Μια φορά κι έναν καιρό...

Πέμπτη 1η Μαρτίου – και προπάντων η πολιτική ορθότης. Δεν κρύβω ότι συγκινήθηκα ακούγοντας χτες το βράδυ τα ειδησεογραφικά δελτία στην τηλεόραση.

Συγκινήθηκα για την ευαισθησία που έχουμε αποκτήσει όλοι απέναντι στο απαράδεκτο φαινόμενο της καρπαζιάς που αποτελεί απόλυτο και αναντίρρητο δείγμα διάλυσης των Πανεπιστημίων, της Παιδείας ου μην αλλά και του έθνους και του κράτους και του λαού μας. Ακούς εκεί ξύλο στη Νομική. Πού ακούστηκε;

Επί τρία τέταρτα της ώρας αφιερώθηκε το 90% της ενημέρωσης, δηλαδή της εικόνας που σχηματίζει η κοινωνία για το τι πραγματικά συμβαίνει –αν, ας πούμε, τύχει να ζει κάποιος πέρα από το τρίγωνο Σύνταγμα-Ομόνοια-Κολωνάκι…

… κατακλύστηκε δηλαδή η επικαιρότητα από δυο-τρεις τύπους που τσακωνόντουσαν μπροστά στην κάμερα για τη συνέλευση. Έ, ρε μεγαλεία. Αυτή είναι η αξία της τηλεόρασης. Παλιότερα δεν τους έδιναν σημασία ούτε εκείνοι που έπιναν καφέ στο κυλικείο της Νομικής.

Άκου ξύλο στη Νομική… Ανήκουστον, πρωτοφανές – εξανέστησαν οι λειτουργοί της ενημέρωσης. Το ωραίο είναι πως επειδή οι περισσότεροι είναι 50κάτι, κινδυνεύουν να εκληφθεί η έκπληξή τους ως πρόωρο σύμπτωμα αλτσχάιμερ. Εκείνοι, ας πούμε, ποτέ δεν είδαν τέτοιες ασχημίες στον ιερό χώρο όπου φοιτούσαν. Το 82, για παράδειγμα, στο Χημείο δεν ήταν ταμπουρωμένοι κάτι αναρχικοί; Όταν εμφανίστηκαν στοιχημένα τα μέλη αντιπάλου παρατάξεως, τους είπαν «θα είχατε την ευγενή καλοσύνη να αποχωρήσετε;». «Ουδαμώς», απάντησαν εκείνοι. Ακολούθησε ανταλλαγή επιχειρημάτων και ερυθρών αντικειμένων που έμοιαζαν περισσότερο με πυροσβεστήρες παρά με επιχειρήματα. Το 78-79, στα φοιτητικά συνέδρια ποτέ δεν σημειώνονταν βιαιοπραγίες και ο συμμετέχοντες φρόντιζαν να κρατούν λευκά τα χειρόκτιά τους. Ακόμη και στα στερνά, μετά το 85, ποτέ στη Νομική δεν έφταναν τελάρα γιαούρτης και καρτέλες αυγών για να συνεισφέρουν στην ανταλλαγή των ιδεών.

Μετά έχει άδικο ο Λαζόπουλος που λέει ότι την περασμένη εβδομάδα, επειδή δεν είχε πιασάρικη εικόνα από επεισόδια, 30.000 φοιτητές στο δρόμο που φώναζαν για αιτήματα (λάθος, κατά τη γνώμη μου, αλλά αιτήματα) δεν ήταν είδηση.

Συγγνώμη, αλλά τόση κουβέντα για πέντε φάπες στη Νομική δεν το λένε ευαισθησία. Γεράματα το λένε – και για την ανάγκη της εικόνας μας γέρασαν προώρως. Το καταλάβαμε;