Ζήμενς: ένα σκάνδαλο διαφορετικό από τα άλλα

Πέμπτη 4 Ιουνίου – και στη Νέα Δημοκρατία προσπαθούν να εξηγήσουν πώς γίνεται ένα σκάνδαλο στο οποίο είχαν στηρίξει τις προσδοκίες τους για αυτή την προεκλογική εκστρατεία, ένα σκάνδαλο που δεν εκτυλίχθηκε επί των ημερών τους αλλά επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, ένα σκάνδαλο που είχαν ελπίσει πως θα σκέπαζε όλα τα προηγούμενα και θα θύμιζε τις χεριότερες μέρες του αντιπάλου, ωφελώντας τους εκλογικά, τώρα γίνεται χαριστική βολή λίγες μέρες πριν οι πολίτες σταθούν στα παραβάν για να ψηφίσουν.

Ας βοηθήσουμε, λοιπόν, μια κυβέρνηση με συμπτώματα πολιτικής αποδρομής να κατανοήσει μερικά στοιχειώδη πολιτικά δεδομένα, πριν της παράσχουν και οι πολίτες μια τέτοια βοήθεια την Κυριακή, με κάπως πιο επώδυνο τρόπο.

Πρώτον, η Ζήμενς δεν είναι ένα σκάνδαλο σαν όλα τα άλλα. Δεν είναι ένας Παυλίδης, δεν είναι καν ένα Βατοπέδι, με την απεχθή και ταπεινή αθλιότητα που το συνόδευε. Δεν είναι ούτε καν η γιγαντιαία αρπαχτή των ομολόγων, στημένη αριστοτεχνικά από τα γκόλντεν μπόις του χρηματιστηριακού παρακυκλώματος του Λονδίνου. Η Ζήμενς είναι το μόνο σκάνδαλο που εκτείνεται σε μεγάλο βάθος χρόνου και αφορά το σύνολο του πολιτικού συστήματος, ενδεχομένως με μικρές εξαιρέσεις, λόγω μικρής επιρροής. Είναι ένα σκάνδαλο κατανομής χρημάτων (όχι μόνον από τη Ζήμενς αλλά και από τους εγχώριους συνεταίρους της) με βάση την κατανομή πολιτικής ισχύος – σε όλους, ανισομερώς μεν, αλλά εξ αδιαιρέτου. Οι μίζες πήγαιναν, φυσικά, κατά κύριο λόγο στα δύο μεγάλα κόμματα. Το έχουν πει και ξαναπεί οι άνθρωποι των «μαύρων ταμείων», το έχει πει φόρα παρτίδα ο Ζίκατσεκ. Τους λαδώναμε όλους. Η κυβέρνηση, προφανώς, έπαιρνε τη μερίδα του λέοντος. Αλλά ούτε η τότε αντιπολίτευση ήταν αθώα του αίματος. Έτσι ήταν και έτσι το έχουν καταλάβει οι πολίτες.

Δεύτερον, η υπόθεση Ζήμενς έχει αφομοιωθεί εκλογικά και στο παρελθόν. Τις προμήθειες του ΟΤΕ τις έχει χρεωθεί πολιτικά το ΠΑΣΟΚ και έχει καταβάλει το τίμημα της απαξίωσης. Τι διαφορετικό σήμαινε το σύνθημα για «επανίδρυση του κράτους» και η απήχηση που είχε στην κοινωνία όταν έφερε τον κ. Καραμανλή στην εξουσία; Τι διαφορετικό σήμαινε η υπόσχεση για μάχη με τα συμφέροντα και αυτή η περίφημη «κουβέντα παραπάνω» για τον «αρχιερέα της διαπλοκής», που ειπώθηκε εκ παραδρομής, όπως μάθαμε με μια μικρή καθυστέρηση επτά ετών;

Αυτό που κρίνεται σήμερα δεν είναι τα ίδια τα σκάνδαλα. Είναι η ειλικρίνεια ή και η αποτελεσματικότητα των χειρισμών για να μην μείνουν τα σκάνδαλα, και εν προκειμένω η υπόθεση Ζήμενς, για πάντα στο συρτάρι. Η κοινωνία δεν απαιτεί τόσο κολασμό, ξέρει ότι όσο απωθητικό κι αν φαίνεται, οι ευθύνες των πολιτικών έχουν παραγραφεί. Απαιτεί, όμως, να μάθει την αλήθεια και να κρίνει η ίδια. Απαιτεί τεκμήριο ακεραιότητας από το πολιτικό σύστημα, αν όχι τότε στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος, τουλάχιστον σήμερα στην προστασία του δημοσίου συμφέροντος με την έννοια της αποκάλυψης της αλήθειας.

Και εδώ οι επιδόσεις της κυβέρνησης είναι στην χειρότερη περίπτωση ύποπτα ανεπαρκείς, στην καλύτερη εντελώς αναντίστοιχες με τις απαιτήσεις των πολιτών. Με αποτέλεσμα ο χειρισμός στη Ζήμενς όχι απλώς να μην καλύπτει, αλλά αντιθέτως να αναδεικνύει, να υπενθυμίζει και να μεγεθύνει τους σκελετούς στο ντουλάπι της πενταετίας – από τον Πανάγο και τους κουμπάρους μέχρι τον Παπαμαρκάκη και τις ανίδεες διοικήσεις των ομολόγων, μέχρι το Βουλγαράκη και τους Πακιστανούς, το Μαγγίνα και τους Ινδούς, ξανά το Βουλγαράκη και τους Βατοπεδινούς και τα άλλα, τα μικρότερα, τα άγνωστα σε όλους αλλά γνωστά σε μερικούς, διαφορετικά για τον καθένα, στη μικροκλίμακα της οικονομικής ζωής, που καθένα είναι και ψήφοι. Ψήφοι που θα μετρηθούν απούσες την Κυριακή το απόγευμα.