Η Ακαδημία μίλησε - άρα ζει...

Παρασκευή 23 Μαρτίου – ημέρα κατά την οποία οι Μαυρομιχαλαίοι οργάνωσαν την αποπομπή της τουρκικής φρουράς και τη λειτουργία της απελευθέρωσης στην Καλαμάτα, δύο μέρες πριν από το κανονικό, πράξη δηλαδή αντικανονική που δεν είχε προβλέψει ότι έθετε εαυτήν εκτός βιβλίου 6ης Δημοτικού, και το έκαναν οι Μαυρομιχαλαίοι – χωρίς να ρωτήσουν προφανώς ούτε τον κ. Χριστόδουλο, ούτε τον κ. Ζουράρι, ούτε τους τηλεπλασιέδες που νομιμοποιήθηκαν ως συνομιλητές, ούτε καν (πραγματική φρίκη…) την Ακαδημία Αθηνών.

Η ημέρα και η συγκυρία (δηλαδή το αυριανό ματς με την Τουρκία) επιβάλλει συνέγερση, φρόνημα και ακμαίο ηθικό. Ως εκ τούτου χαιρετίζω την ταχύτητα με την οποία η Ακαδημία Αθηνών εξέδωσε το πόρισμά της επί του θλιβερού πονηματίου που άφρονες έδωσαν ως σχολικό βιβλίο στα αθώα ελληνόπουλα, που δεν μπορούν να διακρίνουν τους κινδύνους του κοσμοπολιτισμού και της αποστερημένης εθνικού πνεύματος ιστορικής γνώσης. Η Ακαδημία μας ενετόπισε 70κάτι σφάλματα και είχε να κάνει τις αντίστοιχες παρατηρήσεις. Πρόκειται για αστραπιαία ενέργεια, και ομολογώ ότι με δεδομένα τα ρεκόρ που είχε σημειώσει στη γνωστή εδώ και δεκαετίες υπόθεση της εκπόνησης του Λεξικού της ανέμενα πως το πόρισμα θα εκδιδόταν το νωρίτερο για τα 250 χρόνια της Επανάστασης, το 2071.

Δεν θέλω να αδικήσω την Ακαδημία. Αντιλαμβάνομαι ότι ασχολήθηκε με το θέμα επειδή της το ζήτησαν και όχι με δική της πρωτοβουλία – άλλωστε θα έκανε κατάπληξη να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία. Αλλά όταν μιλά για το περιεχόμενο, δηλαδή αποδέχεται να παίξει το ρόλο του κριτή, του επικριτή που κάποιοι θα τον δουν και ως λογοκριτή, τότε έχει υποχρέωση να μιλήσει και για την υπόθεση. Να πει δηλαδή εάν έχει άποψη για το πώς γράφεται η σχολική, εν προκειμένω, ιστορία, για το ποιοι έχουν δικαίωμα να εκφέρουν λόγο αποφασιστικό, για το τι είναι το συγκεκριμένο βιβλίο και τι ήταν τα προηγούμενα, με τα οποία η Ακαδημία μας δεν ασχολήθηκε από όσο γνωρίζω.

Και εν τέλει, αφού της ζητούν να αναμειχθεί στην υπόθεση, θα πρέπει η Ακαδημία να μιλήσει και για την υπόσταση του ιστορικού ως επιστήμονα, για το καθήκον του όταν γράφει ένα βιβλίο, εάν είναι εθνικό, πολιτικό, ή επιστημονικό – να μιλήσει δηλαδή για την ουσία της εκπαίδευσης, αν έργο της είναι να παρέχει γνώση ή να διαμορφώνει εθνική ομοιογένεια.

Ελπίζω να το κάνει, γιατί το βιβλίο της 6ης Δημοτικού πηγαίνει μέχρι τη σύγχρονη ιστορία και στο μέλλον μπορεί τα βιβλία να φτάνουν έως ακόμη πιο πρόσφατα, όχι μόνο στην 25η Μαρτίου αλλά και στην 21η Απριλίου και μπορεί τότε μερικά από τα νυν μέλη της Ακαδημίας να μην είναι ευτυχισμένα διαβάζοντας τους λόγους που είχαν εκφωνήσει και, λυπούμαι να πω, υπάρχουν εκδεδομένοι σε τόμους και δεν περιέχουν όχι 73 αλλά ούτε μία ιστορική ανακρίβεια. Περιγράφουν ακριβώς ποιος ήταν ποιος και τι έλεγε τότε και τι σήμερα.