Το WC της Πάργας

Παρασκευή 8 Ιουνίου – και τις προάλλες είχαμε προτείνει να ενσωματωθεί στο θυρεό του κράτους ο Κουρουπητός – για να ξέρουν όσοι το βλέπουν με τι έχουν να κάνουν. Σοφοί οι θεσμοί, σοφοί και οι λειτουργοί τους. Δεν έσπευσαν να υιοθετήσουν τη βεβιασμένη πρόταση του «Σφυγμού της Μέρας» και έπραξαν άριστα. Διότι υπάρχει άλλο, πιο λιτό και πιο εκφραστικό σύμβολο, που δεν το είχαμε πληροφορηθεί. Όχι Κουρουπητός στα διάσημα του κράτους – νέο μας σύμβολο το WC της Πάργας!

Θα πείτε πως δεν ξέρετε το WC της Πάργας. Και όμως υπάρχει. Μην σας κλονίζουν οι υπόλοιπες παραδηλώσεις του συγκεκριμένου κτίσματος, που δεν είναι και εντελώς άσχετες με την ποιότητα της μεταχείρισης που έχει επιφυλάξει το κράτος μας και οι πολίτες του, όλοι μας δηλαδή, στο περιβάλλον. Αν πριν από σχεδόν 100 χρόνια πια ο Μαρσέλ Ντυσάν έκανε σύμβολο της μοντέρνας τέχνης ένα δημόσιο ουρητήριο, γιατί να μην κάνουμε κι εμείς το ίδιο για το μοντέρνο κράτος.

Λοιπόν, το WC της Πάργας υπάρχει. Βρίσκεται στην όμορφη πόλη των Ιόνιων ακτών – όμορφη δηλαδή στο μέτρο που δεν την έχουν ακόμη καταστρέψει πλήρως οι μαγαζάτορες και οι άλλοι επιχειρηματίες που συγκροτούν την αφρόκρεμα της τοπικής κοινωνίας. Ο γενικός επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης το ανέσυρε από την αφάνεια και το έφερε σε πρώτο πλάνο. Το WC, όπως τα περισσότερα σημαντικά έργα τέχνης ή διοίκησης, δεν είναι μεγάλο – μόλις τρία τετραγωνικά. Συμβαίνει επίσης να είναι παράνομο – μια αυθαίρετη τουαλέτα.

Καλά, θα πείτε. Τρελάθηκε ο «Σφυγμός της Μέρας»; Σε μια χώρα όπου στην περιφέρεια από όπου ασκείται σχεδόν το σύνολο της διοίκησης, στη σκληρή έδρα του κράτους, την Αττική, υπάρχουν 300.000 αυθαίρετα κτίσματα –μερικά μάλιστα χολλυγουντιανές βίλες πισινάτες μέσα σε καμμένα δάση- σε μάραναν τα τρία τετραγωνικά μιας ταπεινής βεσπασιανής στην Πάργα; Κι όμως φίλοι μου – σε αυτή τη ζωή την πληρώνουν οι αδύνατοι. Το κράτος, λοιπόν, έβαλε στο στόχαστρό του το μικρό και αδύναμο βεσεδάκι. Και αποφάσισε να το συντρίψει, να το εκθεμελιώσει, να το κατεδαφίσει. Πότε; Πριν από τέσσερα χρόνια.

Αλλά υπάρχει ελπίδα και για τους καταφρονεμένους αυτού του κόσμου – αρκεί να έχουν αυθαίρετο στην Ελλάδα. Τέσσερα χρόνια τώρα η ελληνική δημόσια διοίκηση, οι οργανισμοί, οι υπηρεσίες και οι μηχανισμοί της, αυτοί που απασχολούν τέτοιο πλήθος υπαλλήλων μονίμων, ου μην αλλά και συμβασιούχων, δεν έχουν καταφέρει να αλώσουν την τουαλέτα. Όπως εξηγεί ο γενικός επιθεωρητής, για να το γκρεμίσουν το ρημάδι, θεωρείται εργολαβία. Κάποιος πρέπει να την αναλάβει. Ας είμαστε τυπικοί, για μην σπαταλάται το δημόσιον χρήμα, το οποίο ασφαλώς όλοι σεβόμαστε γιατί πού ξέρεις σε ποια τσέπη μπορεί να καταλήξει… Εργολαβία σημαίνει διαγωνισμός. Διαγωνισμός σημαίνει ένα εξάμηνο. Από τη πρώτη προκήρυξη. Γιατί μετά έχει προσφυγές, εάν βρεθούν μουστερήδες. Εάν όχι, ή εάν διαφαίνονται ντράβαλα, ή εάν δεν βολεύει ο μειοδότης, ο διαγωνισμός κηρύσσεται άγονος. Έτσι έγινε στην Πάργα. Άγονοι οι διαγωνισμοί, στη θέση του το παράνομο καμπινεδάκι.

Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει, η Ελλάδα-WC.