Κάτι ψήνεται

Δευτέρα 8 Ιουνίου – και είναι μια σκληρά αντικυβερνητική ψήφος. Μια ψήφος καταδίκης της κυβέρνησης, μια ψήφος βαθιάς, βαθύτατης δυσπιστίας προς το κυβερνητικό παρόν, των παρελθόν όσων κυβέρνησαν και, εξίσου, ως προς το μέλλον της διακυβέρνησης και τη σχέση της με τους πολίτες.

Οι άνθρωποι βλέπουν τη ζωή τους να συνδέεται όλο και λιγότερο με την άσκηση της πολιτικής εξουσίας, αισθάνονται όλο και περισσότερο πως η ψήφος τους αμελητέα μόνον επιρροή έχει στην πράξη. Κάνουν λάθος, αλλά έχουν απόλυτο δίκιο να κάνουν αυτό το λάθος.

Η κάλπη έχει νικητές και χαμένους. Η Νέα Δημοκρατία αισθάνεται ανακουφισμένη επειδή κατάφερε να υποστεί συντριβή και όχι ανεπίστρεπτη πανωλεθρία. Τέτοια αποσάθρωση εκλογικής βάσης, και μάλιστα κόμματος εξουσίας, έχει χρόνια να δει η χώρα. Οι γαλάζιοι ψηφοφόροι άλλαξαν χρώματα: πολλοί έγιναν βαθύ μπλε, σχεδόν μαύρο και πήγαν στο διαμέρισμα του ισογείου με τον κ. Καρατζαφέρη, λιγότεροι έγιναν τυρκουάζ και μετακινήθηκαν στην αντιπολίτευση, μαζικά παρέμειναν πιστοί στο γαλάζιο προτιμώντας όμως εκείνο της ακτής από του ψηφοδελτίου. Σήμερα, το καταφύγιο είναι η αποχή που θολώνει την εικόνα. Αλλά είναι εξαιρετικά απογοητευτικό για ένα κόμμα εξουσίας να σώζεται επειδή έστειλε στίφη ψηφοφόρων στις παραλίες να μαυρίζουν εκείνοι, για να μην το μαυρίσουν.

Το ΠΑΣΟΚ γράφει μια νίκη, μια νίκη-ανάσα μετά από δέκα χρόνια. Είχε δύο στόχους. Ο πρώτος ήταν η επικράτηση στην κάλπη. Τον πέτυχε χωρίς αμφιβολία και η διαφορά των 4,4 μονάδων είναι μια καθαρή διαφορά, που του επιτρέπει να θέτει (ξέροντας πως ο κ. Καραμανλής μπορεί να το αρνείται) ζήτημα εκλογών. Ο δεύτερος στόχος ήταν ο δημοψηφισματικός χαρακτήρας των εκλογών. Η διαφορά είναι μεγάλη, αλλά με ένα ποσοστό στο 36,5% και με έναν στους δύο ψηφοφόρους να απέχουν δημοψήφισμα δεν ήταν. Η κυβέρνηση δέχτηκε ένα βαρύ χτύπημα, αλλά όχι ένα τελειωτικό χτύπημα.

Και τώρα, υπάρχει ένα μεγάλο δίλημμα για τον κ. Καραμανλή. Αφορά τη διαχείριση του νέου φαινομένου στην Ελλάδα. Με το ΛΑΟΣ στο 7,15% και συνολικά ένα 9% να πηγαίνει σε ακραίες έως εξτρεμιστικές εκδοχές της δεξιάς, ως αρχηγός της Ν.Δ. θα πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα τι είναι η συντηρητική παράταξη, ποιους χωράει, από πού αρχίζει και πού τελειώνει. Είναι ένα ερώτημα που αφορά εξίσου το κόμμα του και τη χώρα. Ο Καρατζαφέρης δεν είναι Λεπέν. Δεν είναι αρνητής του συστήματος. Θέλει μερίδιο. Και όσο επικίνδυνο είναι να του το αρνηθείς, άλλο τόσο είναι επικίνδυνο να του το δώσεις.

Αυτά τα πολύ σημαντικά συμβαίνουν μέσα σε γενική απάθεια και αδιαφορία. Και ο κόσμος βλέπει «κάτι ψήνεται». Αλήθεια είναι. Όταν το κομμάτι της κοινωνίας που παράγει, ό,τι τελοσπάντων παράγεται σε αυτή τη χώρα, έχει τόσο πολύ πειστεί πως δεν αξίζει να ασχοληθεί παρά μόνο με τον ιδιωτικό του χώρο, την ιδιωτική δραστηριότητα και την ατομική τύχη, και στρέφει τα νώτα του στη δημόσια σφαίρα, τότε πράγματι κάτι ψήνεται.