Τρίτη 19 Ιουνίου – και ο Κώστας Σημίτης έγραψε ένα άρθρο στο περιοδικό Μεταρρύθμιση. Συρράπτω δύο φράσεις: «Πολιτική είναι το σχέδιο για το πώς θέλουμε να διαμορφώσουμε την κοινωνία στην οποία ζούμε» και «προετοιμασία δεν σημαίνει ότι πρέπει να προβλέψουμε από τώρα τις λεπτομέρειες μιας λύσης. Πρέπει όμως να καταστεί σαφές τι θέλουμε ως αποτέλεσμα της πολιτικής μας».
Αυτονόητα, θα πείτε. Φοβάμαι πως όχι και τόσο..
Ας υποθέσουμε πως κάποιος δεν είναι βαριά ΠΑΣΟΚ ή αθεράπευτα Νέα Δημοκρατία. Και έχει μπροστά του τις ορατές πια κάλπες. Δεν μοιάζουν με αρκετές από τις προηγούμενες. Κυρίως για την καθαρότητα της προοπτικής που προσφέρουν. Παλιότερα έχουν ειπωθεί πολλά ψέμματα. Μέχρι όμως να αποδειχθούν τέτοια, υπήρχε μια κάποια σαφήνεια στην πολιτική. Οι πολίτες είχαν, αν μη τι άλλο, μια γενική αίσθηση για το στίγμα των προτάσεων που τα κόμματα έθεταν στην κρίση τους.
Για παράδειγμα, ήξεραν πως εάν ψήφιζαν το 74 ή το 77 Καραμανλή ήταν για να «ανήκομεν εις την Δύσιν» και η προοπτική ήταν η ένταξη στην ΕΟΚ. Το 81 εάν ψήφιζαν Παπανδρέου ήταν για μια αυτονόμηση από τον ξένο παράγοντα και για μια κοινωνική ενσωμάτωση των ηττημένων του εμφυλίου. Το 90 εάν ψήφιζαν Μητσοτάκη ήταν γιατί μετά τη δεκαετία του Ρήγκαν, της Θάτσερ και της επικράτησης της οικονομίας της αγοράς, χρειαζόταν και η Ελλάδα δημοσιονομική προσαρμογή και ιδιωτικοποιήσεις. Το 96 ψήφιζαν Σημίτη για να μην χάσει η Ελλάδα το τραίνο της ΟΝΕ.
Ας υποθέσουμε τώρα πως εγγυάται κανείς στις δύο ορατές εναλλακτικές εξουσίας μια ονειρική τετραετία. Πως παίρνει τον κ. Καραμανλή και του λέει πως για τα επόμενα τέσσερα χρόνια όλα θα δουλεύουν ρολόι. Δεν θα του εκρήγνυνται στα χέρια υποκλοπές ή ομόλογα, και οι υπουργοί του θα πάρουν όρκο σιωπής όπως των τραππιστών μοναχών και δεν θα ξαναδώσουν ποτέ κυριακάτικη συνέντευξη. Ή πως παίρνει τον κ. Παπανδρέου και του χαρίζει την εξουσία ανενόχλητη. Του υπόσχεται πως θα έχει ένα τζίνι στο Μαξίμου που θα κάνει πράξη όλες τις επιθυμίες του. Ό,τι λέει θα γίνεται. Ούτε πολιτικό κόστος, ούτε κομματικές τροχοπέδες, ούτε εκνευριστικοί τύποι στο Πολιτικό Συμβούλιο. Η επιθυμία του διαταγή.
Εάν έτσι συμβεί (που μάλλον δεν θα συμβεί) ξέρουμε πώς ακριβώς θα είναι η χώρα μετά από τέσσερα χρόνια; Μια θητεία με λευκή επιταγή και χωρίς εμπόδια και οι πολίτες πάλι δεν έχουν σαφή εικόνα όχι για το πώς μπορούν να φτιάξουν την Ελλάδα οι βασικές προτάσεις εξουσίας, αλλά ούτε καν για το πώς ίσως θα ήθελαν να την φτιάξουν.
Η αδυναμία αυτή προδιαγράφει μια προεκλογική μάχη του τύπου της «αναμέτρησης των γιγάντων», του «τετ-α-τετ», της μονομαχίας και των άλλων θλιβερών επαρχιακών μπαλκονιών, με Σαββατοκύριακα στις πλατείες και εργάσιμες τσακωμών στα τηλε-παράθυρα. Προδιαγράφει επίσης μια περίοδο ρευστότητας και πολιτικής θολούρας, χωρίς στίγμα πορείας, τουλάχιστον έως το 2010.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment