Τρίτη 1η Απριλίου – κι ο Απρίλης είναι ο πιο σκληρός. Και ο θάνατος του Ζυλ Ντασσέν έρχεται σε μια ώρα που μας λέει και μας θυμίζει πολλά, για εμάς και για τους άλλους.
Αυτές τις μέρες κυκλοφορούν διάφοροι περίεργοι τύποι, εντός και εκτός. Φιλόστοργοι πάτρωνες που ενδιαφέρονται για το πραγματικό συμφέρον μας πιο πολύ κι από εμάς τους ίδιους. Επίδοξοι σύμμαχοι που δείχνουν να ψηλώνουν πάνω σε ξένα παπούτσια και κορδώνονται πριν ακόμη ρίξουν οι ίδιοι μπόι. Φίλοι από παλιά που βρίσκουν την ώρα για μια καλοπροαίρετη προτροπή. Όλοι αυτοί είναι το λιγότερο κακό – με αυτούς ξέρεις τις έχεις μπροστά σου.
Υπάρχουν και οι δικοί μας. Εθνοκάπηλοι παλαιάς και νέας κοπής, που κόπτονται για τα εθνικά δίκαια, χτίζοντας καρριέρες στην άμμο του φανατισμού. Έτοιμοι πάλι να ξεμυτίσουν. Μαυραγορίτες λάτρεις των εθνικώς υπερήφανων και προσοδοφόρων εμπάργκο. Δημοκόποι και λαοπλάνοι, από γραφικές καρρικατούρες της τηλεόρασης μέχρι δέσμιοι αχαλίνωτης φιλοδοξίας και διόλου ευγενούς τύφλωσης. Είναι όλοι πάλι επί σκηνής.
Γι’ αυτό θα λείψει τέτοιες μέρες περισσότερο ο Ζυλ Ντασσέν. Γιατί το υπόδειγμα δεν υπάρχει. Δεν υπάρχουν μόνο εκείνοι που μισούν ή που μετρούν με τον τραπεζικό τους λογαριασμό την Ελλάδα. Υπάρχουν κι εκείνοι που την αγάπησαν πραγματικά, την αγάπησαν χωρίς να την έχουν ανάγκη, την υιοθέτησαν για πατρίδα τους και δεν ζήτησαν να τους υιοθετήσει και να τους περιθάλψει. Υπάρχουν κι αυτοί που έδωσαν χωρίς να ζητήσουν, αυτοί που έκαναν αγώνα της ύστερης ζωής τους, για παράδειγμα, τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Ο Ντασσέν είχε δυο πατρίδες: την Αμερική, όπου γεννήθηκε, και τη Γαλλία, όπου τον έστειλε ο μακαρθισμός για να αποκτήσει παγκόσμια λάμψη. Και διάλεξε μια τρίτη, την Ελλάδα. Κάνοντας γι αυτή την τρίτη πατρίδα αυτό που έλεγε ο Κένεντυ: μην ψάχνεις τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, ψάξε τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου.
Τόσο ντεμοντέ – άλλωστε ήταν 97 ετών.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment