Τετάρτη 9 Απριλίου – και, όπως συνήθως συμβαίνει, τις δύο πρώτες μέρες τα θέματα που ανακύπτουν είναι σοβαρά. Μετά αρχίζει το πανηγύρι και η κωμωδία. Το ωραίο είναι πως το σοβαρό και το γελοίο συμβιώνουν: τα κωμικά στοιχεία δεν είναι λιγότερο αληθινά. Απλώς είναι ο τρόπος μας να ζούμε το μύθο μας στην Ελλάδα.
Συνέβη και με το ντόπινγκ. Τις πρώτες ώρες ήταν το δράμα. Η συντριβή των γιγάντων. Η πτώση των εθνικών συμβόλων. Οι τύψεις μπροστά στην υπερηφάνεια του εθνικού ύμνου και των χρυσών μεταλλίων. Η συζήτηση για το εάν, εδώ στη γενέτειρα (έτσι δεν λέμε;) του Ολυμπιακού Πνεύματος, που έχει κι ένα λόγο κι ένα συμφέρον παραπάνω να το προστατεύσει, θέλουμε αθλητισμό του κότινου ή αθλητισμό των σπόνσορων και της DDR.
Τέλος αυτά τώρα. Ήρθε η ώρα του γέλιου. Περιμέναμε, ίσως, ότι η μυθική πολιτεία της άρσης βαρών είχε χτιστεί πάνω σε σκοτεινές αποφάσεις και διεθνή κυκλώματα. Αλλά όχι ότι τα, όντως, τρομερά σκευάσματα τα εισήγε ο Παναγιώτης από τη Λάρισα, που έχει γυμναστήριο. Του τα έστελνε η Σούλα από την Κίνα, που στα κινέζικα τη λένε Σου Λι. Έπαιρνε λοιπόν ο κύριος Παναγιώτης ο φουσκωτός ο Λαρισαίος τη σκόνη και τι την έκανε; Την έστελνε στην Ομοσπονδία; Όχι. Την έστελνε στον κύριο Χρήστο το φαρμακοποιό στον Κολωνό. Ο κυρ Χρήστος τα έκανε κάψουλες και έστελνε τα χάπια στην εθνική ομάδα και το τιμολόγιο στην Ομοσπονδία. Είχε στην αποθήκη του «καψουλιέρα» - άκουσα πρώτη φορά τη λέξη και ομολογώ ότι με ενθουσίασε.
Ακόμη πιο πολύ όμως με ενθουσίασε ότι διαλέγουμε τους σωστούς προμηθευτές. Η εταιρεία είναι σοβαρή. Έσπευσε να αναγνωρίσει το λάθος της. Όπως ακούστηκε από πρωταγωνιστές της υπόθεσης είναι «μεγάλη διεθνής εταιρεία» ο προμηθευτής μας. Δεν το ξέρει ούτε η ίδια. Όπως διαβάζω στο μπλογκ του Γιάννη Πανάρετου, το μότο της, που μπορείτε να βρείτε στο διαδίκτυο στη διεύθυνση www.auspure.com, είναι One Small Company to Realise Your Big Dream – μια μικρή εταιρεία για να κάνετε πραγματικότητα τα μεγάλα όνειρά σας. Κι αν είναι μικρά έχουμε ένα χαπάκι για να μεγαλώσουν.
Γιατί πιστεύει πως είναι μικρή μια τόσο μεγάλη εταιρεία, όσο μας την παρουσιάζουν εκείνοι που την επέλεξαν για προμηθευτή; Υπάρχουν τρεις εκδοχές. Πρώτον: οι Κινέζοι είναι μετριόφρονες. Δεύτερον: κάνουν τους μικρούς για να γλιτώσουν την Εφορία. Και, τρίτον και πιθανότερο, η εταιρεία ήταν μικρή αλλά κατανάλωσε μέρος της παραγωγής της και γιγαντώθηκε.
Όπως γιγαντώνεται χωρίς φαρμακοδιέγερση ο κυνισμός, η υποκρισία και η γελοιότητα ενός ακόμη μύθου που καταρρέει και αρνούμαστε να το παραδεχτούμε, όπως τότε που δεν ντρεπόμασταν να φωνάζουμε μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο –έτυχε να βρίσκομαι μέσα και αναρωτιόμουν πού μπορεί να φτάσει η τύφλωση-...
… τότε που φωνάζαμε την ώρα της κούρσας των 200 μέτρων στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, βλέποντας διεθνή συνωμοσία εις βάρος μας, Κεντέρης-Κεντέρης. Οι συνωμότες ξαναχτύπησαν, ύπουλα σε κρίσιμη εθνική ώρα. Ίσως να έχει σχέση με το Σκοπιανό τελικά...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Στον τελικό των 200 μέτρων στους Ολυμπιακούς ισως ο κόσμος να μη φώναζε Κεντέρης από την τύφλωση αλλά από ενάργεια και την γνώση ότι οι εξωπραγματικές επιδόσεις (για το ανθρωπινο είδος στις συγκεκριμένες βαρυτικές συνθήκες)των Αμερικάνων που αγωνίζονταν ήταν προιόν παρόμοιας "λευκής σκόνης". Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να είναι απαγορευμένα τα αναβολικά στον πρωταθλητισμό. Αν δείχνουν στους αθλητές την ιστορία της Γκριφιθ-Τζόινερ και εκείνοι επιλέγουν να τα λάβουν, θα έπρεπε να είναι ελεύθεροι να το κάνουν. Δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί ο Φραντζέσκι, που αφαιρούσε τα ερυθρά αιμοσφαίρια του μερικές ημέρες πριν τον αγώνα και τα ξαναπροσλάμβανε λίγες ώρες πριν, ήταν περισσότερο νόμιμος απο κάποιον που λαμβάνει ερυθροποιητίνη. Κατα την ίδια λογική της παρανομίας, θα έπρεπε να απαγορευτεί να προπονούνται αθλητές στη Λα Παζ αφού σιγουρα στο υψίπεδο ανεβάζουν τα εμμορφα συστατικά του αίματος τους. Το πρόβλημα μου μου είναι στον ορισμό της απαγορευμένης ουσίας και υπο μία εννοια στο ποιός κρίνει τους κρίνοντες.
Σύμφωνοι. Είναι ένα επιχείρημα. Το επιχείρημα της απόλυτης ατομικής ευθύνης. Αλλά τότε πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις διοργανώσεις μόνον ως θέαμα και όχι ως αθλητισμό. Πρέπει να βλέπουμε τους Ολυμπιακούς ως διαγωνισμό μπόντι μπίλντινγκ. Δεν νομίζω ότι η Ελλάδα ειδικώς έχει λόγο να το επιδιώξει. Και επίσης θα πρέπει να δούμε λίγο το πρότυπο που προβάλλουμε έτσι. Φυσικά, με το ίδιο επιχείρημα είστε υπέρ της πλήρους νομιμοποίησης όλων των ναρκωτικών. Θεμιτό επιχείρημα, αλλά για την ώρα και τις σημερινές συνθήκες δεν θα συμφωνήσω.
Οι διοργανώσεις νομίζω, οτι είναι αυτό ακριβώς που λέτε, ένα θέαμα και μάλιστα με τεράστιο τζίρο. Ο ερασιτεχνικός και σχολικός αθλητισμός μπορούν ως ένα βαθμό να έχουν συνεισφορά στη διαμόρφωση προτύπων. Ο επαγγελματικός όμως αθλητισμός, που οδηγεί και σε επαγγελματικά δικαιώματα μέσω χαριστικής εισαγωγής σε σχολές, που απαιτούν περισσότερα προσόντα από το να τρέχεις γρήγορα ή ακόμη και σε αργομισθία στο στράτευμα είναι μία μπίζνα. Αυτού του τύπου οι μεγάλες δοργανώσεις και πολύ περισσότερο το επαγγελματικό ποδόσφαιρο λειτουργούν και ως εκτόνωση της κοινωνικής καταπίεσης στην συνταγή του αρτου και θεαμάτων. Η διαφορά από το Κολοσσαίο ή το Ιπποδρόμιο, είναι οτι η δημοκρατία δεν έχει την πολυτέλεια να κλείσει τις πόρτες και να αμολύσει το Βελισσάριο να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, όταν τα πράγματα ξεφύγουν από τον έλεγχο. Τη συνιστώσα της εκτόνωσης της κοινωνικής διαμαρτυρίας την καταλαβαίνει κανείς έντονα, όταν δεί τους εξαθλιωμένους κατοίκους των τενεκομαχαλάδων να ξενυχτούν 2 και 3 μέρες έξω από το Λα Μπομπονιέρα για να πάρουν ένα εισητήριο για το ντέρμπι με τη Ριβερ. Είναι η δίεξοδος από τη μιζέρια, το αλλοθι για να επιστρέψουν μετά σ' αυτή. Ευτυχώς εμείς εκτονωνόμαστε βρίζοντας το Τζίγγερ, τον Σωκράτη και τον Ντέμη
Post a Comment