Θα τηρηθούν οι υποσχέσεις όσο και στην Πεντέλη. Θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο – όσο και όλες τις προηγούμενες φορές, για όλες τις προηγούμενες καταστροφές.
Για το μεσοδιάστημα, βέβαια, καθώς ένα δάσος χρειάζεται τουλάχιστον 20 με 25 χρόνια για να ξαναφυτρώσει, αν δεν ξανακαεί στο μεταξύ, έχουμε λύση στις προδιαγραφές μας: επειδή η ζέστη προβλέπεται αφόρητη χωρίς πράσινο, θα πρέπει να αγοράσουμε ισχυρότερο κλιματιστικό.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
Εξαιρετική προσέγγιση Φοίβο. Ρίξε μια ματιά και στη δική μου που είναι απλώς...συναισθηματική και οργίλη
Ριτσα Μασούρα
ritsmas.wordpress.com
Η οπτική σας ταυτίζεται με την πλειοψηφία των νεοελλήνων. Το κείμενό σας είναι μεστό και προφητικό ταυτόχρονα. Αν έχετε χρόνο ρίξτε μια ματιά στο http://margkan.pblogs.gr
Για Jwel
Πολύ σωστή παρατήρηση ότι το θέμα δεν είναι πόσα πυροσβεστικά αεροπλάνα έχουμε. Επίσης, επειδή έριξα μια ματιά και στα άλλα σχόλια, κάποια στιγμή θα γράψω και για την Γκουίνεθ Πάλτροου.
Για nandia
Ρίτσα, το μπλογκ σου είναι από τα πιο όμορφα που έχω δει. Μεγάλη διαφορά από τα τυποποιημένα που χρησιμοποιούμε οι λιγότερο εξοικειωμένοι. Πανέμορφο.
Φοίβο, πώς μπορώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ ; Δεν ξέρω. Ειλικρινά σε ευχαριστώ γιατί ξέρεις, εξακολουθώ να φοβάμαι ότι το στύλ μου που ειναι μάλλον συναισθηματικό -κτυπάει στο θυμικό μας - δεν θα μπορέσει να αντέξει. Φαίνεται όμως ότι αντέχει και επεκτείνεται.Μακάρι γιατί αλλιώς θα αδωμεν παρέα.
σε χαιρετώ, τα λέμε
ριτσα μασουρα
Κατ αρχας, θα ηθελα να σας ευχαριστησω Κυριε Καρζη, γιατι τοσα χρονια, μου φτιαχνατε το πρωινο, απο τη ραδιοφωνικη σας εκπομπη.
Εισαστε απο τους ελαχιστοτατους δημοσιογραφους στη χωρα μας, που θα μπορουσα να τους σφιξω το χερι.
Απο τους αλλους, πρεπει να ψαξω με το φακο, μπας και βρω κανενα.
Τωρα για το θεμα μας.
Η Παρνηθα καηκε, ιδου σταδιον δοξης λαμπρον.Καψτε και την Πεντελη.Και τον Υμηττο. Και ολα τ αλλα.
Ας ειναι καλα οι εμπρηστες. Σας φτιαχνουν τα οικοπεδακια σας.
Για να χτισετε τα σπιτακια σας μεσα στα δαση.Ωστε να ζησετε εσεις και να πεθανουμε ολοι εμεις οι αλλοι.
Και σημερα μεν, που καιγονται τα παντα, εχουν αρχισει και συγκινουνται μερικοι νεοελληνες. Αλλα οταν πας να τους θιξεις τα συμφεροντα τους, ειναι ικανοι να σου πιουνε το αιμα με το μπουρι της σομπας.
Θυμηθειτε το ξυλο που εφαγε ο Μπενος, Δημαρχος τοτε στην Καλαματα, οταν προτεινε τη μειωση του συντελεστη δομησης.
(Και η πλακα ειναι, οτι μετ ολιγον, εγινε ενας ωραιος σεισμος και τασπασε ολα).
Συμπερασμα;
Μα ειμαστε ολοι συνυπευθυνοι για το τι γινεται γυρω μας, ο καθενας με το ποσοστο του.
Οι πολιτικοι, πιεζονται απο τα συμφεροντα, αλλα και κλεινουν το ματι απο μονοι τους στους καθε λογης παρανομους, προκειμενου να εξασφαλισουν ψηφους και οι καραγκιοζηδες οι δημοσιογραφοι, στυλ "γλιτσα", κατα Οικονομεα, γλυφουν αβερτα τους διαφορους παρανομους, μεγαλους και μικρους, για να εξασφαλισουν κι αυτοι το "ψωμακι" τους.(Μερικοι δε,και το παντεσπανι τους).
Ας κλαψουμε λοιπον ολοι οι ευαισθητοι, η καποιοι νεωτεροι, ας διαβασουν τι ηταν οι Πρασινοι Χμερ και ας σκεφτουν σχετικα.
Και για επιλογο, ας διαβασετε το ποιημα του Μαλακαση, "Το δασος" και κανετε ο,τι σας φωτισει ο Θεος.
"Το δάσος που λαχτάριζες
ώσπου να το περάσεις,
τώρα να το ξεχάσεις
διαβάτη αποσπερνέ.
Μια αυγινή, το κούρσεψαν
ανίδρωτοι λοτόμοι,
κι εκεί είναι τώρα δρόμοι
διαβάτη αποσπερνέ.
Το τρίσβαθο αναστέναγμα
που άγγιζε την καρδιά σου
κι έσπαε τα γόνατά σου
δε θα τ' ακούσεις πια.,
το πήρανε στα διάπλατα
περίτρομα φτερά τους
και το 'καμαν λαλιά τους
τα νύχτια τα πουλιά..
Και κάτι που βραχνόκραζε
με μια φωνή ανθρώπου,
στο ημέρωμα του τόπου
βουβάθηκε κι αυτό.
Το σιγαλό τραγούδισμα
που σ' έσερνε διαβάτη
σε μαγικό παλάτι
δίχως ελπίδα αυγής,
το πήρανε -για κοίταξε-
στερνή ανατριχίλα
τα πεθαμένα φύλλα
που απόμειναν στη γης.
Κι η άρπα με τον ήχο της
που σε γλυκομεθούσε
μα κρύφια σου χτυπούσε
θανάτου μουσική,
χάθηκε με την άγγιχτη
που την κρατούσε κόρη,
στα πέλαγα, στα όρη,
να μην ξανακουστεί.
Το δάσος που λαχτάριζες
ώσπου να το περάσεις,
τώρα να το ξεχάσεις
διαβάτη αποσπερνέ,
γεννήκαν νεκροκρέβατα
τ' άγρια δεντρά του τώρα
και θα τα βρεις στη χώρα
διαβάτη αποσπερνέ".
Θοδωρος.
Post a Comment