Δεν είδε, δεν άκουσε, δεν ξέρει

Τετάρτη 10 Ιουνίου – και κάποιος πρέπει να του το πει. Αφού δεν υπάρχει καμμία απολύτως ένδειξη ότι το έκανε κάποιος άλλος, ας αναλάβουμε την πρωτοβουλία. Ας απευθυνθούμε στον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και ας τον ενημερώσουμε. Λοιπόν: πρόεδρε, την περασμένη Κυριακή έγιναν εκλογές. Είναι μια κοινωνική προσφορά του Σφυγμού της Μέρας.

Γιατί αν κρίνει κάποιος από τα όσα είπε χθες – κι όχι την περασμένη εβδομάδα, ή τον περασμένο μήνα, ή πέρσι τέτοια μέρα πριν από τα Βατοπέδια, τους Παυλίδηδες και τα ρέστα, από τα όσα είπε χθες- στο υπουργικό συμβούλιο, είναι φανερό πως κανείς δεν πήγε στον κ. Καραμανλή να του πει πως έγιναν εκλογές και τον μαύρισαν. Δεν είναι σολάριουμ, δεν είναι ηλιοθεραπεία, δεν είναι το βαθύ μαύρισμα της Κόπερτον: είναι φούμο της κάλπης.

Αλλά για την κυβέρνηση πέρα βρέχει. Για τον Πρωθυπουργό όλα βαίνουν καλώς. Έπρεπε να γίνουν και έγιναν. Ήταν μια ευρωπαϊκή υποχρέωση. Και τώρα, καλές διακοπές…

Συγκάλεσε το υπουργικό συμβούλιο. Και τους είπε ότι «είναι ανευθυνότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης το αίτημα για εκλογές γιατί η απόφασή της να δώσει δημοψηφισματικό χαρακτήρα αποδοκιμάστηκε από τους μισούς πολίτες». Εδώ κανονικά οι υπουργοί βγάζουν τις πλαστικές σημαίες και τις κόρνες και αρχίζουν οι πανηγυρισμοί. Αλλά οι εκλογές έχουν τελειώσει και η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση και όχι αντιπολίτευση της αντιπολίτευσης.

Τους είπε επίσης ότι υπήρξαν «συμπεριφορές, πράξεις ή παραλείψεις που πίκραναν» - κι αυτό έγινε σημαία ως δείγμα γενναίας αυτοκριτικής. Είναι ακριβώς αυτό που έχει πει, ξαναπεί, και ξαναπεί – τόσο προβλέψιμο σε βαθμό να μην προσφέρεται στο στοίχημα για την επόμενη ομιλία του. Τους το είπε στο Βατοπέδι, τους το είπε με τον Παυλίδη, τους το είχε πει με τους Ινδούς, τους Πακιστανούς, τα αυθαίρετα του Μαγγίνα, τα φουσκωτά του Βουλγαράκη, σε κάθε ευκαιρία η αποστροφή ήταν σχεδόν πανομοιότυπη. Αν αυτή είναι η σκληρή αυτοκριτική, πώς θα ήταν η επιφανειακή υπεκφυγή; Αν η αντιμετώπιση δεν αλλάζει με τέσσερις μονάδες στην κάλπη, άραγε τι θα χρειαζόταν για να αλλάξει;

Πώς, λοιπόν, ο κ. Καραμανλής, άνθρωπος ομολογουμένως ευαίσθητος στις τάσεις της κοινωνίας, δείχνει τέτοια αδιαφορία για την έκφραση τόσο βαθιάς δυσαρέσκειας από τους πολίτες; Η απάντηση βρίσκεται σε μια φράση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, που ρωτήθηκε για την πιθανότητα διαδοχής. «Άμα έκανε να φύγει», είπε ο Βαγγέλης, «θα τρέχαμε να του πούμε: «μεγάλε, γύρνα»». Έτσι αισθάνεται ο κ. Καραμανλής. Πανίσχυρος μπροστά στο φάσμα της απουσίας του. Αναγκαίος για το φόβο του κενού. Αναντικατάστατος παίκτης στη δική του παρτίδα, για τη δική του ομάδα, για τους δικούς του συμπαίκτες. Όλο και πιο απαραίτητος, σε όλο και λιγότερους.