Πέμπτη 15 Μαρτίου – και τα μεγάλα έργα έχουν πίσω τους ανθρώπους. Πολλές φορές δεν είναι εκείνοι που φωτίζονται από τα φλας των φωτογράφων και είναι πρώτο πλάνο στις τηλεοπτικές κάμερες.
Συμβαίνει και με το στοιχειωμένο αγωγό από το Μπουργκάς, τον παλιό ελληνικό Πύργο, μέχρι την Αλεξανδρούπολη. Έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια διπλωματικού πάρε-δώσε και πολιτικού ράβε-ξήλωνε και σήμερα, που υπογράφεται η συμφωνία για να αρχίσει επιτέλους η κατασκευή του, προϊόν κυρίως ενός κυνικού και ακραίου εκβιασμού από τη Ρωσία προς τη Βουλγαρία – αλλά έτσι γίνονται τα πράγματα σε αυτή τη σκληρή διεθνή ζωή…
… τώρα, λοιπόν, αξίζει κανείς –ξεχνώντας για μια μέρα τα δακρυγόνα, τους κουκουλοφόρους, τους πραίτορες του paint-ball, τους πανεπιστημιακούς της λίγης επιστήμης και του άφθονου συνδικαλισμού, ακόμη και τους χτίστες της πύλης της κολάσεως που έχει γίνει η πόρτα του πρύτανη – και να πει δυο λόγια για εκείνους που ήθελαν να χτίσουν όχι συμβολικά, αλλά κάτι που να πάει τη χώρα ένα βήμα μπροστά.
Ο ένας έχει πεθάνει και δεν θα δει την υπογραφή. Ήταν ήδη μεγάλος σε ηλικία όταν πρωταγωνίστησε στη σύλληψη και την πρώτη διαμόρφωση του σχεδίου – θα έλεγε κανείς ότι ήταν ο εμπνευστής και ο αρχιτέκτονάς του. Λεγόταν Νίκος Γρηγοριάδης και ήταν επικεφαλής των επιχειρήσεων του Ομίλου Λάτση στο χώρο των πετρελαίων. Ήταν το ταραγμένο 1993. Χρειαζόταν και μια πολιτική στήριξη, που ήρθε αργότερα – όταν ηρέμησε η εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Του την πρόσφερε ο τότε υπουργός Εξωτερικών. Λεγόταν Κάρολος Παπούλιας και σήμερα είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Είδε σε αυτό το έργο (θυμίζω, μέσα στην έξαρση του μακεδονικού και την έξαψη των παθών, με τα νωπά συλλαλητήρια και το φρέσκο εμπάργκο), είδε μέσα στις συνθήκες της εποχής τη δυνατότητα μιας δημιουργικής διεξόδου, μιας καινούργιας βαλκανικής πολιτικής – αυτήν ακριβώς που από τότε δεν ολοκλήρωσε ποτέ η Ελλάδα, παγιδευμένη (ακόμη σήμερα) στο ασφυκτικό σαμάρι που η ίδια φόρεσε στον εαυτό της, και δεν μπόρεσε ποτέ να απαλλαγεί από την κληρονομιά του.
Ακόμη και σήμερα, ο αγωγός που όλα δείχνουν πως θα αρχίσει επιτέλους να κατασκευάζεται στη Θράκη, διατηρεί αυτό το συμβολισμό, δείχνει προς τα πού κοιτώντας έχουμε να κερδίσουμε και ποιο παρελθόν πρέπει να απαρνηθούμε ρητά και να καταδικάσουμε απερίφραστα, γιατί οι απόψεις και τα πρόσωπα είναι ακόμη εδώ και διεκδικούν ρόλο. Ο αγωγός δεν είναι μόνο μια επιχειρηματική και πολιτική συμφωνία. Είναι και το μοντέλο διεξόδου από μια ιστορική πολιτική μας εκκρεμότητα.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment