Never say never

Παρασκευή 5 Ιουνίου – και στην πολιτική ποτέ μη λες ποτέ.

Τι θα σκεπτόταν κανείς εάν πέρυσι τέτοια μέρα του έλεγαν πως την Κυριακή στις κάλπες θα έφτανε το ΠΑΣΟΚ με συσπείρωση πάνω από το 70% και η Ν.Δ. θα είχε κάτω από 55%;

Ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πέρυσι τέτοια μέρα πως το κόμμα με τη χαμηλότερη συσπείρωση και εκείνο που αντιμετωπίζει τους μεγαλύτερους κινδύνους την επόμενη μέρα των ευρωεκλογών θα ήταν ο Συνασπισμός;

Ποιος θα πίστευε πως ο πολιτικός αρχηγός που θα αισθανόταν σήμερα ασφαλέστερος στη θέση του θα ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου;

Ποιος θα δεχόταν ως πιθανότητα ότι μια πρωθυπουργική καρέκλα θα έτριζε από το κούνημα της ευρωπαϊκής ψήφου και ότι αυτή θα ήταν η καρέκλα του Γκόρντον Μπράουν;

Ποιος δεν θα περνούσε για μεθυσμένο πέρυσι τέτοια μέρα όποιον τολμούσε να βάλει στοίχημα πως σε μια Ευρώπη όπου η Σοσιαλδημοκρατία ζει στις κάλπες την κρίση της, το κόμμα που θα διεκδικούσε το καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα και θα έδινε μια προσδοκία πως δεν τελείωσαν όλα για τους Σοσιαλιστές στην Ευρώπη θα ήταν το ΠΑΣΟΚ και το κόμμα που θα βάδιζε προς μια χωρίς προηγούμενο συντριβή, ιστορικού χαρακτήρα, θα ήταν οι Εργατικοί στη Βρετανία;

Η πολιτική είναι απρόβλεπτη. Και πέρυσι όσο και φέτος. Και την Παρασκευή πριν από τις εκλογές και τη Δευτέρα που τις ακολουθεί. Δύο πράγματα δεν αλλάζουν, τουλάχιστο στη δημοκρατία. Κανείς δεν γλιτώνει από την κρίση της κάλπης, από το τετ-α-τετ με τους ψηφοφόρους πίσω από το παραβάν. Και κανείς δεν μπορεί να εξαφανίσει την πολιτική, ούτε μετατρέποντάς την σε αέναη επικοινωνία, ούτε αντικαθιστώντας την με μπάνια του λαού. Όποιος ποντάρει πολιτικά στη θάλασσα, βγαίνει βρεμένος.