Αναγνώριση είναι μόνο η ελληνική

Δευτέρα 31 Μαρτίου – και, τώρα που μπαίνουμε στο τριήμερο της κρίσης για μια υπόθεση 20 χρόνων, είναι η ώρα μιας ανακεφαλαίωσης.

Πρώτον, στην πίεση, ο παροξυσμός της εθνοκαπηλικής ανοησίας γυρίζει μπούμερανγκ. Εμπνεύσεις όπως αυτή με την ελληνική σημαία με τη σβάστικα, που κατέβηκε με επίκαιρο τρόπο στη δημιουργική φαντασία καλλιτέχνη κι από εκεί έγινε αφίσα στα Σκόπια, είναι δείγματα αμηχανίας μάλλον, παρά ακαμψίας.

Δεύτερο, ό,τι διαβάζουμε στις αμερικανικές εφημερίδες σήμερα, θα το ακούσουμε από τους Αμερικανούς διπλωμάτες ή από κάποιον μεσολαβητή ή διεθνή παράγοντα αύριο. Η ιδέα των Τάιμς της Νέας Υόρκης ότι η διαφορά για την ονομασία πρέπει να λυθεί εκτός του πλαισίου του ΝΑΤΟ είναι στην ουσία μια προειδοποίηση προς την Αθήνα. Αλλά παραβλέπει μια βασική παράμετρο της υπόθεσης της ένταξης της γειτονικής χώρας στην Ατλαντική Συμμαχία. Με τα Σκόπια ζούμε ειρηνικά και μάλλον φιλικά, όπως έχουν διαπιστώσει όσοι τα επισκέφθηκαν, δυο δεκαετίες τώρα. Άρα ζήτημα ειρήνης στα Βαλκάνια από αυτή τη διένεξη δεν υπάρχει. Αντιθέτως. Η Ελλάδα έχει στηρίξει (με το αζημίωτο για τους επιχειρηματίες της, φυσικά…) την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, την ευημερία και την πρόοδό της – αυτή που επικαλείται η πολιτική της ηγεσία σε κάθε εκλογές. Η οικονομική σταθερότητα, που μόνο χάρη στην Ελλάδα υπάρχει, είναι και η μόνη σταθερότητα σε αυτό το κράτος, η βασική εγγύηση της συνοχής του, που από εθνοτική και γεωγραφική άποψη είναι έτοιμη να καταρρεύσει, καθώς μάλιστα αυξάνεται και η πίεση από τις υπόλοιπες βαλκανικές εξελίξεις, ιδιαίτερα στο Κόσσοβο.

Άρα, εκτός από την ειρήνη, ούτε ζήτημα σταθερότητας θέτει η παράταση της εκκρεμότητας για την ονομασία. Αυτό που ζητείται, όμως, από την Ελλάδα δεν είναι η ειρηνική συμβίωση, ή η φιλική συνύπαρξη με ένα γείτονα – πράγματα που έχουμε κατακτήσει χωρίς δυσκολία ή και παρά τη δυσκολία. Από την Ελλάδα ζητείται να γίνει σύμμαχος με την ΠΓΔΜ. Και μια συμμαχία έχει άλλους όρους από την ειρήνη – πολύ περισσότερο σήμερα που δεν υπάρχει το κλίμα, οι συνθήκες και οι πολιτικές προϋποθέσεις του Ψυχρού Πολέμου. Για μια σχέση συμμαχίας μια τέτοια εκκρεμότητα είναι πράγματι υπονομευτική. Αν μια χώρα δεν μπορεί να διαλέγει τους συμμάχους της είναι χώρα μειωμένης κυριαρχίας. Η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να δεχθεί μια τέτοια συνθήκη.

Αλλά με την προτροπή για λύση εκτός ΝΑΤΟ, δεν ζητείται μόνον αυτό. Ζητείται ουσιαστικά να αποδεχθεί η Ελλάδα ότι με τους όρους της ενδιάμεσης συμφωνίας, την ένταξη δηλαδή ως ΦΥΡΟΜ, θα αποδεχθεί ουσιαστικά την διπλωματική ήττα της σε αυτό που η ίδια –καλώς ή κακώς, και σήμερα δεν μας μένει φαντάζομαι καμμία αμφιβολία για το πόσο κακώς- ανέδειξε σε μείζον ζήτημα της εξωτερικής της πολιτικής. Όλοι γνωρίζουν πως με τα δεδομένα πριν από τη διαδικασία ένταξης, η παγίωση του Δημοκρατία της Μακεδονίας ήταν όχι απλώς δρομολογημένη, αλλά συντελεσμένη πραγματικότητα. Η Ελλάδα έχει μια και μόνη τελευταία ευκαιρία για να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση. Και πήρε την απόφαση να αναλάβει το πιθανό κόστος και να επιδιώξει ένα συμβιβασμό με τα Σκόπια αντί για ένα συμβιβασμό με τα τετελεσμένα (που η ευθύνη τους μας βαραίνει αλλά αυτό δεν είναι αυτού του τριημέρου). Άρα «εκτός Συμμαχίας» σημαίνει στην πραγματικότητα το τέλος του ταξιδιού. Και πάλι, η Ελλάδα δεν έχει λόγο να το δεχθεί – ούτε καμμία πρόθεση από ό,τι φαίνεται.

Όσο για την πιθανή αναγνώριση της ΠΓΔΜ από τον ΟΗΕ, και πόση παρηγοριά μπορεί να τους είναι, ας είμαστε ρεαλιστές. Το ΝΑΤΟ δίνει εγγύηση συνόρων και η Ε.Ε. δίνει χρήματα. Ο ΟΗΕ δίνει ό,τι γνωρίζουμε από το Κυπριακό.