Ο κρατικός αθλητισμός βρέθηκε ντοπέ

Δευτέρα 7 Απριλίου – και πιο πολύ μου αρέσει η έκπληξη. Κοίτα να δεις. Απίστευτο. Οι αθληταράδες μας ήταν ντοπέ. Ποιος να το έλεγε…. Ένας λαός υπέρβαρων και όχι αρσίβαρων, όλοι εμείς οι αστοί που υποφέρουμε από τη μέση μας από το καθησιό, πρώτον αισθανόμαστε μεγάλη εθνική υπερηφάνεια γιατί αντανακλούν ασφαλώς και σε μας τα κατορθώματα των αθλητών μας και μας καθιστούν μέλη της μεγάλης αθλητικής οικογένειας χωρίς να σηκωθούμε από την πολυθρόνα, και δεύτερον όλοι όσοι βάζουν τέσσερα κουτάκια Νουνού στη σακούλα του σούπερ μάρκετ και κοκκινίζουν να τη σηκώσουν, ουδέποτε φαντάστηκαν ότι δεν μπορεί να υπάρχει φυσιολογικός άνθρωπος χωρίς ντοπάρισμα που να σηκώνει σαν πούπουλο όσα δυσκολεύεται να φορτώσει ένα κλαρκ.

Είμαστε κατάπληκτοι. Εμείς πιστεύαμε πως απλώς ανεβίωσε, χάρη στον εθνικό μας αταβισμό, και κλωνοποιήθηκε από κάποια σύμπτωση ο Μίλων ο Κροτωνιάτης. Κανείς μας δεν έκανε μια απλή ερώτηση όταν εορτάζαμε για τον «Αίολο Κεντέρη» και τη Θάνου μας, ποιες ακριβώς είναι οι πιθανότητες να προέρχονται επί συνόλου έξι δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη από μια χώρα των οκτώ εκατομμυρίων ταυτοχρόνως ο ταχύτερος άντρας και η ταχύτερη γυναίκα.

Τέτοιες ερωτήσεις εμπόδιζαν τους πανηγυρισμούς. Το πανηγύρι είναι πιο ωραίο και πιο βολικό και πιο ευχάριστο για όλους – από την πολιτική ηγεσία μέχρι τους αθλητικούς παράγοντες (προσθέστε εδώ και το κερδοφόρο), από τους σπόνσορες και τους αθλητές (αξιωματικούς του στρατού, παρακαλώ), μέχρι τον τελευταίο προγάστορα φίλαθλο…

Το παραμύθι περί αθλητικού πνεύματος είναι βέβαια πια μόνον για τα πολύ μικρά παιδιά. Σε παγκόσμια κλίμακα, ο πρωταθλητισμός ασφαλώς δεν είναι αθλητισμός. Είναι μια γιγαντιαία βιομηχανία του θεάματος. Έχει τους δικούς της όρους και κανόνες. Όταν θριαμβεύεις στη σκηνή πληρώνεσαι και όταν σε τσιμπάνε να κλέβεις στους κανονισμούς μη γκρινιάζεις. Το ντόπινγκ στον αθλητισμό απαγορεύεται με την ίδια λογική που εξαφανίστηκαν, αν τους θυμάστε, από τη μουσική βιομηχανία ένα συγκρότημα που το έλεγαν Μίλυ Βανίλυ: τους είχαν πιάσει να τραγουδάνε πλέι-μπακ. Τα τραγούδια δεν ήταν άσχημα και στο δίσκο δεν είχε καμμία απολύτως διαφορά. Αλλά το πλέι μπακ στο τραγούδι απαγορεύεται. Όσο δεν σε πιάνουν, έχει καλώς. Όταν σε πιάσουν, τελείωσες. Είναι όρος του παιχνιδιού, είναι προϋπόθεση της αμοιβής και είναι τόσο απλό…

Η πολιτεία, όμως, έχει μια τεράστια ευθύνη. Όχι γιατί δεν έλεγχε το εργαστήριο, όχι μόνον γιατί πληρώνει τα μετάλλια με στρατιωτικά οφφίκια, αλλά γιατί ανέχτηκε και προώθησε την κρατικοποίηση του αθλητισμού. Η κατάργηση του νόμου των πιθανοτήτων, προσαρμοσμένου στις συνθήκες διαβίωσης και το επίπεδο ζωής κάθε χώρας, συνέβη και στο παρελθόν. Υπήρχε μια μικρή χώρα που σάρωνε τα μετάλλια. Ήταν ο φονέας των γιγάντων. Λεγόταν Ανατολική Γερμανία και είχε κρατικό αθλητισμό. Σε αυτούς θελήσαμε να μοιάσουμε; Η απάντηση είναι δυστυχώς ναι. Και το χειρότερο είναι πως, τηρουμένων των αναλογιών, μάλλον τα καταφέραμε.

Η επιτυχία εξαργυρώθηκε. Σε χρήμα και εξουσία. Και εκείνο το βράδυ της 12ης Αυγούστου του 2004, όταν ζήτησαν δείγμα από τον Κεντέρη και τη Θάνου, είδαμε μια διεθνή συνωμοσία σε βάρος μας. Οι αρχές, οι κρατικοί φορείς, η κυβέρνηση, η προηγούμενη κυβέρνηση, όλοι, μα όλοι, έδωσαν ένα άθλιο παράδειγμα συγκάλυψης του απολύτως προφανούς. Και συναίνεσαν, όταν δεν πίεσαν, για να προβληθεί η απίστευτη εκείνη ιστορία με το μοτοσυκλετιστικό ατύχημα. Έτσι εκπαίδευσαν την επόμενη γενιά αθλητών. Με την αίσθηση πως εάν πάνε καλά στο γήπεδο ή το στάδιο ή την παλαίστρα, κάποιο βαρύ κρατικό χέρι θα έρθει να τους σώσει τη δύσκολη στιγμή. Τώρα, φυσικά, πέφτουν από τα σύννεφα. Σαν βαρίδια. Αλλά ευτυχώς η άρση βαρών είναι το εθνικό μας άθλημα.