Ποδοσφαιρικό hangover

Πέμπτη 14 Μαϊου – και μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα από το χθεσινό τελικό και τη νίκη της Μίλαν.

Πρώτον, οι μεγάλες ανατροπές δεν γίνονται κάθε μέρα. Άμα αφήσεις να μπουν γκολ στο πρώτο ημίχρονο, άμα βρεθείς πίσω με 2-0, δεν μπορεί να περιμένεις πως θα ξανασυμβεί ό,τι έγινε μια άλλη φορά. Τα θαύματα είναι μια φορά.

Δεύτερον, ο προπονητής τις αλλαγές πρέπει να τις κάνει γρήγορα. Όταν οι παίκτες δεν τραβάνε ή όταν έχει εφεδρείες στον πάγκο, ή θέλει να κάνει ανανέωση, πρέπει να γίνεται εγκαίρως κι όχι την τελευταία στιγμή, στο 80, γιατί μετά μένουν μόνο δέκα λεπτά παιχνίδι και ύστερα δεν έχει νόημα να διαμαρτύρεσαι επειδή ο διαιτητής δεν κράτησε όλες τις καθυστερήσεις.

Τρίτον, τους τίτλους κερδίζει ο επαγγελματισμός. Στους τελικούς δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Συνήθως, όμως κερδίζει εκείνος που ξέρει το αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν métier – τα μυστικά της δουλειάς, που το αντιμετωπίζει με λιγότερο πάθος ίσως, αλλά με μεγαλύτερη τεχνική εμπειρία, με λιγότερη ψυχική ένταση, αλλά με περισσότερη λογική. Ο ενθουσιασμός κάνει το παιχνίδι, η συγκράτησή του δίνει τα πρωταθλήματα.

Και, τέλος, καλό είναι το fair play, καλό είναι το αθλητικό πνεύμα, είναι και τα δύο απαραίτητες προϋποθέσεις για να υπάρχει το άθλημα. Αλλά μέσα στο γήπεδο, αξία δεν έχει μόνο η συμμετοχή, πρέπει να ξέρεις να παίρνεις και το αποτέλεσμα – κι αυτό ισχύει εξίσου και για τις δύο από τις χθεσινοβραδινές φιναλίστ, που στην αρχή του χρόνου τις είχαν όλοι ξεγραμμένες, γιατί είχαν παραλείψει τη σημασία που έχει ο συσσωρευμένος χρόνος, η ιστορία. Δεν είναι φανέλλες – είναι το παρελθόν. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και στις πιο κακές τους χρονιές, στο τέλος στην κορυφή φτάνουν οι μεγάλες ομάδες.

Χρήσιμα συμπεράσματα, για το ποδόσφαιρο και όχι μόνον. Και για όσους έχουν αθεράπευτο το μικρόβιο των αναλογιών –που φυσικά δεν υπάρχουν- ανάμεσα στα γήπεδα και τις πλατείες, τις κούπες και τις κάλπες, ιδού μια προφανής και αναντίρρητη διαφορά. Στις εκλογές, αν χάσει η ομάδα, πουθενά και ποτέ δεν υπάρχουν τέτοιοι οπαδοί, όπως αυτοί της Λίβερπουλ, που να τραγουδάνε στους ηττημένους πως «δεν θα περπατήσουν μόνοι τους ποτέ»…