Μουσείο Σύγχρονης Ελλάδας

Δευτέρα 22 Ιουνίου – και διαπιστώνω έκρηξη εθνικής υπερηφανείας για τα εγκαίνια του νέου μουσείου της Ακρόπολης. Ορθώς. Πρόκειται για εξαιρετικό έργο, δεν έχουμε δα και πολλά για να υπερηφανευόμαστε. Η αγαλλίαση δεν απαγορεύει την περίσκεψη. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να φανταστούμε ότι κάποιος μελλοντικός πρωθυπουργός στην ίδια αυτή πόλη της Αθήνας θα ήθελε μετά από (όχι πολλά, πες) εκατό χρόνια να εγκαινιάσει ένα μουσείο για να μας θυμήσει και να μας τιμήσει. Πώς θα ήταν το δικό μας ελληνομουσείον;

Στην πρώτη αίθουσα, θα είχαμε τα ευρήματα από την προϊστορική εποχή. Θα λεγόταν «αίθουσα Κοσκωτά». Από εκεί ξεκίνησε ο πολιτισμός. Θα υπήρχαν νόμοι σε πέτρινες πλάκες, εγχάρακτες επιταγές, μαρμαροκομιστές και διάφορα άλλα εγχώρια, αλλά και μερικά με δανεισμό από το μουσείο του Σάλεμ.

Αμέσως μετά, λουσμένη σε φως από λαμπτήρες Ζήμενς, η ομώνυμη αίθουσα. Κεντρικό έκθεμα, εν είδει σύγχρονης Καρυάτιδος, θα ήταν για την ώρα ο Θόδωρος Τσουκάτος – αλλά μόνον για την ώρα, καθότι οι θεατές θα μπορούν ακόμη τότε να θαυμάσουν, μετά από 100 χρόνια, κάτω από το γυάλινο δάπεδο τις ανασκαφές να συνεχίζονται από μια στρατιά εισαγγελέων χωμένων μέχρι το λαιμό στη λάσπη.

Στην αίθουσα με τα βυζαντινά, θα κυριαρχεί φυσικά η μορφή του Εφραίμ. Το εκμαγείο θα περιβάλλεται από λιμνάζοντα ύδατα, πάνω στα οποία (ω, του θαύματος!) θα μπορεί εύκολα να περπατήσει ο επισκέπτης σαν να ήταν οικόπεδο… Πρόκειται για μοναδικό τεχνολογικό άλμα, που δυστυχώς το μυστικό του χάθηκε στο υπόγειο του Μαξίμου και δεν ξαναβρέθηκε ποτέ. Τη μορφή του Εφραίμ, και του βοηθού του Αρσένιου, που αναγνωρίζεται από το πουγκί που κρατάει, θα περιστοιχίζουν αγάλματα ανακατασκευασμένα με μεγάλη δυσκολία από τους αρχαιοδίφες. Έχουν ανασυσταθεί από χιλιάδες μικρά θραύσματα κατακερματισμένων υπουργών, εικάζεται ότι πρόκειται για ομοιώματα των κκ. Ρουσσόπουλου, Δούκα, Μπασιάκου, Κοντού και άλλων, αλλά είναι μόνον εικασία γιατί τα πρόσωπα είναι αλλοιωμένα και τα ονόματα στα ψηφοδέλτια της εποχής δεν αναφέρονται.

Θα υπάρχουν και άλλες μικρές αίθουσες με ελάσσονα εκθέματα. Θα υπάρχει, για παράδειγμα, η αίθουσα της θαλασσοκράτειρας Ελλάδας, με βασικά εκθέματα δύο κούρους, τον κούρο Μανούση και τον κούρο Παυλίδη, καθώς και ένα σπανιότατο WC από το μυθικό σκάφος Δημητρούλα, που έχουν γραφτεί διδακτορικά και διδακτορικά για το πώς πήρε το ωραίο όνομά του. Θα υπάρχει, φυσικά, και η αίθουσα των μικρών σατύρων, ή αλλιώς αίθουσα Ζαχόπουλου, με πλήθος γκάτζετ της εποχής, όπως δίσκους ηλεκτρονικής εγραφής, φορητά dvd player, αλλά και πλαστικές σακούλες, που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοι των απογόνων μας για τη μεταφορά δεσμίδων χαρτονομισμάτων.

Το μελλοντικό μουσείο των δικών μας ημερών θα γράφει στη μετόπη της πύλης του «ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα». Θα είναι φυσικά ένα γυάλινο αρχιτεκτόνημα, που μεταφερμένο αυτούσιο από τις ανασκαφές στην περιοχή της Λεωφόρου Κηφισίας. Δεν χρειάζεται να είναι μεγάλο. Αρκεί δίπλα να χτιστεί και ένα δεκαπλάσιο σε μέγεθος εμπορικό κέντρο τύπου mall, για να μπορούν οι επιγιγνόμενοι να κάνουν άνετα τα ψώνια τους. Γιατί μπορεί να μην τους έχουμε αφήσει πολλά πράγματα, όμως –όπως θα έλεγε και ο σημερινός γαμβρός Άδωνις- θα τους έχουμε αφήσει αιώνια παρακαταθήκη το γονίδιο.