Παρασκευή 19 Ιουνίου – και τις επόμενες ημέρες η Ελλάδα θα γιορτάζει την έναρξη της λειτουργίας του νέου μουσείου της Ακρόπολης. Σωστά. Δεν έχει άλλωστε και πολλές, ούτε συχνές αφορμές για πανηγυρισμούς μετά από τις μέρες του 2004. Η πορεία προς εκείνο τον Αύγουστο των Ολυμπιακών Αγώνων μας είχε φανεί ανηφόρα. Και ήταν. Οι Αγώνες ήταν συμβολικά, αλλά σε πολλά και πρακτικά, μια κορυφή για την Ελλάδα. Είχαν έρθει αμέσως μετά και ως επιστέγασμα μιας πορείας που σφραγίστηκε από την ένταξη στην ΟΝΕ και την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ελλάδα ζούσε το μύθο της, πέρα από τα σλόγκαν και τα αστεία. Το άστρο ήταν παντού – ακόμη και στο Euro. Κανείς δεν φανταζόταν ότι η στον κατήφορο μετά την κορυφή θα γλιστρούσαμε με τόση φόρα.
Τις επόμενες ημέρες κάποιες χιλιάδες Ελλήνων, που δεν έχουν ξαναπάει ποτέ στην Ακρόπολη μετά το σχολείο, θα έχουν την ευκαιρία να επισκεφθούν το μέρος που άλλοι έρχονται από την άκρη του κόσμου για να δουν, πολλοί τουριστικά, αρκετοί όμως σχεδόν προσκυνηματικά. Τα μουσεία και τα πολιτιστικά γεγονότα έχουν κι αυτό το ρόλο. Να ανακαινίζουν τη συλλογική μνήμη, να αναζωογονούν το ενδιαφέρον για πράγματα που παραμερίζουμε ακριβώς επειδή τα έχουμε τόσο εύκολα και αυτονόητα.
Πηγαίνοντας στην Ακρόπολη είναι ευκαιρία να την κοιτάξουμε και μετά να κοιταχτούμε για λίγο χωρίς την πούδρα της εθνικής μας ιδεολογίας στον καθρέφτη. Να θυμηθούμε ποια ακριβώς σχέση έχουμε δημιουργήσει με τους αρχαίους, που πάντοτε μας σώζουν και μας βαραίνουν. Να θυμηθούμε ότι είμαστε οι τυχεροί κληρονόμοι, αλλά συχνότατα και οι χυδαίοι λιανοπωλητές, του χώρου όπου εκδηλώθηκε μια μοναδική στιγμή της παγκόσμιας πολιτικής και πολιτιστικής ιστορίας.
Οι ημέρες προσφέρονται για μια άσκηση αυτογνωσίας. Επίσκεψη στο Μουσείο. Μετά ανάβαση στο Βράχο. Και από εκεί μια πανοραμική ματιά στην Αθήνα. Στη δική μας Αθήνα. Αυτή που εμείς χτίσαμε, που εμείς υψώσαμε γύρω από την Ακρόπολη, αφότου εκείνο το μνημείο συνέβαλε καθοριστικά στη δυνατότητα να είμαστε ένα ελεύθερο έθνος, με ένα ελεύθερο κράτος. Να τη δούμε την Αθήνα μας και να την αποτιμήσουμε. Όχι να τη συγκρίνουμε με την Ακρόπολη – θα ήταν εντελώς γελοίο. Αλλά να τη συγκρίνουμε με τις προσδοκίες μας. Να δούμε μπροστά μας, κοιτώντας το καλά-καλά από εκεί, το έργο των χεριών μας. Όχι για να οικτίρουμε τους εαυτούς μας, το σύστημα, την τύχη, την ιστορική συγκυρία ή την αιώνια ψωροκώσταινα. Αλλά για να αποφασίσουμε κάποια στιγμή πως καλή είναι η υπερηφάνεια για τους αρχαίους, αρκεί να μας ωθεί να κάνουμε κάτι κι εμείς για το οποίο να μπορούμε, αν όχι να είμαστε υπερήφανοι, πάντως να μην ντρεπόμαστε. Και πάει καιρός που δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο.
3 comments:
Μεγάλωσα στην γειτονιά. Μέχρι τον Νοέμβρη έμενα εκει 2 στενά πιο κάτω.
Συγκινητικά τα λόγια σας.
Ένα μεγάλο γεγονός που αξίζει ειλικρινά να το γιορτάσουμε. Να χαρούμε όλοι γνήσια, ανεπιφύλακτα, χωρίς ίχνος μιζέριας, χωρίς κρατούμενα, μικρότητες και ‘ναι μεν, αλλά’. Να αισθανθούμε το κοινό αγαθό σαν πραγματικά ‘κοινό’, κτήμα όλων μας εξ αδιαιρέτου, όχι για εκμετάλλευση, όχι για κατανάλωση, όχι για περιύβριση, όχι για λοιδορία (‘όμφακές εισιν’), αλλά για υγιή νοσταλγία, για νόμιμη και μετρημένη περηφάνεια, για περισσότερη αυτογνωσία, για έμπνευση, για παρόρμηση για το μέλλον. Διότι ο πολιτισμός δεν πρέπει να σταματάει στους περασμένους αιώνες.
Και εκει που θα ειναι πανω στο βραχο,καλα θα εκαναν καποιοι,αρκετοι,η μαλλον πολλοι θα ελεγα, να μιμηθουν τον τεως Γεν.Γραμματεα Πολιτισμου,στο ...αθλημα της πτωσεως ανευ αλεξιπτωτου.
Και μαλιστα,χωρις την ευτυχη καταληξη εκεινης.
Post a Comment