Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου – και μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται κάθε χρόνο, ούτε κατά τη βούληση του κάθε υπουργού, αν και όλους τους κυνηγά το φάντασμα του Παπανούτσου. Είναι κάπως σαν σεισμός. Για να γίνει μεταρρύθμιση χρειάζεται να έχει συσσωρευτεί εκπαιδευτική και ακαδημαϊκή ένταση, να έχει διαμορφωθεί ένα ευρύ κλίμα αποδοχής στην κοινωνία. Συνέβαινε το 1982, τότε που ψηφίστηκε ο περίφημος νόμος-πλαίσιο. Συμβαίνει ξανά σήμερα – αν χαθεί δεν θα είναι μια χαμένη ευκαιρία, θα είναι μια χαμένη γενιά για τα Πανεπιστήμια.
Τα 25 χρόνια που μεσολάβησαν δείχνουν πόσο δύσκολο είναι να αλλάξει κάτι, έστω και δευτερεύον, έστω κι αν όλοι αναγνωρίζουν πως έχει στραβώσει ή έχει σαπίσει. Η Μαριέττα Γιαννάκου έχει μια μοναδική ευκαιρία. Κι όλα δείχνουν ότι με την εισήγησή της σήμερα στην κυβερνητική επιτροπή θα κάνει κάτι, θα είναι κάτι σωστό, και θα περνάει πολύ κάτω από τον πήχυ των προκλήσεων, θα είναι εντελώς δυσανάλογο με το μέγεθος της ευκαιρίας.
Εντάξει, σύμφωνοι. Αιώνιοι φοιτητές – τους ξεγράψαμε. Και ολίγη από άσυλο – αυτό που έχει ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής. Και λιγότερη ψήφος φοιτητών, με ένα ομολογουμένως έξυπνο τρόπο να μην δώσουμε και λαβή να ξεσηκωθούν οι φοιτητοπαρατάξεις.
Αλλά υπάρχουν τρία βασικά ζητήματα, για τα οποία το νομοσχέδιο Γιαννάκου, δηλαδή το αδίκως κουτσουρεμένο σχέδιο Βερέμη, δεν έχει απάντηση:
* πρώτον: για ποιόν υπάρχουν τα Πανεπιστήμια. Θα πει κανείς πως για τα Πανεπιστήμια η διδασκαλία είναι μια συμπαρομαρτούσα διαδικασία και ότι τα ιδρύματα υπάρχουν για την έρευνα και την προαγωγή της επιστήμης; Ότι δεν είναι ανωτάτου επιπέδου μεταλυκειακά, όπου το καημένο επιστήμων τελειώνει, ώστε αφού το χώσουμε στο δημόσιο από τη χαραμάδα να πάρει 10% στο μισθό;
* δεύτερο ερώτημα: βλέπουμε τα Πανεπιστήμια ενταγμένα σε κάποιο μοντέλο ανάπτυξης και ποιο είναι αυτό; Τι τελοσπάντων θέλουμε να κάνει αυτή η χώρα μέσα στην περίφημη παγκοσμιοποίηση και πώς το προετοιμάζουμε μέσα από τα εκπαιδευτικά και ερευνητικά μας ιδρύματα;
Και τρίτον:
* θα τηρηθεί επιτέλους ο συνταγματικός κατά τα άλλα όρος του αυτοδιοίκητου των Πανεπιστημίων; Κι όταν λέμε αυτοδιοίκηση εννοούμε ελευθερία στη διαχείριση των χρημάτων. Αλλιώς Καλή Σαρακοστή.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Τα ερωτήματα μάλλον ως..ρητορικά μπορώ να τα χαρακτηρίσω,καθώς η κυβέρνηση δεν δείχνει διατεθειμένη να τα απαντήσει επί της ουσίας.Μια σκέψη μόνο:οι "αιώνιοι" φοιτητές ποιον ενοχλούν;Μόνο τον εαυτό τους,κατά την ταπεινή μου άποψη,αφού ούτε βιβλία πέρνουν(κ άρα δεν επιβαρύνουν τον προυπολογισμό),αλλά ούτε και τα αμφιθέατρα,αφού σπάνια παρακολουθούν τις διαλέξεις.
Καλημέρα.
Οι "αιώνιοι φοιτητές" δεν είναι το βασικό πρόβλημα των Πανεπιστημίων. Όμως αρκετοί κομματικοί φοιτητοσυνδικαλιστές είναι ταυτοχρόνως και "αιώνιοι". Αυτοί ΚΑΙ ψηφίζουν για πρυτάνεις ΚΑΙ οργανώνουν τη διάλυση - άλλωστε γι'αυτό είναι εκεί και όχι για να φοιτήσουν. Επιπλέον, υπάρχει κι ένα θέμα αρχής με το ποιός είναι φοιτητής και γιατί και ποιός αποφασίζει στο Πανεπιστήμιο ποιούς θα έχει για φοιτητές. Έχετε δίκιο: σπάνια πηγαίνουν στις διαλέξεις. Γιατί καίγονται, λοιπόν, να παραμείνουν φοιτητές;
Post a Comment