Χτίζοντας το μέλλον

Τετάρτη 14 Μαρτίου – και έβλεπα πάλι χτες το βράδυ τα καινούργια χτισίματα καθηγητών, πρυτάνεων και προέδρων. Λυπάμαι να πω ότι δεν έχω καμμία, μα καμμία ούτε συμπάθεια, ούτε κατανόηση για τους καθηγητές που τους ταπεινώνουν, τους χτίζουν, τους γελοιοποιούν κι εκείνοι κάνουν αυτό που κάνει ο κάθε απλός πολίτης στις μέρες μας – βγαίνουν και κλαψουρίζουν στα κανάλια.

Και δεν έχω καμμία συμπάθεια για τους χτισμένους, επειδή μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας –και μάλιστα προβεβλημένο και εκλεγμένο σε ύπατο αξίωμα- δεν σημαίνει μόνο διδασκαλία, ούτε μόνο έρευνα (για την εμβέλεια της οποίας στην προκείμενη περίπτωση του ΤΕΙ Κοζάνης θα μου επιτρέψετε απλώς να επιφυλαχθώ). Σημαίνει και ακαδημαϊκό πρότυπο – ένα μοντέλο στάσης και αντιμετώπισης των καταστάσεων. Για να χρησιμοποιήσω μια ξεχασμένη λέξη, ένα ηθικό πρότυπο.

Λοιπόν: εάν ο πρόεδρος του ΤΕΙ Κοζάνης άνοιγε χτες το βράδυ την πόρτα του δεν θα έβλεπε 30 αγνώστους, ούτε 30 κουκουλοφόρους. Θα έβλεπε 30 φοιτητές του. Δεν υπάρχει παραμικρή αμφιβολία ότι τους ξέρει με τα ονοματεπώνυμά τους. Θα τους παραπέμψει σήμερα στο Πειθαρχικό; Φοβάμαι πως όχι. Το έχω ξαναπεί. Δεν θα γίνει, όπως δεν παρέπεμψε στο Πειθαρχικό ο πρύτανης του Πολυτεχνείου της Κρήτης τους δικούς του φοιτητές που τον έχτισαν, όπως δεν παρέπεμψε στο Πειθαρχικό η Σύγκλητος του Αθήνησι τους γνωστούς, γνωστότατούς της φοιτητές που την κράτησαν σύσσωμη όμηρο υποβάλλοντας διακεκριμένους αλλά λυπούμαι να πω περιδεείς επιστήμονες σε έσχατους εξευτελισμούς, όπως δεν παρέπεμψε η Σύγκλητος του Οικονομικού Πανεπιστημίου στο Πειθαρχικό τους πασίγνωστους που υπογράφουν το πανώ που μετέτρεψε σε ανήλιαγο μπουντρούμι το γραφείο ενός καθηγητή, ο οποίος προς τιμήν του αρνήθηκε να διδάξει υπό τέτοιες συνθήκες.

Και γιατί δεν παραπέμπονται στο Πειθαρχικό αφού τους ξέρουν; Η απάντηση είναι άκρως απογοητευτική και έχει δύο σκέλη. Πρώτον, γιατί επικρατεί μια γενικευμένη διάλυση και μια παραίτηση των πανεπιστημιακών καθηγητών από αυτονόητες αρμοδιότητες και υποχρεώσεις τους. Και, δεύτερον, επειδή μέσα στο κλίμα της αποδοχής της απαξίωσης, οι άνθρωποι φοβούνται πως όποιος τολμήσει να μιλήσει για Πειθαρχικό, θα εξωπεταχθεί δαρμένος, θα εξοβελιστεί ουσιαστικά από το Πανεπιστήμιο, δεν θα μπορέσει να ξανακάνει μάθημα και, εν τέλει, δεν θα έχει ούτε τη στήριξη των συναδέλφων του.

Αλλά είναι πραγματικά λυπηρό άνθρωποι που ως φοιτητές έδειξαν άκρα αυταπάρνηση, σήμερα ως καθηγητές να δείχνουν μικροαστική αδιαφορία και συγκατάβαση. Αν η μόνη τους αντίδραση είναι, όπως χτες, να λένε τον πόνο τους στα κανάλια, τότε την επόμενη φορά ας μην ρωτήσουν για ποιόν χτυπάει το μυστρί και για ποιόν είναι το τούβλο. Είναι για εκείνους και τους αξίζει.