Ένας καλός λόγος για τη Μαριέττα

Τετάρτη 28 Μαρτίου – και στη διάρκεια της εκπαιδευτικής κρίσης, ο Σφυγμός της Μέρας έκανε κριτική στο νομοσχέδιο της Μαριέττας Γιαννάκου κυρίως για ατολμία και περιορισμένες προσδοκίες, για μια ευκαιρία που ήταν μεγαλύτερη από το εγχείρημα του νόμου που ψηφίστηκε. Πρέπει να πω σήμερα ότι στην υπόθεση του βιβλίου της 6ης Δημοτικού η στάση της κας Γιαννάκου είναι στάση πολιτικής γενναιότητας, είναι στάση αρχής.

Η υπόθεση έχει πάρει τελικά, μετά από πολλή ταλαιπωρία, την πραγματική της διάσταση. Είναι ιδεολογική και όχι εκπαιδευτική. Κανείς δεν αμφισβητεί την παιδευτική επάρκεια ή ανωτερότητα της συγκεκριμένης προσέγγισης, κανείς δεν αμφισβητεί ότι υπάρχουν αστοχίες, παραλείψεις και σφάλματα. Αλλά το ζήτημα δεν είναι εάν θα διορθώσουμε τα λάθη κι αν θα κρατήσουμε την ιστορική και εκπαιδευτική αντίληψη του συγκεκριμένου βιβλίου. Το ζήτημα συνοψίζεται σε μία λέξη: «απόσυρση». Αυτή χωρίζει τα στρατόπεδα και είναι στρατόπεδα σκέψης.

Σε εκείνους που επιμένουν όχι να διορθωθεί, αλλά να ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ το βιβλίο, για να δείξουν την ιδεολογική και πολιτική τους κυριαρχία περιλαμβάνονται:
· Η Εκκλησία – προφανώς και τα φιλοσοφικο-ϊδεολογικά της εξαρτήματα, στα οποία θα επανέλθω μια άλλη μέρα
· Το υπουργείο Παιδείας της Κύπρου, το υπουργείο Παιδείας του Τάσσου – προφανώς
· Το ΚΚΕ που ζητεί, όπως διαβάζω σήμερα πρωτοσέλιδα στον Ελεύθερο Τύπο, από τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς να «εκμηδενίσουν» το βιβλίο, κάνοντας υπερήφανους φαντάζομαι αναδρομικά εκείνους που ειδικεύονταν παλαιότερα στο κάψιμο της μαρξιστικής φιλολογίας
· Και τέλος
· Ο ίδιος ο υφυπουργός της, ο Γιώργος Καλός, που δηλώνει –αδιαφορώντας εμφανώς για τη γραμμή του υπουργείου και προτιμώντας την αντίληψή του για την προσωπική εκλογική βάση- ότι εάν χρειαστεί απόσυρση, θα υπάρξει.

Δεν είναι μόνο σε ποιους ανθίσταται η κα Γιαννάκου, επιβάλλοντας αλλαγές και αρνούμενη κατηγορηματικά να αποσύρει βιβλίο, δηλώνοντας ότι διαφωνεί η ίδια. Σημειώνω ότι απέχει έναν κόσμο από όλα αυτά σε όρους πολιτικής κουλτούρας μια υπουργός που –αντίθετα με ό,τι συνήθως συμβαίνει- δηλώνει πως διαφωνεί και ενώ θα μπορούσε να αποσύρει, να ψεκάσει, να σκουπίσει, να τελειώσει και να κερδίσει πολιτικάντικα κέρδη, επιμένει ότι οι υπουργοί δεν έχουν καμμία δουλειά να γράφουν τα βιβλία και αν το ήθελαν θα έπρεπε να αλλάξουν εργασία και να είχαν γίνει ιστορικοί. Μέσα στην πολιτική συγκυρία, μάλιστα, με μια κυβέρνηση που δεν περνά τις καλύτερες στιγμές της και επομένως είναι πιο ευάλωτη σε πιέσεις, η άποψη της κας Γιαννάκου για το τι είναι υπουργός, τι βιβλίο και τι εκείνοι που φωνάζουν «να καούν, να καούν» αναβιώνει τη Μαριέττα που είχε χαθεί μέσα στη θολούρα της πανεπιστημιακής μεταρρύθμισης.