Ψέμματα στον κάμπο φυτρώνουν

Τετάρτη 7 Μαρτίου – και οι αγρότες βγήκαν στους δρόμους Μάρτιο –και όχι Νοέμβρη, δείγμα κι αυτό της παγκόσμιας αλλαγής του κλίματος. Κατά τα άλλα, όλα ως συνήθως. Κοκκινούλης, Πατάκης, Μπούτας (αν και σε φάση που είναι τσακωμένοι), τρακτέρ στην εθνική, αιφνιδιαστικά μπλόκα στους εθνικούς δρόμους, φωτιές το βράδυ, επαναστατική έξαψη κατά τις 7μιση, πάμε για τσίπουρα μετά τα «ζωντανά» στα δελτία και η ζωή κυλά χωρίς απρόοπτα.

Κατά τα άλλα καλά. Θα εκτρέψουμε τον Αχελώο – οι εργασίες προχωρούν. Θα πάρουμε το ποτάμι από την Αιτωλοακαρνανία όπου το είχε βάλει ο καλός Θεός (απόδειξη ότι δεν είναι αλάνθαστος), και θα το πάμε στον κάμπο. Τώρα βέβαια αν αποδειχτεί ότι κάναμε λάθος εμείς τότε απλώς τα παιδιά μας την πάτησαν – αλλά δεν είναι το μόνο στο οποίο έχουν ατυχήσει χάρη στην παραγωγική μας δραστηριότητα.

Αλλά πες πως το πήγαμε στον κάμπο. Τι θα γίνει; Θα ποτίζουμε τα χωράφια. Θα ποτίζουμε, θα ποτίζουμε, μέχρι να γίνει ρύζι το μπαμπάκι. Θα ξαναγεμίσει βαμβάκια και καλαμπόκια η Θεσσαλία. Θα έχουμε ψηλά και όμορφα φυτά. Θα μοιάζουν όλα φτυστά μεταξύ τους, γιατί πιθανότατα θα είναι μεταλλαγμένα. Αλλά κι αν δεν είναι μην ανησυχείτε. Θα εξακολουθήσουμε να παστώνουμε τον κάμπο στα λιπάσματα. Έτσι θα εξασφαλίσουν και τη δουλειά τους οι εργαζόμενοι στη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων της Θεσσαλονίκης: θα παίρνουμε τα επιδοτούμενα λιπάσματα (ακριβότερα από της αγοράς) και θα τα ρίχνουμε στις επιδοτούμενες καλλιέργειες. Με αυτό τον τρόπο θα έχουμε μεγαλύτερη παραγωγή – που θα είναι κι αυτή ακριβότερη από της αγοράς, γιατί δεν φαντάζομαι να πιστεύει κανείς πως θα έχουμε μπαμπάκι φτηνότερο από την Αίγυπτο και καλύτερης ποιότητας από της Δυτικής Αφρικής. Οι αγρότες μας, πάντως, θα πληρώνονται γιατί η ευρωπαϊκή επιδότηση πηγαίνει πια με το κεφάλι και όχι με την παραγωγή. Τι θα την κάνουν λοιπόν την παραγωγή; Θα τη μαζεύουν και θα πηγαίνουν στα μπλόκα και θα φωνάζουν αυτό που τους έταξαν: όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά.

Γιατί είναι δύσκολο, βέβαια, να πεις σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ψηφοφόρους ότι η Ελλάδα δεν μπορεί πια να έχει εκτατικές καλλιέργειες. Ότι μετά το 2013 δεν είναι καν βέβαιο ότι θα υπάρχει κοινή αγροτική πολιτική. Και ότι οι ωραίοι καιροί με τα πανωγραψίματα και τους κουτόφραγκους να πληρώνουν πήραν τέλος, όπως όλα τα ωραία σε αυτή τη ζωή. Και ότι λύση έτοιμη, γενικής χρήσης για όλους δεν υπάρχει, ότι όλο και περισσότερο η γεωργία θα είναι μια ατομική επιχειρηματική δραστηριότητα με τους κινδύνους που συνεπάγεται οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα με ελευθερία και υποχρέωση ατομικών επιλογών. Κι αν είναι δύσκολο έτσι κι αλλιώς να τα πει κανείς αυτά, είναι αδύνατο όταν μπροστά μας φυτρώνει αυτό το περίεργο τετραετές άνθος του κακού που το λένε κάλπη.