Τρίτη 4 Μαρτίου – και όπως ξέρουν όσοι έχουν σπαταλήσει κάποιες ώρες της ζωής τους γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι, υπάρχει ένας άγραφος νόμος του παιχνιδιού. Για το τελικό μέτρημα δεν έχει τόση σημασία εάν έχει κανείς κερδίσει πολλούς γύρους, πολλές χαρτωσιές, στην αρχή. Τα μεγάλα χτυπήματα γίνονται από όλους στο τέλος. Εκεί κρίνονται τα πάντα.
Τώρα, λοιπόν, που μπαίνουμε στην τελική ευθεία των συζητήσεων, και ετοιμάζουν όλοι τα χτυπήματά τους, τώρα που κρίνονται τα πάντα γύρω από μια 20ετή υπόθεση της ονομασίας, πρώτα από όλα ας μην μας κάνει έκπληξη η καθυστέρηση και ο χρόνος που έχει διαρρεύσει. Το όνομα είναι ένα από τα πολλά, και ενδεχομένως το λιγότερο σημαντικό για την τύχη της περιοχής, υστερόγραφο της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, και της γενικής ανακατανομής ισχύος στα Βαλκάνια μετά το τέλος της ψυχροπολεμικής εποχής. Τα Βαλκάνια έζησαν πιο έντονα και πιο δραματικά από τις περισσότερες περιοχές του κόσμου την αρχή του ψυχρού πολέμου, με τον ελληνικό εμφύλιο, τα Βαλκάνια πλήρωσαν πιο ακριβά και το τέλος του με το αίμα να ρέει αυτή τη φορά στη Γιουγκοσλαβία και να αφήνει πίσω του ανεκπλήρωτους πόθους, αγεφύρωτα χάσματα και βαθύ μίσος, στη χειρότερη έκρηξη εθνικισμού στην Ευρώπη από τη εποχή του Πρώτου Μεγάλου Πολέμου.
Εδώ εγγράφονται τα Σκόπια και το όνομα της χώρας που όταν ήταν ομόσπονδη λεγόταν Δημοκρατία της Μακεδονίας. Γι’αυτόν ακριβώς το λόγο η Ελλάδα δεν έχει απλώς ένα λόγο παραπάνω. Έχει τον καθοριστικό λόγο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι βόρειοι γείτονες έχουν κερδίσει, μέσα από μια ασύλληπτη δική μας παράκρουση, την παγκόσμια αναγνώριση με τους χειρότερους για εμάς όρους. Είναι όμως εξίσου βέβαιο ότι η αναγνώριση που τους χρειάζεται είναι η ελληνική. Από την Αθήνα περνάει η τελική τους νομιμοποίηση – όπως από την Ελλάδα ήρθε και η οικονομική τους στήριξη και επιβίωση. Εξάλλου, εάν δεν ήταν έτσι, δεν θα γινόταν και τόση συζήτηση.
Για την Ελλάδα, το πρόβλημα δεν είναι εάν θα αναγνωρίσει ή όχι. Ασφαλώς και μπορεί να αρνηθεί και το κόστος θα είναι υπαρκτό μεν, αλλά όχι αβάσταχτο. Ακόμη και εάν δυσαρεστηθούν οι Αμερικανοί – η κυβέρνησή τους είναι μια κυβέρνηση που φεύγει. Ξέρουμε, όμως, ότι χωρίς σταθερότητα και, στην ουσία, διεθνή παρέμβαση η χώρα απειλείται με διάλυση. Δεν υπάρχουν δωρεάν λύσεις. Εάν εκείνοι αναλάβουν τον κίνδυνο και μείνουν αμετακίνητοι, δική τους και η χώρα που διακυβεύεται. Εάν τελικά κάνουν το βήμα προς τη λύση για την Ελλάδα η επιλογή είναι πολύ απλή – και, πέρα πολύ από τις δημοσκοπήσεις και τη δημαγωγία, έχει ήδη γίνει από τη χώρα: η Ελλάδα προτιμάει τους σχετικά μικρούς κινδύνους από πιθανούς, δεν το αρνείται κανείς, αλυτρωτικούς παροξυσμούς μιας ελαφράς εθνοτικής πλειοψηφίας σε μια μικρή και κλυδωνιζόμενη χώρα, παρά μια γενική αποσταθεροποίηση και την πυροδότηση εθνικισμών, όπως του αλβανικού, πολύ πιο επικίνδυνων επειδή έχουν ευρύτερη πληθυσμιακή βάση και κέντρα αναφοράς.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment