Καρναβάλι...

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου – τελευταία της Αποκριάς, με λίγη ακόμη προσπάθεια του χρόνου θα είναι αυτονοήτως εθνική εορτή.

Αν δεν ήταν τόσο τραγική αυτή η ιστορία και της ζωής και του θανάτου της οικογένειας στην Αγχίαλο, θα έλεγε κανείς πως συνιστά απόδειξη ότι στη χώρα μας δεν γίνονται διακρίσεις. Δεν είναι μόνο οι νονοί της νύχτας που έχουν τους προσωπικούς τους μπάτλερ στα αστυνομικά τμήματα της χώρας, αλλά και κάθε πολίτης, ακόμη και χτυπημένος από τη μοίρα, μπορεί να κάνει χρήση των προηγμένων υπηρεσιών που προσφέρονται. Δεν καταλαβαίνω τις απορίες. Όταν ένας παγκοίνως γνωστός ψυχοπαθής μπορεί εύκολα να βγάλει άδεια για κυνήγι σε ένα μικρό τόπο, όπου όλοι ξέρουν όλους, γιατί δηλαδή ο Στεφανάκος –που στο κάτω-κάτω δεν είναι και ο πρώτος τυχών στο συνάφι του- να μην μπορεί να βγάλει μια ταυτότητα δι’αλληλογραφίας.

Αλλά είναι μόνο η αστυνομία; Όπου κάποια συγκυρία, κάποιο τυχαίο γεγονός (συνήθως δραματικό) ανοίξει το καπάκι της πραγματικότητας, μια βαριά αποφορά μας καλύπτει. Αλλά έχουμε συνηθίσει και το ξεπερνάμε σε μερικές μέρες. Η υπόθεση του «βιαίου θανάτου», όπως τον λέει συστηματικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αποφεύγοντας την «ανθρωποκτονία», μολονότι ήδη γι’αυτήν προφυλακίστηκε ο δράστης…

… η υπόθεση λοιπόν άγγιξε το θέμα των προμηθειών του ΙΚΑ. Κι αμέσως άρχισε το πανηγύρι. Είναι μόνο το ΙΚΑ; Δεν θα μπορούσε να είναι, ας πούμε, οι προμήθειες οποιουδήποτε άλλου κρατικού ή ημικρατικού οργανισμού; Δεν ξέρει κανείς πώς υπογράφονται οι συμβάσεις και πόσες από τις προκηρύξεις συντάσσονται μετά την επιλογή του μελλοντικού αναδόχου; Ήταν μόνο για την περίφημη κυρία φωτογραφική η διάταξη; Όπου κι αν φτάσεις, όπου κι αν ακουμπήσεις ένα γιγαντιαίο κύκλωμα, ένας ιστός αράχνης πνίγει οποιαδήποτε υγιή δραστηριότητα, εξοντώνει οποιονδήποτε τολμά να αμφισβητήσει πως όλα εδώ γίνονται στο «μιλητό». Ας πω, για παράδειγμα, για τον πιο ανεξάρτητο και ευαίσθητο υποτίθεται χώρο, που σήμερα τα βάζει με την κυβέρνηση: πόσες προκηρύξεις για θέσεις εκπαιδευτικού προσωπικού στα Πανεπιστήμια συντάσσονται με βάση γενικές ανάγκες μιας σχολής ή τμήματος και πόσες επί τη βάσει ενός συγκεκριμένου και συνήθως πενιχρού βιογραφικού, που πρέπει να αποκλείσει όλα τα άλλα; Συμβαίνουν και τα δύο αλλά σε τι αναλογίες; Και πόσες φορές η προκηρυσσόμενη θέση περιγράφεται με τόση τρομερή αναλυτικότητα ώστε να είναι όχι απλώς φωτογραφία αλλά και υψηλής ανάλυσης;

Ζήτω το τριήμερο. Ας πετάξουμε χαρταετό, γιατί πρέπει να πας πολύ ψηλά για να μοιάζει η Ελλάς με ζωγραφιά…