Αλ Γκορ - μέρος δεύτερον

Πέμπτη 14 Ιουνίου – και επειδή συνάντησα αναπάντεχο ενδιαφέρον για το πράσινο υπερατλαντικό μήνυμα, ιδού σήμερα «Αλ Γκορ, μέρος δεύτερον». Δύο ακόμη χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα καθώς αρχίζει η προεκλογική περίοδος στην πατρίδα μας με τις οικολογικές ανησυχίες.

Πρόσφατα το περιοδικό Τάιμ δημοσίευσε ένα κατάλογο με τους εκατό ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που ασκούν μεγαλύτερη επιρροή στις τύχες του πλανήτη. Ο Αλ Γκορ, που γέμισε ασφυκτικά χτες το Μέγαρο Μουσικής, όπως συμβαίνει σε κάθε πόλη που θα βρεθεί σε οποιοδήποτε μήκος ή πλάτος της Γης, ήταν φυσικά στις πρώτες θέσεις αυτού του καταλόγου. Από τη μέρα που έχασε τις εκλογές από τον Τζορτζ Μπους αφιερώθηκε σε ένα σκοπό ο οποίος και πολιτικός είναι και του χάρισε παγκόσμια αναγνώριση, χωρίς να ακυρώνει τις εσωτερικές πολιτικές του φιλοδοξίες. Το πιο ενδιαφέρον σε αυτό τον κατάλογο είναι ότι για πρώτη φορά και προς γενική κατάπληξη δεν περιλαμβανόταν ο πλανητάρχης. Ο Τζορτζ Μπους δεν θεωρήθηκε ότι έχει τόση επιρροή ώστε να είναι μεταξύ των 100 – ένας πρόεδρος-άθυρμα των συμβούλων του και των πραγματικά ισχυρών του παρασκηνίου, όπως ο αντιπρόεδρος Τσένι.

Συμπέρασμα πρώτο, λοιπόν: όταν κάποιος έχει να στείλει ένα πραγματικό μήνυμα, οι εκλογές δεν είναι το τέλος του κόσμου. Το βάθος της πολιτικής μπορεί να υπερνικά ακόμη και την καθαρή εξουσία.

Ας ξαναρωτήσουμε. Μα πώς έγινε και έχασε ο Αλ Γκορ, ένας μείζων πολιτικός με όλα τα προσόντα για να γίνει πρόεδρος, από τον ορισμό του ακατάλληλου για το Λευκό Οίκο. Και πώς συνέβη αυτό μετά από μια εκπληκτική 8ετία Κλίντον, που είχε να επιδείξει μια συνεχή οικονομική ανάπτυξη και εξαιρετικές επιδόσεις και στο κοινωνικό επίπεδο; Ο Αλ Γκορ έκανε στην προεκλογική του εκστρατεία μια κεντρική επιλογή – που αποδείχτηκε κεντρικό λάθος. Εξαφάνισε τον Κλίντον. Πείστηκε ότι εάν έδινε βήμα, λόγο και ρόλο στον απερχόμενο πρόεδρο, εκείνος με την λάμψη και την προσωπική του απήχηση θα τον «έσβηνε» και θα τον εμφάνιζε χλομό και σε δεύτερο πλάνο. Ήθελε να είναι εμφανώς πρόεδρος πριν ακόμη εκλεγεί πρόεδρος, με τη βεβαιότητα ότι θα εκλεγόταν πρόεδρος. Και αντί να αξιοποιήσει το κεφάλαιο Κλίντον, το έβαλε στον πάγο. Του στοίχισε το μεγαλύτερο στοίχημα της πολιτικής του καρριέρας.

Συμπέρασμα δεύτερο, επίσης χρήσιμο: κόμματα και υποψήφιοι που αρνούνται το κυβερνητικό τους παρελθόν, ιδιαίτερα όταν είναι επιτυχημένο χάνουν το πολιτικό κεφάλαιο χωρίς να απαλλαγούν από τα βάρη του. Ρωτήστε και το Γκορ σε πρώτη ευκαιρία, αν ξαναέρθει στην Αθήνα.