Από το Λονδίνο με Αγάπιο

Τρίτη 27 Μαρτίου – και για να διακρίνει κανείς την πραγματικότητα, μέσα σε μια τόσο περίπλοκη ιστορία, με τόσες τεχνικές λεπτομέρειες, όσο η υπόθεση με τα ομόλογα, πρέπει να πάει στην ουσία της.

Λοιπόν: υπάρχουν δύο χωριστά θέματα. Το ένα θέμα είναι η υπόθεση των αποθεματικών του ΤΕΑΔΥ, η υπόθεση Ακρόπολις, ή Αγάπιος, για να συνεννοούμεθα. Τώρα το Αγάπιος είναι κάπως απλουστευτικό και δείχνει μόνο την κατάληξη, ή αν θέλετε την κοίτη του ποταμού, γιατί να πιστέψω ότι ένας απόστρατος συνταγματάρχης και διορισμένος ως επικεφαλής πρατηρίου βενζίνης της κρατικής ΕΚΟ, μπορούσε να συλλάβει και να αξιολογήσει τι είναι η δευτερογενής αγορά ομολόγων και τι ευκαιρίες προσφέρει για τις επενδύσεις του ταμείου, όπου επίσης ήταν διορισμένος, συγχωρήστε με αλλά χωρίς να θέλω να αδικήσω ούτε τον κ. Αγάπιο, ούτε τους άλλους συνταγματάρχες, ούτε τους άλλους βενζινάδες, αλλά δυσκολεύομαι να το πιστέψω…

Στην υπόθεση Ακρόπολις-ΤΕΑΔΥ, λοιπόν, τα πράγματα είναι απλά. Έστειλε ένα εξώδικο η Ακρόπολις και ενημερώνει το ταμείο ότι εάν πουλήσει σήμερα θα κερδίσει 2,8 εκ. ευρώ – και από τα τέσσερα ομόλογα που του έχει διαθέσει. Αλλά το θέμα αυτό είναι άσχετο. Δεν αφορά ούτε εάν χάνει ούτε εάν κερδίζει σήμερα το συγκεκριμένο ομόλογο. Το ερώτημα εδώ δεν είναι για το ρίσκο – είναι για την αγοραπωλησία. Την ίδια ώρα, την ίδια στιγμή που το αγόρασε το ΤΕΑΔΥ με 106,75 με εξωχρηματιστηριακή πράξη, την ίδια ώρα πουλιόταν στην ανοιχτή αγορά 99,5. Αυτό είναι όλο. Ποιος έβγαλε τη διαφορά.

Αυτό είναι το μικρό θέμα – αφορά το ΤΕΑΔΥ. Το μεγάλο ζήτημα, που αφορά όλα τα Ταμεία, δηλαδή όλους μας και το μέλλον του ασφαλιστικού συνολικά, έχει πράγματι σχέση με το ρίσκο και όχι με τις συγκεκριμένες αγορές των ομολόγων. Κανείς δεν λέει (όχι έως τώρα πάντως) ότι τα περίφημα «δομημένα ομόλογα» αγοράστηκαν όλα σε εξωφρενικές τιμές. Το ζήτημα είναι αλλού. Το ζήτημα είναι ότι υπάρχει μια νομοθεσία που θέτει όριο 23% για τις τοποθετήσεις των Ταμείων σε μετοχές. Γιατί υπάρχει αυτό το όριο; Για να περιορίζει την ανάληψη κινδύνου. Και γιατί δεν αφορά τα ομόλογα; Γιατί ο νομοθέτης στην έννοια του ομολόγου ενσωματώνει, όπως παλιότερα ξέραμε, την έννοια της ασφάλειας και της σταθερής απόδοσης, με ελαχιστοποίηση του ρίσκου. Αλλά τα πράγματα άλλαξαν από τότε. Φτιάχτηκαν ομόλογα που δεν υπήρχαν παλιά, ομόλογα με ρίσκο. Η λέξη είναι η ίδια, η λειτουργία όχι. Κάποιο γερακίσιο μάτι διέκρινε αυτό το κενό στο νόμο, την ευκαιρία στην αμφισημία. Και κατάλαβε πως εκεί δεν υπήρχε όριο στον κίνδυνο, γιατί δεν υπάρχει όριο για τις τοποθετήσεις σε ομόλογα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, μια σειρά από Ταμεία, το ένα μετά το άλλο, άρχισαν κατά σατανικό τρόπο να ρευστοποιούν τα παλιά, σταθερά ομόλογα και να παίρνουν τα μοντέρνα, με τον κίνδυνο και τις υψηλές διαφορές στην τιμή αγοράς και πώλησης. Ποιος το αποφάσισε; Το καθένα μόνο του επί τη βάσει της αυτονομίας τους – όπως λέει το υπουργείο Απασχόλησης; Μα αυτά τα διοικούν διορισμένοι μεν, αλλά απόστρατοι, βενζινάδες, μπασκετμπολίστες και γενικώς παρατρεχάμενοι του συστήματος – του ΕΚΑΣΤΟΤΕ συστήματος, σημειώνω. Κατάλαβαν ξαφνικά όλοι αυτοί που διορίστηκαν για να παίρνουν ένα πολιτικό μπόνους ότι το Σίτυ και η Ουώλ Στρητ ήταν η πραγματική τους έφεση; Ίσως. Ίσως πάλι κάποιος να είχε μια ιδέα και αυτή η ιδέα να έγινε, με κάποιο αδιευκρίνιστο για την ώρα τρόπο, η κεντρική ιδέα.