Προ πάντων αξιοκρατία

Τετάρτη 21 Μαρτίου – και η υπόθεση Ακρόπολις και ομόλογα ξαναφέρνει στην επικαιρότητα το πιο κρίσιμο ίσως ερώτημα, τώρα που πλησιάζουν ξανά και εκλογές: υπάρχουν κόμματα στην Ελλάδα που θα διεκδικήσουν την ψήφο μας. Είναι κόμματα, πολιτικοί οργανισμοί ή διευρυμένοι μηχανισμοί νομής της εξουσίας; Πόση πέραση μπορούν να έχουν σήμερα υποσχέσεις ή ισχυρισμοί ότι υπάρχουν άλλοι πλην των επιβεβλημένων από την Ευρώπη και τη συμμετοχή μας στην Ένωση περιορισμοί στη φθοροποιό και παραλυτική διείσδυσή τους σε κάθε είδους εξουσία – όπου υπάρχει ντοβλέτι και λουφές – για να το πω με δύο παλαιότερους, λιγότερο ευρωπαϊκούς αλλά ακριβέστερους όρους.

Αύριο χιλιάδες φοιτητές θα ξαναβγουν στους δρόμους. Υπάρχει φόβος επεισοδίων. Υπάρχει πια αγωνία για την Παιδεία. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Εμείς τους βγάζουμε και μην απορούμε αν βάλουν πάλι φωτιά στα τόπια ή κάνουν τόπι όποιον εκπρόσωπο του κράτους βρουν μπροστά τους

Σκεφτείτε τους φοιτητές καθώς πληροφορούνται τις λεπτομέρειες της υπόθεσης των ομολόγων. Πρόεδρος του Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης των Δημοσίων Υπαλλήλων ορίστηκε ο κ. Αγάπιος Σημαιοφορίδης. Διορίστηκε από την κυβέρνηση όπως και άλλοι 80 περίπου ομόλογοί του σε άλλα ταμεία. Ο κ. Αγάπιος Σημαιοφορίδης έκανε επενδύσεις σε δομημένα ομόλογα. Ένας καλός μεταπτυχιακός φοιτητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου χρειάζεται ένα τρίμηνο τουλάχιστον σεμινάριο για να αρχίσει να καταλαβαίνει τι είναι αυτά τα ειδικά ομόλογα, τα περίφημα «παράγωγα» και η δευτερογενής αγορά, σχετικά πρόσφατο φρούτο της πιο περίπλοκης χρηματιστηριακής συναλλακτικής δραστηριότητας. Ο αρμόδιος υπουργός λέει πως τον διόρισε με βάση το βιογραφικό του. Ο κ. Σημαιοφορίδης είναι απόστρατος συνταγματάρχης. Όλοι γνωρίζουν πως διορίστηκε με βάση τα κομματικά του διαπιστευτήρια – δεν είναι κάτι καταπληκτικό και μην κάνουμε πως πέσαμε από τα σύννεφα. Δεν εξετάζω εδώ το πώς διαχειρίστηκε τις εξουσίες του – αυτό είναι πια αρμοδιότητα του εισαγγελέα. Εξετάζω πώς τις ανέλαβε. Το μεταπτυχιακό του ήταν σε κομματικά γραφεία – δεν είναι ο μόνος, είναι χιλιάδες και φοβάμαι πως η γενική αίσθηση της κοινής γνώμης είναι πως αυτό το διαπιστευτήριο, το όχημα παράκαμψης των ικανότερων, είναι το κίνητρο που στελεχώνει τους κομματικούς μηχανισμούς.

Ένας απαράτσνικ, όπως τους έλεγαν παλιότερα, με απλά λόγια έφαγε τη θέση ενός άλλου που αντί να κολλάει αφίσες και ένσημα στους διαδρόμους ξημεροβραδιαζόταν να μαθαίνει με μάστερ και διδακτορικά τι είναι τα ομόλογα και πώς δουλεύουν. Ποιος είχε δίκιο όταν αποφάσιζε το δρόμο της ζωής του; Η ζωή το απέδειξε. Οι πάντες το ξέρουν. Και μην απορείτε που αύριο εκείνοι που βλέπουν να έχουν κάνει το λάθος της φοίτησης στο Καποδιστριακό και όχι στο κομματικό θα βγουν αύριο με διάθεση να τα κάνουν γυαλιά-καρφιά. Θα βρεθεί κανείς με διάθεση να τους εξηγήσει τι εννοεί όταν μιλά περί ανάγκης μεταρρυθμίσεων στην Παιδεία; Και θα θέλει στα σοβαρά να τους πείσει;