Πέμπτη 8 Μαρτίου – και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έχω μεγάλο πάθος για τις διάφορες ημέρες – την ευρωπαϊκή ημέρα κατά του τεταρταίου πυρετού, την παγκόσμια ημέρα της ινδονησιακής μαγειρικής και η διεθνή ημέρα διάσωσης του φαιόχρου παπαγάλου. Αφορμή για λίγο ταρατατζούμ. Μερικές από αυτές, όπως η ημέρα του έρωτος και η ημέρα της μητέρας ευκαιρία και για μια μικρή αύξηση του τζίρου, ή η ημέρα της γυναίκας που έχει μεταβληθεί επ’εσχάτοις σε αφορμή για ξενύχτι σε γυναικοπαρέες – που κι αυτό κακό δεν είναι δηλαδή….
Δεν νομίζω πως έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα, αλλά πάντως βοηθά να σκεφτούμε κάτι που μπορεί να είναι χρήσιμο και τον υπόλοιπο χρόνο. Βοηθάει να σκεφτούμε πώς σκεφτόμαστε. Και σκεφτόμαστε με κατηγορίες και στερεότυπα. Αυτή είναι η ταξινομική μας αρχή: καθένας μπαίνει σε μια μεγάλη κατηγορία, που πρέπει αναγκαστικά να προσδιορίζεται από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, συνήθως αρνητικά. Κατηγορία τις πιο πολλές φορές σημαίνει ρετσινιά.
Γυναίκα. Σύμφωνοι. Αλλά τι μπορεί να ενώνει μια νεοϋορκέζα δικηγόρο, μια ελληνίδα νοικοκυρά, τη γεωργιανή καθαρίστριά της, μια σουηδή συνταξιούχο και μια 15χρονη στους δρόμους της Μπανγκόκ; Πόσο παραπάνω από το βασικό βιολογικό χαρακτηριστικό της φυλετικής διάκρισης; Είναι όλες τους κοινά θύματα αυτού του κόσμου που είναι κόσμος των ανδρών; Ή σε έναν κόσμο αδικίας και ανισοτήτων είναι περισσότερο η μία θύμα της άλλης – που ανήκει στην ευρύτερη, διαφορετική κατηγορία των προνομιούχων του πλανήτη;
Γυναίκα – άρα δεν μπορεί να αλλάξει λάστιχο. Άρα – στην κουζίνα. Άρα, επίσης καλώς έχουν τριπλή από τους άντρες ανεργία μετά τα 50, διπλή από τα 20 έως τα 50.
Είναι πολύ ωραίο, αρκεί να μην πέσεις ο ίδιος σε κάποια κατηγορία που δε βολεύει. Μόνο τότε καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει να βρίσκεται στη λάθος πλευρά των διαχωριστικών γραμμών στο μυαλό μας. Οι άλλοι δεν είναι μόνον γυναίκες. Είναι, φυσικά, και Τούρκοι – όλοι τους, ίδιοι χωρίς εξαίρεση. Άσε που μπορεί να είναι και Αλβανοί. Ή να είναι μουσουλμάνοι – επομένως τρομοκράτες. Ή να είναι επαρχιώτες, χωριάτες – επομένως περιφρονητέοι. Ή, αν κανείς είναι από τη Θεσσαλονίκη, μπορεί οι απέναντι να ανήκουν σε μια ακόμη πιο θλιβερή κατηγορία αποβλήτων – να είναι Αθηναίοι…
Μέχρι που έρχεται κάποια ώρα του κλονισμού. Όταν, ας πούμε, εμφανίζεται αξιοθρήνητος, αστοιχείωτος και συχνά απένταρος Εγγλέζος ή Γάλλος τουρίστας και κοιτάζει με οίκτο και λέει – Βαλκάνιος. Ή έρχεται Αμερικανός από το πουθενά και λέει «Έλληνας; Στην Τουρκία είναι αυτό;», γιατί στο θολό κόσμο του αυτά είναι πολύ κοντά για να ξεχωρίζουν.
Μόνο αυτό βρίσκω ενδιαφέρον στη σημερινή μέρα της γυναίκας. Να μας κάνει να αναζητήσουμε λιγότερες αυτόματες εντάξεις και περισσότερες κατηγορίες που τις φτιάχνουμε οι ίδιοι και επιλέγουμε να ανήκουμε.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment