Η Κουρουπητή χώρα (ποτέ δεν πεθαίνει...)

Τρίτη 5 Ιουνίου – και, φίλοι μου, ελάτε να γιορτάσουμε μαζί την παγκόσμια ημέρα του περιβάλλοντος, εδώ στη χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα. Παρακολούθησα πρόσφατα στις τηλεοπτικές ειδήσεις –με εικόνα, ήχο αλλά δυστυχώς χωρίς την παράμετρο της όσφρησης- τις εξελίξεις σε ένα χώρο-σύμβολο αυτού του τόπου, το νομό Χανίων. Όπως όλοι θυμόμαστε, τα Χανιά φιλοξενούν αυτό που θα μπορούσε κάλλιστα να πάρει τη θέση του στο θυρεό της χώρας, τον περίφημο Κουρουπητό.

Ο Κουρουπητός είναι η πασίγνωστη ανά τας Ευρώπας ανοιχτή χωματερή, για την οποία η Ελλάς προτιμούσε επί χρόνια να πληρώνει πρόστιμα και «χωματεριάτικα», περίπου 7 εκ. δραχμούλες τότε την ημέρα, αν τα θυμάμαι καλά, παρά να πάρει το κόστος να πει στην τοπική κοινωνία ότι δεν πετάμε τα σκουπίδια εκεί που τα πέταγαν οι προηγούμενοι. Μετά από έτη επί ετών, τελικά το κράτος και ο νόμος θριάμβευσαν. Ο Κουρουπητός έκλεισε. Αλλά τώρα τι ανακάλυψαν οι δαιμόνιοι συμπατριώτες μας; Ότι υπάρχει λύση για να μην τον στερηθούμε. Και ιδού τι έχει συμβεί στα Χανιά και είδα δημοτικούς και νομαρχιακούς άρχοντες να το αναγνωρίζουν και να το καταγγέλλουν: έκλεισε η μεγάλη χωματερή, άνοιξαν πολλές μικρές. Ναι, πολλοί μικροί Κουρουπητοί αντικατέστησαν τον μεγάλο στην πατρίδα του. Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει…

Ελάτε φίλοι μου να γιορτάσουμε την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος με δημιουργικό τρόπο. Να δούμε την οικολογία ως τμήμα του μοντέλου ανάπτυξης της χώρας. Ιδού λαμπρό παράδειγμα. Από τότε που άρχισα να παρακολουθώ τα πολιτικά με επαγγελματικό τρόπο, ήμουνα νιός και γέρασα δηλαδή, εκτρέπεται ο Αχελώος. Μετά από ένα διάστημα που το ξανασκεφτήκαμε, επιστρέψαμε στην απόφαση ότι δικά μας είναι τα ποτάμια, όπου θέλουμε τα πηγαίνουμε. Το κάναμε και παλιότερα με την Κάρλα, για παράδειγμα, αλλά τότε είχε ελονοσία. Σήμερα προσπαθούμε να την ξαναγεμίσουμε. Θα πάρουμε, λοιπόν, τον Αχελώο και θα τον πάμε στη Θεσσαλία. Θα ποτίζουμε τον κάμπο. Θα δουλεύουν και τα Φωσφορικά Λιπάσματα στη Θεσσαλονίκη. Θα επενδύσουμε ένα προϋπολογισμό στην εκτροπή. Θα εξακολουθήσουμε να επιδοτούμε αβέρτα τα Λιπάσματα, που θα κόστιζε λιγότερο εάν τα αγοράζαμε έτοιμα και απλώς μισθοδοτούσαμε τους εργαζομένους χωρίς να δουλεύουν. Θα ρίχνουμε τα λιπάσματα στον ποτιστικό κάμπο. Θα παράγουμε μπαμπάκι να φάνε και οι κότες. Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά. Θα το τρώνε οι κότες, γιατί να πουληθεί στη διεθνή αγορά αποκλείεται – έχει η Δυτική Αφρική, η Αίγυπτος και η Ινδία στο ένα δέκατο της τιμής. Και μετά θα πάμε στις Βρυξέλλες και θα δώσουμε μάχη για να διατηρηθεί η Κοινή Αγροτική Πολιτική, ή το πολύ πολύ θα την επανεθνικοποιήσουμε. Οπότε θα δίνουμε και επιδοτήσεις στους καλλιεργητές για να καταναλώνουν τα λιπάσματα και να πλημμυρίζουν τον κάμπο στα νερά του Αχελώου.

Είναι καταπληκτικό, αλλά το είδα πρόσφατα σε διαφήμιση πολυτελών ωρολογίων, που έχουν –πληροφορούμαι- κατακλύσει την αθηναϊκή πελατεία, μολονότι κοστίζουν το φθηνότερο όσο ο ετήσιος κατώτερος μισθός. Ένα τέτοιο ρολόι, έλεγε, δεν το έχεις ποτέ δικό σου. Το φυλάς για την επόμενη γενιά. Ωραίο σύνθημα. Το υιοθετούμε πλήρως για το καταναλωτικό μπιχλιμπίδι – ούτε που το σκεφτόμαστε για τα ποτάμια, τις πόλεις, τον τόπο μας.

Αν καταλαβαίνω, δηλαδή, το μόνο περιβάλλον που προστατεύεται και ανθεί στη χώρα είναι το περιβάλλον των κάθε είδους μικρών, μεγάλων και μικρομέγαλων αρχηγών.