Ασφαλιστικό από τα επάνω

Παρασκευή 21 Μαρτίου – και είναι θέμα ημερών, μετά το ασφαλιστικό Σιούφα, μετά το ασφαλιστικό Ρέππα, και το ασφαλιστικό Πετραλιά να γίνει νόμος του κράτους.

Γίνεται νόμος με τον τρόπο που ψηφίζονται πάντοτε οι ρυθμίσεις του ασφαλιστικού: μέσα σε θύελλα κοινωνικών αντιδράσεων, μέσα σε καταιγισμό απεργιών, μέσα σε πλήθη διαδηλωτών, μέσα σε ορυμαγδό δηλώσεων και διαβεβαιώσεων ότι μόλις αλλάξει η κυβέρνηση, ο νόμος θα καταργηθεί.

Ο νόμος Πετραλιά δεν πρόκειται να καταργηθεί, όπως το ΠΑΣΟΚ δεν κατήργησε το νόμο Σιούφα, καθώς είχε δεσμευθεί, όπως η Νέα Δημοκρατία δεν κατήργησε (αντιθέτως υπερέβαλε) το νόμο Ρέππα, όπως είχε διακηρύξει. Αυτό που θα συμβεί είναι ότι οι γενικές του ρυθμίσεις θα εφαρμοστούν – ουσιαστικά πρόκειται για μια γενίκευση των όρων Σιούφα σε μια γενιά πιο πίσω, σε όσους μπήκαν στον εργασιακό στίβο τη δεκαετία του 80. Ορισμένες από τις ρυθμίσεις του θα καταπέσουν στα δικαστήρια, αλλά εάν η επίπτωση από τις δικαστικές αποφάσεις δεν είναι αρκετά μεγάλη ώστε να επηρεάζει τα συνολικά μεγέθη κανείς δεν θα το πληροφορηθεί καν – εκτός βέβαια από τους ενδιαφερόμενους. Η κυβέρνηση θα μπορεί να υποστηρίξει ότι, να που λέγατε ότι δεν κάνει τίποτα, έκανε μεγάλη μεταρρύθμιση. Η αντιπολίτευση θα μπορεί να υποστηρίξει ότι, να που λέγατε ότι έχει απονεκρωθεί, αντέδρασε με όποιον τρόπο μπορούσε. Τα συνδικάτα θα μπορούνε να φωνάζουν ότι, να που λέγατε πως έχουν συμβιβαστεί και το μόνο που ψάχνουν είναι μια εθελουσία όπως του ΟΤΕ, κατέβασαν τον κόσμο στους δρόμους και έδωσαν μέχρις εσχάτων την απεργιακή μάχη και είχαν και τους εργαζομένους στο πλευρό τους.

Το μήνυμα για την κοινωνία, όμως, ποιο θα είναι; Ότι για άλλη μια φορά το ασφαλιστικό συζητείται και προχωρεί με όρους κοινωνικής σύγκρουσης. Ότι κανείς δεν θέλει να συζητήσει στη βάση της συνεννόησης, γιατί συνεννόηση σημαίνει τελικά αναγνώριση πως θα χαθούν ορισμένα κεκτημένα. Ότι καμμία κυβέρνηση δεν έχει μπορέσει να πείσει την ευρεία κοινωνία για την ειλικρίνεια των προθέσεών της – και πώς άραγε να συμβεί αυτό με την παρούσα κυβέρνηση όταν έχουν προηγηθεί Αγάπιοι, Ευγένιοι και τα ρέστα. Ότι το ασφαλιστικό είναι στην ουσία ένα μπρα-ντε-φερ ανάμεσα σε όποια κυβέρνηση αισθάνεται ισχυρή και τα συνδικάτα που θεωρεί ότι βρίσκονται σε φάση υποχώρησης. Ότι το ασφαλιστικό είναι σε τελική ανάλυση ένα ζήτημα πολιτικής ισχύος, ένα ζήτημα επιβολής και όχι ένα καίριο τμήμα του βασικού κοινωνικού συμβολαίου που μας επιτρέπει να ζούμε στην ίδια χώρα. Και, ακόμη, ότι το συγκεκριμένο νομοθέτημα μπορεί να περιορίζει κάπως το γραφειοκρατικό κυκεώνα που κληροδότησε στη χώρα το διαρκές παζάρι των κυβερνήσεων με μικρά, μεσαία και μεγάλα οργανωμένα συμφέροντα, αλλά δεν λύνει το πραγματικό πρόβλημα, που είναι η σχέση των γενεών και το βάρος που θα χρειαστεί στο μέλλον να αναλάβουν τα παιδιά μας για τις δικές μας συντάξεις – εάν στο μεταξύ έχουν μπορέσει να βρουν δουλειά.

Δεν βάζει δηλαδή το ασφαλιστικό μέσα σε ένα σχέδιο για τη χώρα.