Είδες η ΔΕΗ;

Πέμπτη 28 Ιουνίου – και η ΔΕΗ δεν κατέρρευσε, αλλά η ΔΕΗ απέτυχε.

Γιατί ασφαλώς δεν μπορεί να λογίζεται επιτυχία η επίδοση ενός πείσμονος κρατικού μονοπωλίου, που ανθίσταται με κάθε μέσο στην πραγματική απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, όταν καταγράφονται σήμερα διακοπές ρεύματος της τάξης των 20 και πλέον ωρών, μέσα σε συνθήκες καύσωνα, για περιοχές όπου ζουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στην Αθήνα – από το Χαλάνδρι έως τα Λιόσια και από τη Φυλή μέχρι την Αργυρούπολη.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι συνθήκες υπήρξαν πράγματι ακραίες. Θερμοκρασίες των 42-47 βαθμών συνεχώς για πέντε μέρες δεν έχουμε ξαναζήσει Ιούνη μήνα. Η αύξηση της ζήτησης κατά 15% μέσα σε ένα χρόνο είναι πράγματι μέγεθος εξωπραγματικό για μια επιχείρηση. Οι τεχνικοί πράγματι εργάστηκαν μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες νυχθημερόν για να αντιμετωπίσουν όσες βλάβες μπορούσαν και, δεδομένης της θερμοκρασίας, οι βλάβες ήταν πολλές.

Αλλά υπάρχει και η άλλη όψη. Πρώτον, η αύξηση της ζήτησης ήταν απολύτως αναμενόμενη. Η ΔΕΗ γνωρίζει ότι τα τελευταία χρόνια εγκαθίστανται μαζικά κλιματιστικά στα ελληνικά σπίτια, κυρίως στις πόλεις, και αυτό θα είχε ως συνέπεια αφενός την αντιστροφή της κορύφωσης της ζήτησης, από το χειμώνα στο καλοκαίρι, και αφετέρου την συγκέντρωσή της στα αστικά κέντρα, και ιδίως στην Αθήνα.

Δεύτερον, το πρόβλημα –από όσο αντιλαμβάνομαι μέσα από τις δηλώσεις των αρμοδίων της ΔΕΗ και του υπουργείου Ανάπτυξης- δεν ήταν πρόβλημα επάρκειας, αλλά μεταφοράς και διανομής. Που σημαίνει ότι ρεύμα υπήρχε, αλλά το δίκτυο δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένο για να το κατανείμει στους καταναλωτές. Τι επενδύσεις έγιναν τα τελευταία χρόνια (διαλέξτε πόσα τελευταία θέλετε…) στο τμήμα αυτό που διαλύθηκε τις μέρες του καύσωνα και άφησε έκθετη τη ΔΕΗ και έρμαια τους καταναλωτές στα κυνικά καύματα; Ποια διοικητική και ποια πολιτική ηγεσία είναι υπόλογη; Ας το μάθουμε, με στοιχεία…

Και, τρίτον, αλλά ακόμη πιο σημαντικό, η ΔΕΗ είναι η κορυφαία περίπτωση ΔΕΚΟ που μετατρέπεται σταδιακά σε εμπορική επιχείρηση. Μπήκε στο Χρηματιστήριο και εισέπραξε μεγάλα κεφάλαια από τους ξένους και τους Έλληνες επενδυτές. Τι τα έκανε; Πού πήγαν οι επενδύσεις αυτές; Αν στην παραγωγή η επιλογή ήταν να μπουν οι ιδιώτες, και γι’αυτό έπρεπε να κάνει χώρο η ΔΕΗ, τα χρήματα κατευθύνθηκαν στη μεταφορά, στη διανομή, στη συντήρηση του δικτύου, πού άραγε… Και, εν τέλει, έχει αποφασιστεί τι ακριβώς ΔΕΗ θέλουμε; Θα έχει και παραγωγή και δίκτυο μεταφοράς και διανομής; Ή θα είναι απλώς μια εταιρεία παραγωγής ρεύματος, προφανώς η μεγαλύτερη με διαφορά για πολλά χρόνια; Η καθυστέρηση αυτών των αποφάσεων οδηγεί σε αδράνεια και απάθεια, που μεταφράζεται σε χάσιμο χρόνου, την ώρα που οι απαιτήσεις για ενέργεια εξελίσσονται σε προτεραιότητα για τη χώρα, όχι μόνο σε επίπεδο οικονομικής δραστηριότητας, αλλά και σε επίπεδο πολιτών-καταναλωτών. Και αυτό, παράλληλα με την απαίτηση και την ανειλημμένη διεθνή υποχρέωση, η παραγωγή της ενέργειας να υπόκειται σε όλο και αυστηρότερες περιβαλλοντικές προδιαγραφές.

Μετά από αυτά, μπορούμε βέβαια να είμαστε ικανοποιημένοι που δεν είχαμε πλήρες μπλακ-άουτ.