Απεργίες και απεργίες

Τρίτη 11 Μαρτίου – και έχουμε εντελώς ξεφύγει. Δεν ζητάει κανείς να γίνονται στην Ελλάδα γιαπωνέζικες απεργίες με περιβραχιόνια και εντατική εργασία, σαν αυτές που ίσως θα ονειρευόταν ο (άλλο Τογιότα κι άλλο ΔΕΗ) Τάκης Αθανασόπουλος. Δεν ζητάει κανείς να γίνονται απεργίες χωρίς επίπτωση στο κοινωνικό σύνολο. Άλλωστε, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ειδικά οι κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό αντιμετωπίζονται με συμπάθεια από την κοινωνία: δεν υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως η υπόθεση δεν τον αφορά, και δεν υπάρχει κανείς που να μην βλέπει πως εάν δεν περιλαμβάνεται στις σημερινές ρυθμίσεις, υπάρχουν κι οι αυριανές για όσους την έχουν έως τώρα γλιτώσει.

Τα παραδείγματα έχουν αξία. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι σκουπίδια. Πρόκειται για μια αξιοθρήνητη εικόνα της πόλης, για μια αξιοθρήνητη εικονογράφηση της ζωής μας και της κοινωνικής μας οργάνωσης. Εμείς, οι πολίτες, που παρά τις εκκλήσεις κατεβάζουμε τα σκουπίδια στο δρόμο, να τα υφιστάμεθα όλοι μαζί και όχι καθένας μόνος στο σπίτι. Οι εργαζόμενοι, που παρά τις εκκλήσεις, δεν βρήκαν άλλο τρόπο διεκδίκησης των αιτημάτων τους, παρά μόνο τη βύθιση της χώρας στη σκουπιδομάζα. Αλλά και η κυβέρνηση που δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είχε υποσχεθεί ρύθμιση για τα βαρέα και ανθυγιεινά, όπως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βαρέα και ανθυγιεινά λείπουν από το νομοσχέδιο Πετραλιά. Έχουν, λοιπόν, λόγο να απεργούν και, εν τέλει, δεν κάνουν κάτι παραπάνω από το να απεργούν.

Γιατί λέω ότι έχουμε ξεφύγει; Υπάρχουν ορισμένες άλλες απεργίες, όπως αυτή της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, για παράδειγμα, που αποτυπώνουν την αντίληψη των συνδικαλιστών του ευρύτερου δημόσιου τομέα – αυτών που κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου αποκαλούσε «ρετιρέ», και κάτι ήξερε για το πώς είχαν εκτοξευθεί εκεί από το ισόγειο…
Άκουσα, για παράδειγμα, τον οργανωτικό γραμματέα της ΓΕΝΟΠ να δηλώνει ότι «πρώτα θα κοπεί το 50% του φορτίου που πηγαίνει στις βιομηχανίες και μετά θα γίνουν διακοπές στην οικιακή κατανάλωση». Δικό του είναι το ρεύμα, ό,τι θέλει το κάνει.

Σύμφωνοι. Για χάρη της συζήτησης λέμε πως η ΓΕΝΟΠ έχει μυριστεί σωστά το κόλπο της κυβέρνησης, του υπουργείου και της διοίκησης της ΔΕΗ. Ότι κόβουν το ρεύμα στον κόσμο για να αντιδράσουν οι πολίτες, για να φέρει αντιμέτωπες τις κοινωνικές ομάδες, για να λειτουργήσει ο κοινωνικός αυτοματισμός. Μπορεί να το καταγγείλει, όπως και κάνει. Και οι πολίτες να κρίνουν.

Αυτό που δεν μπορεί να γίνεται είναι να αποφασίζει η συνδικαλιστική ένωση ποιος θα πάρει ρεύμα και ποιος όχι. Αν έκανε την επιλογή η διοίκηση να το δώσει όλο στη βιομηχανία θα κριθεί από την κυβέρνηση που τη διόρισε. Και η κυβέρνηση από τους πολίτες που τη διόρισαν. Γιατί ασφαλώς κανένας δεν διόρισε τη συνδικαλιστική ένωση υπεύθυνη για διοικητικές αποφάσεις – είτε αυτές αφορούν το διαθέσιμο ρεύμα στην απεργία, είτε αυτές αφορούν προαγωγές, μεταθέσεις ή οποιαδήποτε άλλη εσωτερική λειτουργία της επιχείρησης.

Οι απεργοί της ΔΕΗ χάνουν την κοινωνική τους απήχηση, χάνουν την έξωθεν μαρτυρία. Γιατί; Επειδή είναι φανερό πως γύρω από το ασφαλιστικό δεν δίνουν μόνον μια μάχη κατοχύρωσης έστω κεκτημένων δικαιωμάτων για εκείνους που εκπροσωπούν. Δίνουν μια μάχη διατήρησης του κατοχυρωμένου για τους ίδιους μέσα από δεκαετίες στρέβλωσης και πολιτικής ανοχής για συνδιοίκηση της ΔΕΗ. Αυτό είναι το θέμα και παίζεται στην πλάτη μιας κοινωνίας σε μεγάλο ποσοστό ανύποπτης και σε μικρό της μέρος απολύτως συνένοχης.