Προσαράξαμε

Παρασκευή 14 Μαρτίου – και η πραγματικότητα δεν διαψεύδεται. Αλλά δεν υπάρχει μία πραγματικότητα. Δείτε, για παράδειγμα, μερικές εικόνες της χθεσινής μέρας.

Η Ελλάδα είναι μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Ο Πρωθυπουργός της βρίσκεται στις Βρυξέλλες, όπως όλοι οι άλλοι πρωθυπουργοί της Ευρώπης. Σύνοδος κορυφής. Η Ελλάδα έχει κάτι προβλήματα με τους γείτονές της. Συμβαίνουν και στις καλύτερες περιοχές. Η υπουργός της των Εξωτερικών, μια γυναίκα, όπως και αλλού στην Ευρώπη και τον κόσμο, συναντήθηκε με τους δύσκολους γείτονες και θα εποπτεύσει άλλο ένα γύρο διαβουλεύσεων από Δευτέρα στη Βιέννη. Στην Αθήνα, το κόμμα της αντιπολίτευσης, είχε συνέδριο. Ο πρόεδρός του έκανε έκκληση για συνεργασίες στον ευρύτερο χώρο του. Είναι πρόεδρος και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Η σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται παντού στην Ευρώπη σε μια φάση αναζήτησης. Ο γραμματέας του αντίπαλου κυβερνώντος κόμματος και ένας νέος αρχηγός ενός κόμματος της Αριστεράς ήταν παρόντες στο συνέδριο – δείγμα εκλέπτυνσης της πολιτικής ζωής. Δείγμα πολιτικού πολιτισμού.

Ευτυχώς διαλέξατε το σωστό πακέτο φωτογραφιών από τη χθεσινή μέρα. Γιατί αν είχατε κάνει λάθος, και παίρνατε το άλλο πακέτο, τι θα βλέπατε; Τίποτα. Γιατί όταν ο φακός καλύπτεται από μαύρες σακούλες, η φωτογραφία βγαίνει μαύρη κατάμαυρη, σαν τις ώρες που πέρασαν χτες οι πολίτες της ευτυχισμένης χώρας. Μέσα μαζικής μεταφοράς δεν είχε. Πήραν λοιπόν όλοι τα αυτοκίνητά τους. Α, από κούρσα πάμε καλά. Υπέροχο θέαμα οι ακινητοποιημένες Καγιέν στο χάος της κυκλοφορίας. Αλλά δεν είναι μόνο που πήραν όλοι τα αυτοκίνητα – τι να κάνουν άλλωστε; Ήταν και χαλασμένα τα φανάρια, γιατί δεν έχουμε ούτε ρεύμα, στην πόλη που φωτίζει ο Θεός περισσότερο από τη ΔΕΗ.

Δυο ώρες από Χίλτον στην πλατεία Κοτζιά, αλλά η Καγιέν, Καγιέν. Να ξέρουμε και ποιοι είμαστε δηλαδή. Ευτυχισμένοι στο βολάν του αυτοκινήτου τους, οι οδηγοί απολάμβαναν την κοινωνική καταξίωση που τους παρέχει το ακριβό μοντέλο ρουφώντας τη βαριά αποφορά από τους λόφους των σκουπιδιών.

Εδώ αγαπάμε την τέχνη. Η πόλη μας είναι γεμάτη με κάτι πραγματικά ωραίες και πρωτότυπες εικαστικές καρδιές. Η μισή μου καρδιά στην όψη τους βρίσκεται. Η άλλη μισή δεν φαίνεται, η άλλη μισή καρδιά σκεπάζεται από ξέχειλες, κομματιασμένες σακκούλες και προβάλλει μέσα από κουρέλια και αποφάγια, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε όχι σε καμμιά σκοτεινή γωνιά της πόλης, αλλά Βουκουρεστίου και Βαλαωρίτου. Γιατί εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία. Όσα σκουπίδια έχουν τα Σεπόλια, τόσα και το Κολωνάκι. Είμαστε κατά των κοινωνικών διακρίσεων.

Ανοίγοντας δρόμο μέσα από το σκουπιδαριό, ακροβατώντας ανάμεσα σε ακινητοποιημένες λαμαρίνες, περιμένοντας μάταια να ανάψει το πράσινο για να περάσουν απέναντι, κλείνοντας τα αυτιά τους για να υποφέρουν τα κορναρίσματα και κοιτώντας σα χαμένοι, κάτι δυστυχισμένοι τουρίστες προσπαθούσαν χτες το μεσημέρι να πετύχουν το αδύνατο: να διασχίσουν την Ερμού για να φτάσουν προς το Θησείο. Έτσι κατάλαβαν γιατί ο Θησέας ήταν ημίθεος.

Το μέρος έχει λάθος όνομα. Έπρεπε να λέγεται «Γιωργής». Δεν είναι υπερωκεάνειο, είναι ένα μικρό κρουαζιερόπλοιο για το Σαρωνικό. Σχετικά παλιό, αλλά πρόσφατα ανακαινισμένο, άνετο και καλοβαμμένο. Ο καιρός είναι ωραίος και η θάλασσα γύρω σχετικά ήρεμη. Τυχερό καράβι. Οι επιβάτες κολατσίζουν στις ξαπλώστρες, πίνουν καφέ στα σαλόνια, πετάνε στο κύμα τα άδεια κουτάκια από τα αναψυκτικά, αλείβονται αντηλιακό και γενικά περνάνε καλά. Δεν δείχνει να τους απασχολεί κάτι έντονα, η ζωή είναι ωραία. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι το πλοίο έχει προσαράξει.